Διακριτικά, αφού το μήνυμα εύκολα εκλαμβάνεται σαν ειρηνιστικό, αλλά σαφές σε όσους μπορούν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές. Οπως σαφής θα είναι η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής, αφού η σημερινή είναι απερίφραστα στο πλευρό της Ουκρανίας. Μια δήλωση συνοδευόμενη από το δόλωμα του υλικού οφέλους, αφού «μια Ευρώπη χωρίς αύξηση των στρατιωτικών δαπανών σε βάρος του κοινωνικού κράτους», που είπε ο Τσίπρας, σημαίνει «η τιμή του φυσικού αερίου είναι αυτό που μας ενδιαφέρει και όχι σταυροφορίες εναντίον του ρωσικού επεκτατισμού».

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει και επικοινωνιακό επιτελείο αλλά και σχέσεις με τον επιχειρηματικό κόσμο για να τα λέει αφού πρώτα τα έχει σκεφθεί. Στο άμεσο μέλλον θα φανεί αν το φιλειρηνικό χαρτί θα μετατραπεί σε φιλορωσικό. Χώρος στην ελληνική πολιτική άλλωστε υπάρχει.

Το ΚΚΕ είναι πολύ μουσειακό για να παίξει ρόλο στις σημερινές συνθήκες. Ο Κυριάκος Βελόπουλος μονοπωλεί το φιλορωσικό χαρτί αλλά είναι περιορισμένος γεωγραφικά στη Βόρεια Ελλάδα και υπερβολικά γραφικός για να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας. Οι υπόλοιποι δεν παίζουν ρόλο, ενώ η κυβέρνηση είναι ταγμένη στην πλευρά της Ουκρανίας. Αρα πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται για ένα φιλορωσικό κόμμα εξουσίας.

Τα οφέλη είναι αρκετά. Πρώτον, η οικονομική ενίσχυση. Είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Δεύτερον, επικοινωνιακά. Η Ρωσία μέσω των bots είναι το ισχυρότερο κράτος στην προπαγάνδα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Φάνηκε στην πρώτη κινητοποίηση για τα Τέμπη. Ενας αρχηγός κόμματος, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, που έχει χάσει την κεκτημένη ταχύτητα του σλόγκαν «πρώτη φορά Αριστερά», πρέπει να είναι ισχυρός στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως ήταν με το «υπόγειο» της Κουμουνδούρου.

Μόνο που υπάρχουν και συννεφάκια. Το μέλος της κυβέρνησης Τσίπρα που είχε την καλύτερη σχέση με τους Ρώσους ήταν ο Νίκος Κοτζιάς. Πριν από δύο μήνες ο Κοτζιάς είπε ««Ο Τσίπρας ήταν εξαιρετικός πρωθυπουργός αλλά πολύ αδύνατος ως αρχηγός της αντιπολίτευσης». Επίσης, ο Πούτιν θέλει κατηγορηματικές θέσεις και όχι ισαποστάκικα μηνύματα.

Βεβαίως, όλα τα προηγούμενα, υποθετικά. Η πολιτική του… ριμπράντεντ Τσίπρα θα διαμορφωθεί με την πανελλήνια εκστρατεία «προώθησης» του βιβλίου που μπορεί να γίνει με βανάκι. Κάτι συμβατό με την μποέμ εικόνα του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά όχι με την καλοπερασάκικη εικόνα του Αλέξη Τσίπρα.

ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο λοχίας που αν τον κάνουν 48 ώρες αρχηγό παραμένει η ιδανική λύση για μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Τουλάχιστον των οπαδών της Ζωής που όταν τη βλέπουν να ποζάρει με τεντωμένο το σαγόνι, σκέπτονται έως πότε θα είμαστε τυπολάτρες και για να βγάλουμε έναν αρχηγό της προκοπής θα πρέπει να μαζέψει περισσότερα ψηφαλάκια από τους άλλους.

Το κομμάτι που πιστεύει στην ανάγκη του ισχυρού προσώπου, του αρχηγού που δεν λύνει αλλά κόβει γόρδιους δεσμούς, όλο και θα μεγαλώνει. Θα το τρέφουν οι αδυναμίες της δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος που δημιουργήθηκε πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια για να κάνουν τις επιλογές τους μερικές χιλιάδες πολίτες και σήμερα στέλνει στη Βουλή τους εκάστοτε καλούς της Ζωής και στην Ευρωβουλή τους απανταχού Φειδίες.

Το σκεφτόμουνα ακούγοντας τον Μιχάλη Μπλέτσα να λέει ότι οι αδυναμίες της δημοκρατίας δημιουργούν τις συνθήκες για να έρθουν οι Τραμπ. Το έλεγε αποστασιοποιημένα, όπως πρέπει να μιλάνε όσοι αναλύουν την πολιτική, και όχι με το αλαφιασμένο ύφος που έχουν όσοι νομίζουν ότι στη δημοκρατία βρισκόμαστε σε μια καθημερινή μάχη για να αποφευχθούν συντηρητικές επιλογές.

Αν θέλουμε δημοκρατία, χρειαζόμαστε αυστηρή εφαρμογή των νόμων. Από τη στιγμή που οργανωμένες ομάδες παραβαίνουν τον νόμο οι ανίσχυροι πολίτες θα ψάχνουν τους αρχηγούς που θα τεντώνουν το πιγούνι και θα τον παραβούν για λογαριασμό τους.

Ο,τι και να γίνει, ο χρόνος πίσω δεν γυρνά…

Την Τετάρτη, στην παρουσίαση του Αλέξη Τσίπρα με ολίγον από βιβλίο στο Παλλάς, υπήρξε ένα νέο πρόσωπο. Ο Ορέστης Τσανγκ από το Survivor. Κατά τα άλλα, εμφανίστηκαν όλα τα γνωστά πρόσωπα, από τον Δραγασάκη μέχρι τον Γαβρόγλου και από τη Θεανώ Φωτίου μέχρι την Κατερίνα Νοτοπούλου, που είχαν κοσμήσει την κυβέρνηση του 2015. Ολοι να ανεβαίνουν τις σκάλες του Παλλάς, με το πολυάσχολο αλλά ευτυχισμένο ύφος που έχουν οι πολιτικοί μπροστά στους φωτορεπόρτερ όταν μπαίνουν σε ένα υπουργικό συμβούλιο.

Αλλωστε αυτό ήταν που τους χάρισε ο Αλέξης Τσίπρας με την παρουσίαση. Μια νέα ζωή. Απαλλαγμένη από τις αποφάσεις του παρελθόντος. Την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε και πάλι στο 2015 και αναλαμβάνουν την εξουσία. Και ότι όλα θα είναι δυνατά. Οπως δυνατά ήταν στις κουβέντες στις ταβέρνες πριν αρχίσουν να τραγουδάνε τα αντάρτικα του Τζαβέλα. Στα 10 χρόνια που μεσολάβησαν, οι παλιοί πολεμιστές του 2015 έκαναν κωλοτούμπες, ψήφισαν μνημόνια, συμπορεύτηκαν με τους Χαϊκάληδες του Καμμένου, έχασαν εκλογές και χειροκρότησαν τον Κασσελάκη. Και κυρίως, πάλιωσαν.

Η παρουσίαση της Τετάρτης έδειξε κάτι που όλοι ξέρουν. Είναι εύκολο να διοργανωθεί μια συνάντηση παλιών συμμαθητών, αλλά είναι αδύνατον να γυρίσει πίσω ο χρόνος.