Οι λέξεις σε αχρησία ή περιορισμένη χρήση προδίδουν την ηλικία. Το θυμήθηκα στη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά. Οταν είπε ότι δεν έχει γινάτι. Μία λέξη που όλοι την καταλαβαίνουν, αλλά σπάνια τη χρησιμοποιούν. Καμιά φορά αυτές οι λέξεις που ξεπηδούν στη γλώσσα μαρτυρούν την ηλικία μας.
Εδώ δεν θα πω ότι η ηλικία στην περίπτωση του Σαμαρά είναι απαγορευτική. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός στα 72 του. Αρα, ο Αντώνης Σαμαράς έχει τη δυνατότητα να κάνει κόμμα. Σε αυτό το σημείο, όμως, τελειώνουν τα καλά νέα για τον Σαμαρά.

Ξεκινάμε από το προφανές ότι είναι αδύνατον να έχει αυτοδυναμία. Σε περίπτωση που πιάσει το ποσοστό για να μπει στη Βουλή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έχει ένα από τα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, βέβαια, η περίπτωση να συνεργαστεί με κάποιο κόμμα και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Το ερώτημα που προκύπτει είναι με ποιο κόμμα μπορεί να συνεργαστεί. Με το ΠΑΣΟΚ του ανδρεολάτρη Νίκου Ανδρουλάκη είναι απίθανο. Και μόνο η σκέψη είναι ικανή να δημιουργεί εφιάλτες στον Ανδρουλάκη. Με τον Βελόπουλο είναι εφικτό, αλλά δεν βγαίνουν τα κουκιά. Ακόμα και εάν είναι ένας ευρύτερος συνδυασμός με τον… ριμπράντ ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ο Βελόπουλος θα είναι στην καλύτερη δεύτερη ρόδα και ο Σαμαράς τρίτη. Με τον Βελόπουλο να ξέρει ότι ύστερα από μια συνεργασία με τον Αλέξη θα έχει κάψει το μέλλον του, υποθέτω ότι θα επιλέξει το «καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη». Τα ψιλολόγια τύπου Νίκης και Φωνή της Λογικής -το δεύτερο για λόγους που βλέπει το μέλλον του στη Ν.Δ.- δεν παίζουν ρόλο. Το ΚΚΕ από θέμα αρχής αποκλείεται. H Ζωή, που έχει κόψει καπίστρι, αν συνεργαστεί με κάποιον θα είναι με τους κλώνους που παρουσίασε με το πρόγραμμά της. Μένουν δύο κόμματα που δεν υπάρχουν. Το κόμμα του… ριμπράντ Αλέξη Τσίπρα και το… Κίνημα Αντιπροεδρίας Εδεσσαϊκού της Μαρίας Καρυστιανού, που θα έκανε κίνημα, αλλά δεν ήθελε να κάνει κίνημα, αλλά το έκαναν άλλοι για λογαριασμό της.

Ο Σαμαράς το καταλαβαίνει ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα για την πρωθυπουργία. Το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει είναι η προεδρία. Με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να έχουν άλλες προτεραιότητες, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ζημιά στον Μητσοτάκη.

Ο αντισυστημικός θα γίνει άρχοντας, κριτής και τιμωρός

Η πορεία στη Ρώμη ήταν η οργανωμένη διαδήλωση του φασιστικού κόμματος της Ιταλίας που επέβαλε στον βασιλέα Βιτόριο Εμανουέλε Γ’ να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Μπενίτο Μουσολίνι. Ο απόλυτος αντισυστημικός ακτιβισμός, που εκμεταλλεύτηκε τους δισταγμούς του βασιλέως να αντιδράσει, έτσι ώστε να παραδώσει την εξουσία σε ένα κόμμα που θα την έδινε πίσω 22 χρόνια αργότερα μετά την ήττα της Ιταλίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εδώ οι περισσότεροι σκέφτονται: «Καλά, αυτοί ήταν φασίστες, ενώ οι σημερινοί αντισυστημικοί είναι δημοκράτες». Λάθος. Ο φασισμός στη δεκαετία του ’20 δεν αντιμετωπιζόταν με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε μετά τον πόλεμο. Η καθυστερημένη κατανόηση είναι κοινό φαινόμενο στην Ιστορία. Ο φασισμός του Μουσολίνι ήταν το σύστημα που θα καθάριζε τη Βουλή, που θα έβαζε μια τάξη στην Ιταλία. Τόσο αποδεκτό ώστε ο Ελευθέριος Βενιζέλος να μεταβεί στη Ρώμη και να υπογράψει το Ελληνοϊταλικό Σύμφωνο Φιλίας του 1928.

Ολα τα προηγούμενα για να τονισθεί ότι αντισυστημισμός αφ’ εαυτού δεν υφίσταται ούτε στην αναρχία. Καθένας που δηλώνει αντισυστημικός έχει στο μυαλό του ένα σύστημα που θα υποκαταστήσει το σημερινό, το οποίο θα τον έχει απόλυτο άρχοντα, κριτή και τιμωρό.

ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ

Στην Αμερική κάθε κρεβάτι όπου κοιμήθηκε ο Τζορτζ Ουάσιγκτον είναι εθνικό μνημείο. Στην Ελλάδα αδιαφορούμε ακόμα και για μνημεία χιλιετιών. Ιδιαίτερα αυτά που δεν ανήκουν στην κλασική αρχαιότητα αλλά τα βυζαντινά.

Είναι παρήγορο ότι η Περιφέρεια της Θεσσαλίας αποφάσισε να καταγράψει τους χώρους ιστορικών γεγονότων και μνημείων της περιοχής και να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο αρχείο, που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την εκπαίδευση και την έρευνα. Για αυτόν τον σκοπό απευθύνει πρόσκληση σε κρατικούς και ιδιωτικούς οργανισμούς, ακόμα, όμως, και σε ιδιώτες, που μέχρι την 31η Ιανουαρίου 2026 μπορούν να δηλώσουν τη συμμετοχή τους στο thesshistory @thessaly.gov.gr.

Αξίζει, όμως, και μία αναφορά στο Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, το οποίο, χωρίς τις φανφάρες και τις γουόκ ατζέντες άλλων, ενισχύει φορείς σε διαφορετικούς χώρους. Από τα σχολεία, που τον περασμένο Φεβρουάριο έστειλε πακέτα βιβλίων στους μαθητές 32 σχολείων απομακρυσμένων περιοχών της Ελλάδας, μέχρι τη Σχολή Ικάρων, όπου προχώρησε στην ανέγερση νέας Μοίρας στη Δεκέλεια.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα του Κώστα Πελετίδη, δημάρχου της Πάτρας, που, αφού άφησε τέσσερις τράπεζες να χρηματοδοτήσουν τον εκσυγχρονισμό σχολείων, αφαίρεσε τις ταμπέλες που το ανέφεραν επειδή προτιμάει το κράτος να δώσει απευθείας γενναία χρηματοδότηση στις Σχολικές Επιτροπές των Δήμων. Η Ελλάδα που ξέραμε και, ευτυχώς, σταδιακά εξαφανίζεται.