Ο άνθρωπος που, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορεί στελέχη της κυβέρνησης που είχε σχηματίσει για σύνδρομο ιδεοληπτικής ανεπάρκειας, δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να πει για τον διχασμό που από το 2010 και μετά απλώθηκε σαν γάγγραινα στην ελληνική κοινωνία.

Οπως γράφει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιάννης Βούλγαρης, στο βιβλίο του «Στην άκρη του γκρεμού – Ελλάδα 2007-2019» (εκδ. Μεταίχμιο), εκείνη η περίοδος αφορούσε την «οξεία πολιτική και συναισθηματική πόλωση, που κάποιες φορές έφτασε στα όρια ενός άοπλου εμφύλιου. Οι αντίπαλοι έγιναν εχθροί, ομοϊδεάτες διχάστηκαν, φιλίες έσπασαν, οικογένειες χωρίστηκαν, παρέες διαιρέθηκαν και κάθε ομάδα οχυρώθηκε στον εαυτό της. Χάθηκαν, με άλλα λόγια, οι ελάχιστοι κοινοί τόποι που διασφαλίζουν τη στοιχειώδη πολιτική και συναισθηματική επικοινωνία».

Και σε άλλο σημείο: «[…] οι μούντζες και οι κρεμάλες χρησιμοποιήθηκαν σαν εκδήλωση αποδοκιμασίας μαζικά και επανειλημμένα […] Το κύριο όμως ήταν η έκταση και η νομιμοποίηση που γνώρισαν οι εκδηλώσεις ανοιχτής πολιτικής βίας. Προπηλακισμοί πολιτικών, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ύβρεις, βιαιοπραγίες, εμπρησμοί, αντισυγκεντρώσεις ή διάλυση εκδηλώσεων από αντιφρονούντες, συμπεριφορές που στο μετεμφυλιακό παρελθόν ξεκινούσαν από τους ακραίους αντικομμουνιστές εθνικόφρονες, τώρα ασκούνταν από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο».

Σε όλη αυτή την πορεία προς την πολιτική-πολιτισμική κατηφόρα ο Αλ. Τσίπρας είχε τον ρόλο του ανθρώπου που αναμοχλεύει τη φωτιά για να φουντώσει, ανεξάρτητα από τη δημόσια εικόνα που καλλιεργούσε για τον εαυτό του. Αλλωστε, «αυτά θέλει ο λαός» απαντούσε σε συνεργάτες του που προσπαθούσαν να τον συγκρατήσουν όταν εκστόμιζε με άνεση τις λαϊκίστικες πομφόλυγες για τις αγορές και τα νταούλια, φανατίζοντας σε υπερθετικό βαθμό τον ελληνικό λαό που ήταν κυκλωμένος από το οικονομικό άγχος και την ανασφάλεια. Ετσι τουλάχιστον λένε οι ίδιοι τώρα αφού πρώτα διάβασαν όσα τους στολίζει ο Αλ. Τσίπρας με την «Ιθάκη» του.

Η νέα διαιρετική γραμμή που έχτισε τότε ο Αλ. Τσίπρας δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αυτοκριτική προσέγγιση στο βιβλίο, πέρα από κάποιες δειλές παραδοχές, που έχει πει και με άλλες αφορμές, περί «λαθών» και «αυταπατών». Το πιο σοβαρό πλήγμα που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η πολιτική του ήταν η επαναφορά του μετεμφυλιακού κλίματος.

Και αν έχει κάποιος την παραμικρή επιφύλαξη ας κάνει τον κόπο να ψάξει πώς αντιμετωπίζονταν -και εξακολουθούν- όσοι έλεγαν για τα μέλη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς τα ίδια που γράφει τώρα ο άνθρωπος που τα είχε επιλέξει. Ηταν «δεξιοί, φασίστες, όργανα του Μαξίμου και του Κυριάκου Μητσοτάκη, ακροκεντρώοι πουλημένοι» και διάφορα άλλα. Τώρα που λέει τα ίδια ο Αλ. Τσίπρας, είναι απλώς «η δική του αλήθεια…».