Το χαρακτηριστικό της φιλοξενίας των Ελλήνων διατηρείται ακόμα. Κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως για παράδειγμα στη Βαλένθια της Ισπανίας, όπου σε ένα βιντεάκι ντόπιοι την έχουν πέσει σε ένα γκρουπ Ολλανδών που οδηγούν ποδήλατα σε ένα στενό δρομάκι.

Το φαινόμενο της «ξενοφοβίας» δεν είναι φοβία, αλλά η συντήρηση της καθημερινής ζωής που παρενοχλείται από τον άκρατο τουρισμό. Η λύση στην Ελλάδα, που ένα μεγάλο ποσοστό του εθνικού εισοδήματος έρχεται από τον τουρισμό, δεν είναι απλή. Επίσης, στην Ε.Ε. η Ελλάδα χρειάζεται συμμάχους. Λύσεις όμως μπορούν να σχεδιαστούν. Μία είναι ο χρόνος παραμονής του τουρίστα.

Τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια σε συνδυασμό με το Airbnb έχουν δημιουργήσει τους τουρίστες της μίας ημέρας. Τουρίστες που κλείνουν ένα αεροπορικό εισιτήριο που είναι φτηνό, ελάχιστα τους ενδιαφέρει πού πάει και νοικιάζουν ένα δωμάτιο στο οποίο μπορούν να κοιμηθούν και τρία και τέσσερα άτομα. Για να «αλλάξουν αέρα», η πόλη επιβαρύνεται κυκλοφοριακά χωρίς κάποιο σημαντικό όφελος.

Η λύση να ακριβύνουν τα αεροπορικά εισιτήρια δεν μπορεί να επιβληθεί από το κράτος. Μπορεί, όμως, να επιβληθεί κάποια μορφή «βίζας», που η τιμή της θα διαφέρει ανάλογα με τον χρόνο παραμονής του τουρίστα. Δηλαδή ένας τουρίστας που έρχεται στην Ελλάδα με εισιτήριο επιστροφής την επόμενη μέρα να πληρώνει εισφορά στην πόλη που επισκέπτεται.

Προφανώς στις χώρες της Ε.Ε. έχουν καταργηθεί οι βίζες. Το πρόβλημα δεν είναι ο τύπος αλλά η ουσία. Μπορούν να το ονομάζουν κοινωνικό επίδομα, πολιτιστικό φόρο, μπορούν να το ονομάσουν… Μπάμπη, αλλά στο χρυσελεφάντινο ανάκτορο της Ε.Ε. των Βρυξελλών πρέπει να βρουν λύση.

Οχι βέβαια με τις ταχύτητες που βρήκαν λύση για την παράνομη μετανάστευση. Την προηγούμενη εβδομάδα στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας η αστυνομία συγκρούστηκε με διαδηλωτές που διαμαρτυρόντουσαν μπροστά σε ένα κατάλυμα για παράνομους μετανάστες ύστερα από σεξουαλική επίθεση σε ανήλικο κορίτσι.

Ο διευθυντής του σχολείου του καταλύματος αναφέρθηκε στην παρουσία ενός πρόσφυγα από την Ουκρανία και δήλωσε ότι στο κατάλυμα στεγάζονται οικογένειες. Μπορεί να έχει δίκιο. Αλλά είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Η επικοινωνιακή προσπάθεια της παρουσίασης της εξαίρεσης ως κανόνα δημιούργησε την κρίση στο μεταναστευτικό που ταλαιπωρεί την Ε.Ε. σήμερα.

Ο «ΝΙΟΝΙΟΣ» ΔΙΔΑΞΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

Η περασμένη Τρίτη, εκτός από ημέρα πένθους για την απώλεια του Διονύση Σαββόπουλου, εμφάνισε ένα χαρακτηριστικό της ελληνικής Αριστεράς. Την αδυναμία της να δεχτεί τις αλλαγές στους ανθρώπους. Για την Αριστερά, ο Σαββόπουλος είχε πεθάνει δημιουργικά. Ο πρόσφατος θάνατός του ήταν απλά βιολογικός.

Γιατί την Αριστερά, ο Σαββόπουλος θα έπρεπε να γράφει για Βιετκόνγκ που αναπνέουν με καλάμι μέχρι σήμερα. Εάν δεν έγραφε για Βιετκόνγκ, να εμφανιζόταν σε αντισυστημικά συλλαλητήρια στο Σύνταγμα, να μιλάει στα τηλεοπτικά πάνελ για τα εγκλήματα στην Παλαιστίνη, να κάνει τέλος πάντων τα σωστά πράγματα. Εάν δεν μπορούσε να συνθέσει τον ύμνο της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, όπως είχε κάνει ο Μίκης Θεοδωράκης πριν απ’ το 2004, μπορούσε να συνθέσει τον ύμνο της Εθνικής του μπάσκετ, του πόλο, της σκοποβολής με αεροβόλο. Τέλος πάντων, κάτι που να δείχνει ότι θέλει να μας ταΐζει με τα πράγματα που από την αρχή της καριέρας του μας τάιζε.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος αρνήθηκε να είναι συμβατικός. Αν το ‘60 τραγούδαγε για τους Βιετκόνγκ, το ‘80 τραγούδαγε για τους Ελληνες σε στέκια επαρχιώτικα. Η ανάγκη της Αριστεράς να προτιμά μούμιες από καλλιτέχνες ήταν φανερή στην περίπτωση του Σαββόπουλου. Ο Σαββόπουλος δίδαξε πόσο αναγκαία είναι η αλλαγή και μόνο για αυτό η μνήμη του θα είναι αιώνια.

Ξεθωριάζουν αλλά δεν πεθαίνουν οι ιστορίες για τους παλιούς στρατιώτες

Με την 28^η Οκτωβρίου 1940 να συνθλίβεται στο ευτελές του 2025, στο αν θα έχουμε αντιδράσεις των νεοαγανακτισμένων στο Σύνταγμα και τι είναι μνημείο και τι πλατεία σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ, λίγος χώρος απομένει για αναφορά στους ήρωες του ‘40. Με κλασικό παράδειγμα τον ήρωα της γραμμής Ελαίας-Καλαμά, διοικητή της 8^ης Μεραρχίας στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο.

Ο στρατηγός Κατσιμήτρος, επικεφαλής μίας μεραρχίας που κατά μεγάλο ποσοστό αποτελείτο από Ηπειρώτες που υπεράσπιζαν τα σπίτια τους, κράτησε τη γραμμή που άρχιζε από τις εκβολές του ποταμού Καλαμά και τελείωνε στη θέση Ελαία, την πρώτη κρίσιμη περίοδο του Νοεμβρίου του ‘40. Στη διάρκεια της Κατοχής, πιστεύοντας ότι βοηθάει την Ελλάδα, συμμετείχε στην κυβέρνηση Τσολάκογλου. Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστεί από Στρατοδικείο το 1945 σε 5,5 χρόνια φυλακή. Εξέτισε την ποινή του και το 1949 αποφυλακίστηκε για να του αποδοθεί ο βαθμός του στρατηγού αργότερα και να πεθάνει στην Κυψέλη το 1962.

Ιστορίες για παλιούς στρατιώτες. Οι οποίοι, όπως έλεγαν για την παλιά φρουρά του Ναπολέοντα, ξεθωριάζουν αλλά δεν πεθαίνουν. Και για τα μνημεία, όπως ο Αγνωστος Στρατιώτης, που υπάρχουν για να τους θυμίζουν και όχι για να γίνονται χώροι κατασκήνωσης και επίδειξης εύκολου αντισυστημισμού.