Από μόνο του είναι συγκλονιστικό κάτι τέτοιο. Ενας πατέρας που θρηνεί τον χαμό του παιδιού του, με τη συγκίνηση να έχει καταλάβει την υψηλότερη θέση στα συναισθήματα της κοινής γνώμης, αντιπαλεύει τον αναγκαστικό κυνισμό των γεγονότων που τον φέρουν αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Δεν χρειάζονται οι φορτισμένες λεπτομέρειες που περιγράφουν επακριβώς τι έχει συμβεί μέχρι τώρα επί του συγκεκριμένου. Οι ταφές, οι εξετάσεις DNA που είχαν προηγηθεί ώστε να παραδοθούν οι σοροί. Ενα αδιανόητο σύνολο ενεργειών που συνθέτουν όλα τα κεφάλαια της τραγωδίας.

Είναι απολύτως γνωστό σε όλους όσοι στέκονται δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο –και είναι καθήκον όλων μας να σταθούμε– ότι εκταφές διατάσσονται και εκτελούνται μόνο στο πλαίσιο συμπληρωματικών ενεργειών των ανακριτικών αρχών. Πρέπει, δηλαδή, να κρίνει ο εισαγγελέας ότι πράγματι συντρέχουν οι λόγοι και να προβεί στην ανάλογη κίνηση. Πέρα, όμως, από τα τυπικά μιας διαδικασίας, ποια είναι η ουσία του αιτήματος; Οτι ο ίδιος ο πατέρας –παρά τα όσα συγκλονιστικά έχουν προηγηθεί κατά τον έλεγχο DNA, την ταυτοποίηση, την παράδοση των σορών, την κήδευσή τους– αμφισβητεί από την αρχή τη διαδικασία και είναι πεισμένος ότι δεν του έχουν πει την αλήθεια.

Αυτό συνέβη έπειτα από την ολοκλήρωση της διαδικασίας από  τον εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, Λάμπρο Τσόγκα, και ταυτόχρονα με την αναθέρμανση της θεωρίας της συγκάλυψης με ευθύνη της κυβέρνησης. Είναι ορατή η απόπειρα εκμετάλλευσης αυτού του δυστυχούς ανθρώπου και της φυσιολογικής αίσθησης απογοήτευσης, κοροϊδίας και συναισθηματικής ατίμωσης που είναι βέβαιο ότι νιώθει στην κατάσταση που βρίσκεται. Ολο το σκηνικό που έχει στηθεί στο Σύνταγμα οδηγεί σε μια τέτοια βεβαιότητα.

Η παρουσία του ανθρώπου στο συγκεκριμένο σημείο, στη συγκεκριμένη συγκυρία, χρησιμοποιείται από συγκεκριμένους κύκλους για συγκεκριμένους σκοπούς. Ως υποκατάστατο εργαλείο αγανάκτησης κατά της κυβέρνησης. Ιδίως μετά και τις δημοσκοπικές επιβεβαιώσεις ότι οι θεωρίες συνωμοσίας –ξυλόλια, λαθρεμπόρια κ.ά.– έπαψαν να αποδίδουν πολιτικά οφέλη. Είναι τραγικό να γίνεται απόπειρα εκμετάλλευσης αυτού του ανθρώπου, στο Σύνταγμα, από διάφορους που προσβλέπουν στην αναγέννηση της κινηματικής «αγανάκτησης» στην πλατεία. Τον εκμεταλλεύονται και άλλοι, που είτε βρίσκονται ήδη στον πολιτικό χάρτη της χώρας είτε δηλώνουν ότι θα ενταχθούν, αργά ή γρήγορα.

Είναι κρίμα, στα όρια του απάνθρωπου κυνισμού, να συμβαίνει αυτό. Αυτό που επιβάλλει η στοιχειώδης πολιτική ανθρωπινότητα είναι να σταματήσει αμέσως αυτή η προσβλητική εκμετάλλευση της μνήμης των χαμένων ανθρώπων και του θρήνου των οικογενειών τους. Το καθήκον όλων δεν είναι να στέκονται δίπλα του για να φωτογραφηθούν και να ταΐσουν τα όποια ματαιωμένα αντιστασιακά τους σύνδρομα, αλλά να του συμπεριφερθούν με τη μεγαλύτερη δυνατή στοργή και να προσπαθήσουν να του εξηγήσουν. Και πρώτη από όλους οφείλει να τον αγκαλιάσει η ίδια η κυβέρνηση.