Ευπρόσδεκτο δείγμα πολιτικού πολιτισμού από τη μία, λόγος προβληματισμού από την άλλη. Οχι τόσο για τη μοναδική ικανότητα του Τραμπ να μεταμορφώνεται σαν χαμαιλέοντας, αλλάζοντας θέση επί παντός επιστητού (χθες, φερειπείν, το «τελεσίγραφο» της 27ης Νοεμβρίου στον Ζελένσκι έγινε «μη τελική» αμερικανική πρόταση), όσο για τις προθέσεις του Μαμντάνι να υλοποιήσει τις ρηξικέλευθες, φιλολαϊκές πολιτικές για τις οποίες τον εξέλεξαν δήμαρχο οι Νεοϋορκέζοι.

Ο Τραμπ, παρότι είχε απειλήσει να του κόψει τις ομοσπονδιακές πιστώσεις, δεν έδειξε να ανησυχεί ιδιαίτερα. «Κάποιες απόψεις του κινούνται πράγματι εκεί γύρω (σ.σ. στον χώρο του κομμουνισμού), αλλά θα δούμε πώς θα πάει και αν θα αλλάξει στην πορεία», είπε ο πρόεδρος στους δημοσιογράφους. «Κι εγώ, άλλωστε, άλλαξα πολύ σε σχέση με την πρώτη μου θητεία”, συμπλήρωσε με νόημα.

Ο πρόεδρος ήταν τόσο άνετος απέναντι σε έναν από τους σφοδρότερους ιδεολογικούς και πολιτικούς επικριτές του, ώστε έβγαλε από τη δύσκολη θέση τον 34χρονο Δημοκρατικό μουσουλμάνο, όταν εκείνος ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους αν επιμένει στον χαρακτηρισμό του «φασίστα», για τον οικοδεσπότη. «Πες απλά “ναι” αντί να κάθεσαι να τους εξηγείς. Δεν υπάρχει πρόβλημα», τον προέτρεψε ο Τραμπ προκαλώντας αίσθηση.

Ο Μαμντάνι έδειξε να αιφνιδιάζεται και όταν ο Τραμπ του ευχήθηκε καλή θητεία υποσχέθηκε να τον βοηθήσει και δήλωσε ότι έχει «περισσότερα κοινά με Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές, όπως ο Μπέρνι Σάντερς, από όσα νομίζει ο κόσμος»!

Ερμηνεύοντας βαθύτερα την εικόνα, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η συμπεριφορά του Τραμπ ήταν μία επίδειξη αυτοπεποίθησης του αμερικανικού συστήματος για την ευκολία με την οποία μπορεί να χειραγωγεί ή και να ενσωματώνει τους αντιπάλους του. Το μπαλάκι βρίσκεται στο γήπεδο του δημάρχου…