Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι ερωτηθέντες για τη σκοπιμότητα της τροπολογίας είναι χωρισμένοι στα δύο, ενώ η σύμφωνη γνώμη όσων έχουν ψηφίσει το κυβερνών κόμμα και ανήκουν στην ευρύτερη συντηρητική παράταξη αγγίζει το 90%.

Ο Πάνος Ρούτσι, έχοντας ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του μέσα σε λίγες ημέρες μετά την ενός μηνός παρά μία εβδομάδα απεργία πείνας, δήλωσε ότι θα βρίσκεται κάθε βράδυ στην πλατεία Συντάγματος και αποφάνθηκε ότι το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη είναι «σύμβολο μνήμης και τιμής για όσους χάθηκαν άδικα». Κάθε κριτική σε αυτό που είπε θα πρέπει να λάβει υπόψη της το ελαφρυντικό ότι η ελληνική δεν είναι η μητρική του γλώσσα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι οι θυσίες υπέρ της πατρίδας (ό,τι και αν σημαίνουν για τον καθέναν μας) είναι «άδικες».

Το ίδιο ελαφρυντικό, όμως, δεν διαθέτει και η Μ. Καρυστιανού, που γνωρίζει επακριβώς τι σημαίνει η φράση «εχθρός της χώρας μας», που χρησιμοποίησε στο μήνυμα που ανήρτησε προς όλα τα παιδιά που θα παρήλαυναν χθες μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη: «Αύριο, στην παρέλασή σας, θα σας συνοδεύουν και οι 57 ψυχές που καθοδηγούν το ΟΧΙ του αγώνα όλων μας ενάντια στους σημερινούς εχθρούς της χώρας μας, που την έχουν βουλιάξει, στον βούρκο, στη σήψη και τη διαφθορά». Μία μετάφραση των όσων είπε θα έλεγε ότι ως και επισήμως, πλέον, υποψήφια πολιτική αρχηγός μιλά για «προδότες». Είναι άγνωστο αν και πόσο ακόμα θα ισχύουν τα ιερά ελαφρυντικά που έχει και τα οποία προφανώς και εξηγούν τη στάση της. Στην ανθρώπινη φύση, δίπλα στα στιβαρά ηθικά ελαφρυντικά, συνυπάρχει και η σταδιακή αποδόμησή τους.

Ο φαύλος κύκλος που έχει ανοίξει, με όλη αυτήν την ιστορία της τροπολογίας και τον οποίον προφανώς και ανέμενε η κυβέρνηση, δεν θα κλείσει εύκολα. Και δεν θα το κάνει διότι στην ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με πολλές άλλες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης, ο σεβασμός της συλλογικής μνήμης και της Ιστορίας λειτουργεί παράλληλα και ισορροπημένα με το απόλυτα εξασφαλισμένο δικαίωμα της συνάθροισης και της πολιτικής διαμαρτυρίας.

Με λίγα λόγια, είναι απολύτως αυτονόητη η συμφωνία στον σεβασμό αλλά και στη λήψη μέτρων όταν βεβηλώνονται εθνικά μνημεία, χωρίς να υπάρχει ανάγκη νέων νομοθετημάτων. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ο δημόσιος χώρος, ακόμα και αυτός με πανεθνικούς ισχυρούς συμβολισμούς, θεωρείται κατά το δοκούν εκμεταλλεύσιμος.

Μένει να αποδειχθεί ότι οι μηχανισμοί της κυβέρνησης (η Ελληνική Αστυνομία, δηλαδή) θα εφαρμόσουν την τροπολογία με σύνεση και μετριοπάθεια. Σε κάθε περίπτωση, αυτές που ήδη έχουν κερδίσει είναι οι διαιρετικές τομές στην ελληνική κοινωνία για ένα θέμα που άλλες έχουν λύσει πολλές δεκαετίες τώρα και ασχολούνται με πολύ πιο φλέγοντα προβλήματα του καιρού μας.