Εμένα, όμως, με εντυπωσίασαν περισσότερο τα «μουσκεμένα παιδιά» της Θεσσαλονίκης. Οι μαθητές που αψήφησαν την καταρρακτώδη βροχή και τις συστάσεις να αναβληθεί η μαθητική παρέλαση και παρήλασαν, τελειώνοντας την παρέλαση κυριολεκτικά μούσκεμα, με τα κεφάλια ψηλά και με μία σπίθα αγέρωχης υπερηφάνειας στο βλέμμα τους.

Καλά, αυτά τα παιδιά δεν είναι τα καλομαθημένα παιδιά; Τα παιδιά του γονικού υπερπροστατευτισμού που τα έχει κάνει μαλθακά; Δεν είναι τα παιδιά που δεν ξεχωρίζουν την 28^η Οκτωβρίου από την 25^η Μαρτίου; Δεν ανήκουν στη «γενιά της βίας» και του ανύπαρκτου αισθήματος πατριωτισμού; Δεν είναι αυτά που έχουν γυρίσει την πλάτη στο «σύστημα»; Δεν είναι οι «μπούληδες» και οι «μπούλες»; Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για αυτά τα παιδιά. Επιστημονικές έρευνες, άρθρα, αναλύσεις, ψυχογραφήματα, κοινωνιολογικές μελέτες κ.λπ.

Κι όμως τα «μουσκεμένα παιδιά» είναι ένα σημαντικό κομμάτι της νέας γενιάς. Πιθανώς είναι η πλειοψηφία, αλλά δεν φωνάζουν, δεν σπάνε, δεν κάνουν καταλήψεις, δεν κάνουν τρόπο ζωής τις «συμμορίες» που πλακώνονται και μαχαιρώνονται στα ραντεβού της βίας. Δεν βαριούνται να διαβάσουν ή να δουλέψουν. Ούτε θεωρούν δεδομένο ότι ο πρώτος μισθός τους θα είναι από 1.500 ευρώ και πάνω. Δεν κλείνουν τα μάτια σε αυτά που τραβάνε οι γονείς τους, μπας και γλιτώσουν να είναι η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Σέβονται τους κόπους και τις θυσίες των γονιών τους. Σέβονται και τη δημόσια περιουσία, όπως και τα δημόσια μνημεία. Δεν κλείνονται στο καβούκι των «μέχρι τέλους» μπροστά στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη κι ας είχαν πάει σε όλες τις πορείες για τα τραγικά θύματα των Τεμπών. Δεν επιλέγουν τον θορυβώδη μικρόκοσμο του μηδενισμού και της μιζέριας.

Η ειδοποιός διαφορά τους από τους συνομηλίκους τους, που δίνουν την εντύπωση της «πλειοψηφίας», είναι ότι δεν κάνουν ό,τι κάνουν οι θορυβώδεις συνομήλικοί τους. Δεν κάνουν όλα τα παραπάνω, που έχουν τροφοδοτήσει τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και μελέτες για τη «γενιά Ζ». Σε όλες τις εποχές οι παραβατικές συμπεριφορές είχαν κι έχουν μεγαλύτερη δημοσιότητα και προβολή. Αλλη παθογένεια των ΜΜΕ αυτή. Κι ας έχουν αυξηθεί τα περιστατικά βίας και εξτρεμισμού. Οσο κι αν έχουν αυξηθεί -και έχουν- δεν είναι η πλειοψηφία.

Οι «μεγάλοι» αυτής της κοινωνίας και οι πολιτικές σκοπιμότητές τους δημιουργούν αυτή την ψευδή εικόνα. Δεν χρησιμοποιούν τους απόλυτους αριθμούς, αλλά τους σχετικούς. Μετράνε αν π.χ. στη «χ» κατάληψη φέτος πήραν μέρος 100 μαθητές ή φοιτητές, ενώ πέρσι ήταν 60. Και δεν μετράνε ότι το σύνολο των μαθητών ή των φοιτητών του σχολείου ή της σχολής είναι 500 ή 1.000. Κάπως έτσι «μιλάει ο λαός». Και κάπως έτσι, η Αριστερά εκπλήσσεται μονίμως δυσάρεστα στις κάλπες.

Τιμή και υπερηφάνεια, λοιπόν, για αυτά τα «μουσκεμένα παιδιά». Τα οποία μαζί με όλα τα παιδιά της εποχής έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν. Με τη στάση τους, όμως, δείχνουν ότι η χώρα έχει και ελπίδα και μέλλον. Τα μπάχαλα και οι πρώιμοι και άγουροι αρνητές της ζωής δεν είναι παρά μία μειοψηφία, που φωνάζει, αντιδρά στα πάντα, αλλά παραμένει μειοψηφία.

«ΠΕΦΤΕΙΣ ΣΕ ΛΑΘΗ, ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΘΕΙ;»

Ούτε ο Τσιτσάνης ούτε η Μπέλλου, όταν έγραφαν και τραγουδούσαν το γνωστό τραγούδι, είχαν στο μυαλό τους τον Ν. Ανδρουλάκη. Ο οποίος προφανώς, νιώθοντας την πίεση της στασιμότητας του ΠΑΣΟΚ και της πιθανής έλευσης του Α. Τσίπρα, πέφτει από λάθος σε λάθος. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κατάφερε να κάνει δύο λάθη. Δεν πήγε «από άποψη» στην κηδεία του Δ. Σαββόπουλου και διόρισε διευθυντή του γραφείου του τον Γ. Παπαβασιλείου, η θητεία του οποίου δεν διήρκεσε ούτε 24 ώρες. Ο λόγος της άγαρμπης καρατόμησής του το γεγονός πως είχε επαινέσει την πρώτη 4ετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Η απουσία του από την κηδεία, μαζί με όλους τους υβριστές του Δ. Σαββόπουλου («ανανεωτική» και παραδοσιακή Αριστερά, μαζί με τους ακροδεξιούς Βελόπουλους και Νατσιούς) ή η επιπόλαιη επιλογή διευθυντή και η φοβική διαχείρισή της ήταν το μεγαλύτερο λάθος, αναρωτήθηκαν κάποιοι. Τι σημασία έχει; Αφού και τα δύο ήταν κραυγαλέα λάθη, με κόστος σε διαφορετικά κοινά. Η απουσία από την κηδεία του Νιόνιου τσαλάκωσε την εικόνα του Ν. Ανδρουλάκη στο κοινό της Κεντροαριστεράς, η οποία «δεν τον κόβει στα δύο» (τον προ και τον μετά το 1990 Σαββόπουλο), όπως οι επικριτές του, και τον έδειξε πιο «μικρό άνθρωπο», κάτι που επηρεάζει το σύνολο του εκλογικού σώματος. Η επιλογή του «υμνητή του Μητσοτάκη» αφορά σχεδόν αποκλειστικά τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν όλους τους ψηφοφόρους του.

Κάπως έτσι εμφανίζεται κι ένα δεύτερο, όχι θετικό, πρόσωπο του Ν. Ανδρουλάκη. Το πρώτο έχει εμπεδωθεί και φαίνεται: Παρά τις προσδοκίες που καλλιέργησε με την πρώτη εκλογή του, δεν έχει τη βαριά σκιά του ηγέτη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον Κ. Μητσοτάκη, παρά τις δύο κυβερνητικές θητείες του που συνεπάγονται και φθορά. Η βελόνα είναι κολλημένη. Το δεύτερο πρόσωπο που εμφάνισε είναι το πρόσωπο του επιπόλαιου και διστακτικού. Επιπόλαιου να κάνει μία λάθος επιλογή για μία κρίσιμη θέση, η οποία δεν εξασφάλιζε τη συναίνεση στο κόμμα του. Ή, αν δεν έκανε λάθος επιλογή, εμφανίστηκε διστακτικός και αδύναμος να την υποστηρίξει. Και τα δύο δεν προδίδουν ηγετικότητα. Αντιθέτως, ρίχνουν νερό στον μύλο της αμφισβήτησής του. Και υψώνουν τείχη με τον χώρο του Κέντρου, εγκλωβίζοντας το ΠΑΣΟΚ στον «πολιτικό αχταρμά» του «αντί».

Φιλότιμη προσπάθεια «ξεπλύματος»

Προφανώς κανείς τους δεν είχε εκτιμήσει το μέγεθος του κόστους της απουσίας τους από την κηδεία του Νιόνιου. Ν. Ανδρουλάκης, Σ. Φάμελλος, Π. Κουτσούμπας, Α. Χαρίτσης, αλλά και Α. Τσίπρας «κάνουν ταμείο» και διαπιστώνουν ότι τους λείπουν πολλά. Ελλειμμα αξιοπρέπειας, σοβαρότητας, συναίσθησης, αναγνώρισης της εθνικής κληρονομιάς ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Αλλά και περίσσευμα ανθρώπινης μικρότητας μπροστά στον θάνατο ενός ανθρώπου, του οποίου τα τραγούδια τα έχουν τραγουδήσει όλοι τους.

Με το ταμείο μείον και με τον χρόνο αντίπαλό τους, καθώς είναι αμείλικτος και δεν γυρίζει πίσω, το μόνο που απέμεινε ήταν η κατασκευή ακόμα ενός ψευδεπίγραφου αφηγήματος: Η κηδεία και οι «άδειες καρέκλες» των απόντων ήταν «κόλπο του Μητσοτάκη», ο οποίος πολιτικοποίησε την κηδεία για να «κερδίσει πολιτικούς πόντους», Ξέπλυμα κανονικό… Μετά τα τέρατα που έχουν γίνει και ειπωθεί για την τραγωδία των Τεμπών, όλα τα άλλα είναι «ευκολάκια». Πόσω μάλλον όταν ανατίθενται σε άλλοτε καλές γραφίδες…

Στο Υπουργικό Συμβούλιο ο ΟΠΕΚΕΠΕ

Τις κρίσιμες λεπτομέρειες για τη δημιουργία του νέου ενσωματωμένου στην ΑΑΔΕ ΟΠΕΚΕΠΕ αποφασίζει σήμερα το Υπουργικό Συμβούλιο. Οι αποφάσεις αυτές είναι άκρως απαραίτητες, προκειμένου στις 4 Νοεμβρίου η Ε.Ε. να θεωρήσει το νέο σχήμα αποτελεσματικό και μετά να απελευθερώσει πόρους (σχεδόν 1,2 δισ.) για τις φετινές αγροτικές επιδοτήσεις. Η αποστολή του Κ. Χατζηδάκη και του Κ. Τσιάρα είναι διαβαθμισμένης δυσκολίας.

Ενδεχόμενο ναυάγιο στη συμφωνία προκαλεί τρόμο στο Μ. Μαξίμου, καθώς, όπως εκτιμάται, θα υπάρξουν μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή και γαλάζιων αγροτών…