Οι υπαρξιακοί κίνδυνοι και τα καμπανάκια που χτυπούν για το μέλλον του ίδιου του κόμματος είναι πάνω – κάτω γνωστά. Ο κατήφορος είναι σχεδόν βέβαιον ότι επιφυλάσσει ακόμα πιο δυσάρεστες εκπλήξεις για την άλλοτε «κυβερνώσα Αριστερά». Τα θέματα που τίθενται έχουν σχέση με την ευρύτερη πολιτική λογική αλλά και την πολιτική ηθική, πτυχές των οποίων ξεπετάγονται με αμείλικτο τρόπο, ήδη από τις πρώτες ώρες που η πρόταση Φάμελλου υπερψηφίστηκε από τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να ακολουθήσει τον Αλέξη Τσίπρα στα νέα του πολιτικά βήματα, παραμένοντας αυτόνομο κόμμα. Μια διαδικασία που θα μπορούσε να θεωρηθεί απολύτως φυσιολογική αν δεν συνέβαιναν ορισμένα βασικά πράγματα. Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρώην πρόεδρος του κόμματος που τώρα τον καλεί να συμπορευτούν. Το κόμμα έχει αλλάξει πρόεδρο και άρα αποκήρυσσε τις τότε επιλογές του Τσίπρα που τώρα τον θέλει πίσω για να του παραδώσει τα κλειδιά. Εδώ υπάρχουν δύο ερωτήματα. Ενα βασικό: Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε τόσο τον Αλέξη Τσίπρα γιατί δεν τον ξανάκανε και πάλι πρόεδρό του για να γλίτωνε και όλη την περιπέτεια; Δηλαδή, τη σταδιακή του συρρίκνωση, η οποία οφείλεται: Στο πολιτικό στιλ πρωινάδικου και επιθεώρησης μαζί (βλ. Κασσελάκης). Στην πολιτική αφωνία, την τοξικότητα και την αντικειμενική αδυναμία να παίξει ουσιαστικό αντιπολιτευτικό ρόλο (βλ. Φάμελλος). Στην ακατάσχετη εσωτερική διαμάχη και τις διαρκείς ασκήσεις διασπάσεων με καπετανάτα και τσιφλίκια (βλ. Πολάκης). Και εδώ έρχεται να διατυπωθεί το πιο σοβαρό ερώτημα: Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετώντας την πρόταση Φάμελλου θέλει και πάλι πίσω τον Τσίπρα δηλώνοντας έτσι ότι συμφωνεί με τις απόψεις και τις προγραμματικές του διακηρύξεις τις οποίες, όμως, ούτε ο ίδιος είναι σε θέση να διατυπώσει ακόμα;

Ο Αλέξης Τσίπρας πολύ πριν από την επίσημη ανακοίνωση της παραίτησής του είχε εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τύχη του. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξανασυνδέσει την τύχη του μαζί του, λες και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας έχει εξασφαλίσει τη δική του. Είναι εξόφθαλμα βέβαιον ότι πρόκειται για συνδυασμό πολιτικής απερισκεψίας, ανωριμότητας και ομολογία αμοραλισμού για τη διάσωση και μόνο των όποιων οφιτσίων – μέσα και έξω από το κόμμα. Κάποιοι στήνουν και διάφορα σενάρια περί μυστικών συνεννοήσεων ώστε ο Τσίπρας να ξαναπάρει τα κλειδιά της Κουμουνδούρου χωρίς τα βαρίδια τύπου Πολάκη. Ενα κόμμα με απολύτως τσιπρικά μέλη και στελέχη κάτι σαν πιστούς υπηκόους. Αν ισχύει αυτό, τίποτα δεν έχει αλλάξει από εκείνο το κομματικό συνέδριο που οι σύνεδροι είχαν ψηφίσει κάτι που δεν άρεσε στον Αλ. Τσίπρα και ο ίδιος τους ανάγκασε να ξαναψηφίσουν σωστά και με κομματική σύνεση…