Ο Πούτιν ευχαριστήθηκε με την ψυχή του: τον περίπατο στο κόκκινο χαλί που του έστρωσε ο Ντόναλντ Τραμπ και το χειροκρότημα που με τόση εγκαρδιότητα ο Αμερικανός Πρόεδρος συνόδευσε το καλωσόρισμα. Και δεν φάνηκε να προβληματίζεται με τα αμερικάνικά κόλπα για την επίδειξη ισχύος.

Το ότι ο Τραμπ έδωσε την εντολή να πετάνε τα αμερικανικά υπερόπλα πάνω από τα κεφάλια τους, μένουν μόνο στον συμβολισμό, από τη στιγμή που ο Ρώσος Πρόεδρος είχε πολλούς περισσότερους λόγους να χαρεί, από το να κατσουφιάσει από τα αμερικάνικα παιχνιδάκια.

Ούτε φυσικά ίδρωσε το αυτί του από τις σκόρπιες ατάκες των δημοσιογράφων «Μέχρι πότε θα σκοτώνετε κόσμο» ή «πότε θα σταματήσετε τον πόλεμο»; Ναι, δεν έχει συνηθίσει σε τέτοιες καταστάσεις αλλά φάνηκε να είναι προετοιμασμένος.

Πάμε, τώρα, στα… φρέσκα κουλούρια: αν υποθέσουμε ότι το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει, το δεύτερο ημίχρονο της Αλάσκας θα παιχτεί στον Λευκό Οίκο με τον Ντόναλντ Τραμπ να καλεί τον Ζελένσκι και η πλειοψηφία εκτιμά ότι το κλίμα που έχει δημιουργηθεί και θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο Ουκρανός Πρόεδρος, είναι του στυλ «Take or leave it!» Περιθώρια για σπουδαίες διαπραγματεύσεις δεν υπάρχουν, εκτός κι αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφασίσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους.

Αν ο λόγος της συνοδείας του Ζελένσκι δεν είναι απλά για να τον προφυλάξουν από ένα ενδεχόμενο bullying σαν και αυτό που είχε προηγηθεί πριν από μερικούς μήνες και τον ακολουθούν για να θέσουν τις αυστηρές κόκκινες γραμμές τους, τότε υπάρχει πιθανότητα η τελική συμφωνία να είναι πολύ καλύτερη από αυτή που υποψιαζόμαστε και αυτή που φοβόμαστε.

Το ουκρανικό αποτελεί την ύστατη ευκαιρία της Ευρώπης να αποδείξει ότι γνωρίζει την δυναμική που έχει και τον ρόλο που πρέπει να έχει στο διεθνές προσκήνιο. Αν το αργοκίνητο ευρωπαϊκό καράβι στρίψει γοργά, με το πηδάλιο να είναι γερά κρατημένο, τότε η επόμενη ημέρα θα είναι πολύ πιο ελπιδοφόρα.

Σε διαφορετική περίπτωση, η αποδοχή του ρόλου του κομπάρσου στο διεθνές προσκήνιο και το ουκρανικό δεδικασμένο, θα αποτελούν μία βαθιά πληγή με απρόβλεπτες συνέπειες.