Αυτή η ατάκα του πολιτικού που είχε περάσει από τα 40 κύματα, ουσιαστικά ήταν το πρώτο καθαρό μέτωπο κατά του λαϊκισμού. Και η Ιστορία έδειξε ότι είναι και διαχρονική. Αλλα φαίνονται κι άλλα πραγματικά γίνονται. Αυτά που φαίνονται οφείλονται σε θορυβώδεις μειοψηφίες, οι οποίες όμως εν τέλει ηττώνται από τη σιωπηλή πλειοψηφία.

Τρία μόνο από τα θέματα που κυριάρχησαν τις τελευταίες μέρες στον δημόσιο διάλογο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της άνισης τελικά μάχης, αλλά και ερμηνεύουν την αριθμητική και πολιτική καχεξία των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μεγεθυντικός φακός και για τα τρία είναι η δημοσκόπηση της Marc για το «Πρώτο Θέμα».

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ: Με βάση την επιφανειακή πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι άναρθρες κραυγές επαγγελματιών συνδικαλιστών, μαζί με την επιθετική στήριξη κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα περίμενε κανείς ότι η ελληνική κοινωνία δεν τη θέλει και σχεδόν είναι ευτυχής που έχει το πιο ανίκανο και γραφειοκρατικό κράτος, το οποίο, κατά συνεπαγωγή, δεν θέλει να αλλάξει. Ευτυχώς η εικόνα και η πραγματικότητα είναι διαφορετικές. Σύμφωνα με τη μέτρηση, το 88% των πολιτών όχι μόνο θέλει την αξιολόγηση, αλλά και εμμέσως εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί την καθυστέρησε. Είναι, δε, σχεδόν απρόσμενο και εντυπωσιακό ότι και το 79% όσων εργάζονται στο Δημόσιο θέλουν την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν συμμερίζονται π.χ. την αυτάρεσκη και αλαζονική άποψη του προέδρου της ΔΟΕ, ο οποίος βγάζει την αξιολόγηση αχρείαστη και συντεχνιακά επικίνδυνη.

ΑΝΟΜΙΑ ΣΤΑ ΑΕΙ: Οι εκκενώσεις των καταλήψεων και η επαναφορά των πανεπιστημίων στον πραγματικό τους ρόλο, σε αντίθεση με κάποιους αιώνιους φοιτητές ή επαγγελματίες της παραμονής τους ως άντρα ανομίας, είναι ώριμο και απαιτητικό αίτημα. Το 78,2% των πολιτών -κόντρα στους κουκουλοφόρους ή ξεσκέπαστους «αγωνιστές»- θέλει να πάψουν τα ΑΕΙ να είναι άσυλο ανομίας, ποινικών αδικημάτων και έδρα «επιχειρήσεων» παράνομου εμπορίου, ακόμα και ναρκωτικών. Μεγάλα και κυρίως διακομματικά είναι τα ποσοστά όσων θέλουν ελεγχόμενη είσοδο στα πανεπιστήμια (78,2%) και την τοποθέτηση καμερών (73,4%).

Δεν θέλει έλεγχο της εισόδου το 64,7% όσων αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί». Οι «αριστεροί», όμως, θέλουν σε ποσοστό 52% την αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας όσων διαπράττουν κακουργήματα, σε ποσοστό 71% οι δράστες να πληρώνουν με δικές τους δαπάνες τις φθορές που προκαλούν και σε ποσοστό 52,7% την οριστική τους διαγραφή, εφόσον υπάρχει αμετάκλητη καταδίκη. Αξιοσημείωτη είναι η κατάρρευση κι ενός άλλου μύθου. Το 60% των νέων (17-34 ετών) θέλει την τοποθέτηση καμερών στα ΑΕΙ.

ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ: Ενα από τα ιερά τοτέμ της Μεταπολίτευσης τρίζει. Η συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα στο Δημόσιο, η οποία ήταν προϊόν άλλων εποχών, όταν επικρατούσαν τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» κι όταν δεν έμπαινε στο Δημόσιο αριστερός, έχει χάσει απολύτως το νόημά της. Τότε ήταν μία προοδευτική διάταξη, γιατί προσπαθούσε να κατοχυρώσει την ισονομία. Τώρα είναι ξεπερασμένη και βαρίδι στην προσπάθεια για εκσυγχρονισμό του κράτους. Το 76,2% απαιτεί κατάργηση της μονιμότητας. Διατάξεις υπάρχουν, που οδηγούν μέχρι και την απόταξη Δ.Υ., αλλά η αναγκαία άρση της μονιμότητας δεν μπορεί παρά να γίνει με την επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος.

Πρόκειται για τρία -από τα πολλά- θέματα τα οποία δείχνουν ότι η κοινωνία σήμερα θεωρεί αντιδραστικούς και τροχοπέδη για την πρόοδό της «θεσμούς» οι οποίοι κάποτε ήταν προοδευτικοί. Και όλως τυχαίως ήταν από τις σημαίες που συγκροτούσαν και προσδιόριζαν την Αριστερά. Η οποία τότε είχε ακόμα το «ηθικό πλεονέκτημα» που αποδείχθηκε μια τρύπα στο νερό, αλλά και την πολιτική ηγεμονία των ιδεών της, ως αποτέλεσμα του σκληρού δεξιού κράτους που υπήρχε πριν από τη χούντα, αλλά και της ίδιας της χούντας. Μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι η αμήχανη και ανήμπορη αντιπολίτευση  προσπάθησε να φέρει πάλι στο προσκήνιο την έννοια της χούντας («χούντα Κούλη»), αλλά δεν παύει να είναι γελοίο. Γι’ αυτό και πάει άπατη αυτή η προσπάθεια.

Ολα τα άλλα εξηγούν γιατί η αντιπολίτευση (του ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη συμπεριλαμβανομένου) αδυνατεί να συγκροτήσει πολιτικό σχέδιο κι επομένως να μπορέσει να γίνει εναλλακτική κυβερνητική λύση. Εξηγεί γιατί δημοσκοπικά βολοδέρνει σε ποσοστά μικρομεσαίου κόμματος, αλλά και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν ο κυνικότερος «αναζωπυρωτής» του λαϊκισμού και ο μπροστάρης στις μάχες οπισθοφυλακής, κατάντησε να κινδυνεύει να μην μπει στην επόμενη Βουλή.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΠΡΟΑΝΑΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΠΟΛΑΚΗ

Οι νομικοί λένε ότι για να υπάρξει κατηγορία για κακούργημα απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη δόλου. Το ίδιο λέει και η απλή λογική. Η πρόταση που κατέθεσε χθες το ΠΑΣΟΚ λέει, ουσιαστικά, ότι και ο Κ. Καραμανλής και ο Χρ. Σπίρτζης μαζί με 6 υφυπουργούς ΗΘΕΛΑΝ να σκοτωθούν 57 άνθρωποι.

Δεν το λέει ευθέως, αλλά το εννοεί απολύτως, ταυτιζόμενο με τη λογική Πολάκη («να πάνε 3-4 φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές») ή το δόγμα του αμετάκλητα καταδικασμένου Δ. Παπαγγελόπουλου («Κάνε τους μία μήνυση και να πάνε παρακάτω, να αποδείξουν ότι είναι αθώοι»).

Η ανάγνωση της πρότασης του ΠΑΣΟΚ αναδεικνύει πλήθος νομικών και πολιτικών «μαργαριταριών», τα οποία προφανώς θα αναδειχθούν στον έντονο διάλογο που θα ακολουθήσει.

Η Ν.Δ., όπως φαίνεται την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αρνείται την ταύτιση των υπαρκτών πολιτικών ευθυνών με τις ποινικές ευθύνες και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος. Κι όμως το ΠΑΣΟΚ, που συναγωνίστηκε τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, τον Κ. Βελόπουλο και τον ΣΥΡΙΖΑ στα ανύπαρκτα «ξυλόλια», τα «χαμένα βαγόνια» και τις θεωρίες συνωμοσίας, τα εγκαταλείπει όλα και μιλάει γενικώς για «κακουργήματα». Οπως ακριβώς κάνουν και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Συντήρησαν την τοξικότητα με θεωρίες UFO, με στόχο την πολιτική καπηλεία της τραγωδίας των Τεμπών, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα της κρίσεως τις εγκαταλείπουν.

Οι διαφορές αυτή τη φορά είναι δύο: 1.Το ΠΑΣΟΚ δεν συνυπέγραψε με την Πλεύση Ελευθερίας και τον ΣΥΡΙΖΑ και απέφυγε να συμπεριλάβει στο κατηγορητήριο τον «ενορχηστρωτή της συγκάλυψης», Κ. Μητσοτάκη… Αυτό το έργο είναι πιθανόν να αναλάβουν ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, ώστε να διαφοροποιηθούν από το «συστημικό ΠΑΣΟΚ»…

Οι πληροφορίες λένε πως η Ν.Δ. θα καταθέσει δική της πρόταση για τη συγκρότηση Προανακριτικής Επιτροπής για τον Κ. Καραμανλή, με πλημμεληματικές κατηγορίες, με μία σημαντική σημείωση: Αν το τριμελές Δικαστικό Συμβούλιο της Βουλής κρίνει ότι οι κατηγορίες για τον πρώην υπ. Μεταφορών είναι κακουργηματικού χαρακτήρα, τότε θα φέρει στη Βουλή νέα πρόταση για Προανακριτική για κακουργήματα.

Η διαφορά αντίληψης και συμπεριφοράς είναι προφανής. Το ποιος σέβεται τη Δικαιοσύνη και ποιος δεν τη σέβεται, ποιος εννοεί ότι θέλει οι κατηγορούμενοι να κρίνονται από τον φυσικό δικαστή και ποιος θέλει αποφάσεις «λαοδικείου» και τη μετατροπή της Προανακριτικής σε πολιτικό show είναι ηλίου φαεινότερον. Οπως και το ότι, παρά τη διαφορετική τακτική που ακολουθεί τώρα, αποφεύγοντας τον πολιτικό συναγελασμό με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, η ταύτισή του με αρχηγό κόμματος που επιδιώκει την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο πρόσωπό του.

ΑΠΟΡΙΕΣ

Δηλαδή, έπρεπε να καταβαραθρωθεί το αριστερό κόμμα της Πορτογαλίας για να καταλάβουν στην Αριστερά και να σοκαριστούν για το πόσο «αλλού» είναι; Το δικό τους 2023 δεν τους είπε τίποτα…