Μια γενική αρχή που και οι ίδιες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων στην Ελλάδα, μέσω ανακοινώσεων του επίσημου συλλόγου τους, έχουν αναγκαστεί να υπερασπιστούν σε περιπτώσεις όπου τα αποτελέσματα των ερευνών τους δεν ήταν ευνοϊκά για το α΄ ή β’ κόμμα.

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών, ευτυχήσαμε να δούμε και τη φαεινή δημοσκοπική ερώτηση «Μητσοτάκης ή χάος;», καλυμμένη πίσω από την άτσαλη προσπάθεια απόκτησης επιστημονικού άλλοθι, «Αν δεχθούμε αυτή τη φράση ως πολιτικό δίλημμα, εσείς τι θα επιλέγατε;».

Το ερώτημα τέθηκε και εισέπραξε την απάντηση ότι το 42% προτιμά το χάος, το 30% τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το 28% προτιμά «κάτι άλλο». Μία ερώτηση που μοιάζει βγαλμένη σαν από παραμύθι χαμένο μέσα σε ένα δάσος, τυλιγμένο σε ονειρική ομίχλη που θα τελείωνε κάπως έτσι: «Και αυτός που ρώταγε σήκωσε το θυμωμένο του ραβδί και σκούντηξε τον κοιμισμένο Αγανακτισμένο που ήταν κρυμμένος σε ένα δέντρο…».

Χωρίς λογική σύγκριση πραγματικών δεδομένων -ποιοτικών ή ποσοτικών, χωρίς τη δυνατότητα επιλογής εντός συγκρίσιμων και ομοειδών πραγμάτων, εκβιάστηκε η απάντηση που θα έδινε η πλευρά του εγκεφάλου η οποία δεν επεξεργάζεται με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Ουσιαστικά εκμαιεύτηκε η θυμωμένη απάντηση που οδηγεί στην αντιεπιστημονική και με πολλές δόσεις λαϊκισμού διατύπωση που κλείνει το μάτι της σε viral καταστάσεις: «Να, κοίτα πού φτάσαμε, από τον Μητσοτάκη να προτιμάμε ακόμα και το χάος…».

Η παραπολιτική υπόσταση του ίδιου του ερωτήματος και η χειριστική μεθοδολογία της διατύπωσής του δεν αφήνουν περιθώρια: Η απάντηση αυτή είναι ακόμα ένα μαδέρι στη σκαλωσιά της ανυπαρξίας πολιτικού επιχειρήματος και αντιπρότασης από την αντιπολίτευση.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει ότι είναι πραγματικό το μεταφυσικό σκηνικό στο οποίο πρωταγωνιστεί αποκλειστικά και μόνο η επιθυμία να φύγει ο Μητσοτάκης, «αφού ο κόσμος προτιμά το χάος από το να παραμείνει». Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, κάνοντας τις σχετικές αναγωγές, αυτό είναι και το κυρίαρχο επιχείρημα συνολικά της αντιπολίτευσης στο οποίο βασίζεται το έλλειμμά της.

Η επικέντρωση στον στείρο «αντι-μητσοτακισμό», στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής επιλογής που μοιάζει βγαλμένη από μαγαζί με κινέζικες απομιμήσεις. Προβάλλεται  ως αποτελεσματική απάντηση στη λογική του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου». Είναι η λογική που την έχουν ασπαστεί όλοι, ακόμα και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που θα περίμενε κανείς ότι είχε να πει κάτι πιο δημιουργικό. Κι έτσι αδειάζει ακόμα περισσότερο το γήπεδο όπου μόνος του έχει μείνει να παίζει μπάλα ο πρωθυπουργός φτιάχνοντας τη δική του στρατηγική για την επόμενη τετραετία.

Και αντίθετα με τους γνωστούς νόμους της Φυσικής, ότι ακόμα και το Χάος έχει τους δικούς του κανόνες λειτουργίας, στην πολιτική νικήτρια είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων…