Με όλα όσα συμβαίνουν στο διεθνές περιβάλλον συμπεραίνει κανείς ότι και εδώ στην Ελλάδα ζούμε μία από τις ιστορικότερες πολιτικο-κοινωνικές αντιφάσεις. Από τη μία, ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, με την κυβέρνηση να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις με μια υπεροχή της τάξης του 13-15% σε κάθε μία από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και ενώ βρίσκεται στον έκτο χρόνο της διακυβέρνησης. Από την άλλη, η συσπείρωση διάφορων πόλων εναντίον της και προσωπικά κατά του πρωθυπουργού, με βασικό αίτημα την πτώση/παραίτηση σαν η Νέα Δημοκρατία να κατέλαβε το Μαξίμου, χωρίς να έχουν μεσολαβήσει εκλογές. Κατά τη συσπείρωση αυτή -στη δημιουργία της οποίας έχει συμβάλει και η κυβέρνηση με τα λάθη και τις σοβαρές της πολιτικές αστοχίες σε κορυφαία ζητήματα- φαίνεται να κυριαρχούν και οι απειλές από τη θρυλούμενη εμφάνιση τριών νέων πολιτικών κομμάτων.

Ενα του Αλ. Τσίπρα, που, παρά τον επικοινωνιακό στρόβιλο που τον συνοδεύει τις τελευταίες ημέρες και με την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του βιβλίου του, δεν απολαμβάνει τη θερμή υποδοχή σε ικανοποιητικό βαθμό. Στο σκηνικό των υπό κατασκευή κομμάτων προστίθεται και η περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, που όμως επί του παρόντος δεν προβάλλεται με την ίδια ένταση. Και το τρίτο κόμμα, αμιγώς συναισθηματικής προέλευσης, που βεβαίως μιλά με όρους απόλυτης συγκίνησης και ανθρωπιάς, αυτό που φέρει στην ηγεσία του τη Μ. Καρυστιανού. Αν υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που όχι μόνο δεν αποστρέφονται αλλά επιδιώκουν ένα ντεζαβού με τον Αλέξη Τσίπρα, ποιος άνθρωπος -με στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο και αγωνία για το μέλλον σε αυτό το παγκόσμιο περιβάλλον- θα έκανε εικόνα στο μυαλό του τη Μαρία Καρυστιανού να διαπραγματεύεται για λογαριασμό της χώρας, π.χ. στις Βρυξέλλες ή με την Τουρκία;

Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό από μισές αλήθειες και μισά ψέματα, ξεπροβάλλει το τοπίο που σχηματίζεται όταν κάποιος αποφασίζει να απομακρυνθεί από την πραγματικότητα. Και έρχεται να προστεθεί και κάτι ακόμα. Ανθρωποι που μέσα από συγκλονιστικές στιγμές αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές αδυνατούν να διαχειριστούν τη δημοσιότητα ή ποδηγετούνται από άλλους. «Ετσι όπως το πάνε, θα έχουμε πόλεμο, θα υπάρχουν νεκροί», είπε από τηλεοράσεως ο Πάνος Ρούτσι. Ελπίζουμε να μην αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος τι σημαίνει αυτό που είπε και τι δυναμική μπορούν να έχουν τα λόγια του. Και εν τέλει να βρεθεί κάποιος να τον υιοθετήσει με ανθρωπιά, όχι με στυγνή ιδιοτέλεια…