Σκοπός της, μεταξύ σφύρας (Τραμπ) και άκμονος (Πούτιν), να υπερασπιστεί το Διεθνές Δίκαιο υπό τον όρο της ιστορικής αξιοπρέπειας. Δεν είναι εύκολο, ιδίως για τη φάση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια, έχοντας και η ίδια αποδεχτεί τη γραφειοκρατική της οκνηρία και την αναποτελεσματικότητα των ηγεσιών των χωρών – μεγαλύτερων οικονομιών. Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε μια διεθνή πολιτική και διπλωματική σκηνή που μοιάζει κάτι ανάμεσα σε τσίρκο και καζίνο, φαίνεται να είναι η μόνη που μπορεί -έστω και με τις γνωστές λειτουργικές καθυστερήσεις- να παρέχει εγγυήσεις για την τήρηση των στοιχειωδών όρων σεβασμού βασικών πολιτικών και διπλωματικών αρχών.

Η αστειότητα της ρωσικής μετάφρασης του σχεδίου Τραμπ, αυτή των 28 σημείων, δεν χρειάστηκε καν να διαβαστεί ολόκληρη από τον επικεφαλής του Λ. Οίκου. Του αρκούσαν τα σημεία εκείνα που εξασφάλιζαν κέρδη για τις κατασκευαστικές-μεσιτικές εταιρίες του γαμπρού του, Τζάρεντ Κούσνερ, στην επιχείρηση ανοικοδόμησης της Ουκρανίας. Κάπου εδώ πρέπει να βρίσκεται και το κλειδί που χρησιμοποίησαν οι Ευρωπαίοι. Φαίνεται ότι τόσο στην ανοικοδόμηση (ως αποζημιώσεις) είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθούν ρωσικά κεφάλαια που είναι δεσμευμένα στην Ευρώπη στο πλαίσιο των κυρώσεων.

Τα κεφάλαια αυτά ίσως επενδυθούν από διεθνείς (κυρίως αμερικανικές) εταιρίες στα εδάφη της Ουκρανίας. Εδάφη που το νέο σχέδιο των 19 σημείων που συντάχθηκε με πρωτοβουλία της Ευρώπης και τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ δεν αποδέχεται να περάσουν στη ρωσική επικράτεια. Μην ξεχνάμε ότι από την ώρα που ο Πούτιν έδεσε περισσότερο τη σχέση του με την Κίνα, στον Λ. Οίκο ενεργοποιήθηκαν ορισμένοι σύμβουλοι που βάλθηκαν να θυμίζουν στον Τραμπ πόσο ανάγκη έχει πλέον την Ευρώπη. Ναι, αυτήν την Ευρώπη με τα προβλήματά της.

Τα 19 σημεία του νέου ειρηνευτικού σχεδίου που οι Ευρωπαίοι μαζί με τον Μάρκο Ρούμπιο επεξεργάστηκαν και προτείνουν στη θέση του υπαγορευμένου από το Κρεμλίνο αρχικού κειμένου δείχνουν ότι η Ευρώπη έχει κατανοήσει κάτι πολύ βασικό: ότι η ασφάλεια της Ουκρανίας σημαίνει και ασφάλεια της ίδιας της Ευρώπης. Καθώς καταρρέουν οι μύθοι περί ναζί Ουκρανών (λες και περιθωριακή Ακροδεξιά δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ε.Ε.) ή περί της πολυθρύλητης περικύκλωσης της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ που ουδέποτε έχει καταγραφεί ως τέτοια, ο δρόμος της διεθνούς απομόνωσης του Πούτιν πρέπει να μείνει ανοιχτός, με την Ευρώπη να έχει κεντρικό ρόλο.

Οσο για τα εγχώρια φιλοπουτινικά κλιμάκια που δεν έχουν πειστεί ακόμα, ας διαβάσουν το κεφάλαιο από το βιβλίο του Τσίπρα που περιγράφει την αντίδραση του Πούτιν όταν πήγε με όλο το ρωσόπληκτο επιτελείο να του ζητήσει λεφτά: «Να δώσω λεφτά στην Ελλάδα; Είναι σαν να τα πετάω στον σκουπιδοτενεκέ…», του είπε…