Η τσέπη του πήγε πολύ καλά. Γέμισε. Το βιβλίο πούλησε και ο συγγραφέας, όπως και ο εκδοτικός οίκος, ο οποίος δεν μπόρεσε να αποτρέψει το «γνωστικό έγκλημα» της Ρίγας της… Εσθονίας, μέσα σε μία μέρα έγιναν πλουσιότεροι κατά κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Οχι κι άσχημα…

Ασχημα είναι τα μαντάτα για τις πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις που είχε το βιβλίο του και σύντομα θα αποτυπωθούν και στις μετρήσεις. Οι πολιτικές επιπτώσεις προκύπτουν από το γεγονός ότι με όσα έγραψε, τσακώθηκε με τον μισό ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν με όλη τη Νέα Αριστερά, με την Πλεύση Ελευθερίας, με το ΜέΡΑ25, το Κίνημα Αλλαγής, αλλά και με το ΠΑΣΟΚ (με τα κραυγαλέα ψέματα που έγραψε και την άνανδρη συμπεριφορά που επέδειξε για την αείμνηστη Φ. Γεννηματά, η οποία δεν μπορεί να απαντήσει από εκεί που βρίσκεται), με το ΚΚΕ και βέβαια και με τη Ν.Δ.. Εύλογα γεννάται το ερώτημα: Τελικά σε ποιο κοινό απευθύνεται ο Α. Τσίπρας, όχι με το βιβλίο του, αλλά με το κόμμα ή με πλατφόρμα που θέλει να δημιουργήσει; Πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο είχε ένα κοινό στο οποίο έδειχνε ότι μπορούσε να απευθυνθεί με σχετική άνεση. Τον χώρο της πολυκατακερματισμένης -εκτός ΚΚΕ- Αριστεράς, η οποία αθροίζει σχεδόν ένα 18%. Προφανώς δεν θα μπορούσε να τον απορροφήσει όλο, αλλά θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν πυρήνα πέριξ του 10%, ο οποίος θα ήταν μια σχετικά στέρεη βάση, ώστε π.χ. να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση. Χωρίς βεβαίως αξιώσεις για κάτι παραπάνω.

Τώρα είναι βέβαιο ότι έδιωξε κόσμο. Ο σκαιός τρόπος που μίλησε για τα 2/3 των υπουργών του, για τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, για τον Γ. Βαρουφάκη, για τον Στ. Κασσελάκη, αλλά και για τους Α. Χαρίτση και Ε. Αχτσιόγλου, που προσπάθησε να τους φορτώσει το χιλιοτρυπημένο σκάφος του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ, πριν βυθιστεί στο 17%, για να φτάσει στη συνέχεια μοιραία στις διασπάσεις και σε ποσοστά κάτω του 4%-5%, έχει συνέπειες για ένα τμήμα αυτού του κοινού που έχει βαρεθεί τις τζάμπα μαγκιές του ολίγιστου. Η βάση του νέου κόμματος πέφτει.

Υπάρχουν, θα πει κανείς, και οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είτε έχουν πάει στους αναποφάσιστους είτε στο σπίτι τους. Οσοι βρίσκονται και στους δύο προορισμούς, δεν βρίσκονται εκεί επειδή ο Α. Τσίπρας δεν ολοκλήρωσε την «επανάσταση». Αυτή δεν ξεκίνησε ποτέ. Βρίσκονται εκεί απογοητευμένοι, από το ύφος και το ήθος της πρώτης φοράς Αριστεράς, από την παροιμιώδη ανικανότητά της να μοιράσει δύο γαϊδάρων άχυρα και από τη αντιθεσμική-καθεστωτική συμπεριφορά της με ηγέτη τον Α. Τσίπρα. Ο οποίος απέδειξε ότι δεν άλλαξε καθόλου, ούτε μπορεί να γίνει κάποιος άλλος απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Τζίφος διαφαίνεται κι εδώ.

Οι κεντρώοι, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν, ούτε να τον ακούν. Το δείχνει το τουλάχιστον 75%, το οποίο δεν σκέφτεται καν να τον ψηφίσει. Πόσω μάλλον τώρα που επιβεβαίωσε ότι είναι ίδιος και απαράλλακτος με αυτόν που έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που τον κατάπιε, και με αυτόν που πρώην σύντροφοι του θεωρούν από κρυφοαστό έως Εφιάλτη. Ο χθεσινός τίτλος του «Ελεύθερου Τύπου» εξέφρασε, όπως φάνηκε και στα πάνελ και στα κοινωνικά δίκτυα, πάρα πολλούς: «Από τι… γλιτώσαμε!» με υπέρτιτλο «ανεύθυνος, αμετανόητος και… λίγος ο Τσίπρας».

Εκτός από την παντελή έλλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής και την υποκατάστασή της από μια κραυγαλέα προσπάθεια ωραιοποίησης της πρωθυπουργίας του, αλλά με «άχρηστους» και λοιδορούμενους υπουργούς, «έβγαλαν μάτι» οι σκόπιμες παραλείψεις του και η άκρατη φιλαυτία του. Ενώ θυμήθηκε ασήμαντες και μελό λεπτομέρειες, «ξέχασε» π.χ. να πει δυο κουβέντες για τις ξάπλες στο ντεκ της θαλαμηγού της κ. Παναγοπούλου με κουβανέζικα πούρα στο στόμα και παλαιωμένο τσίπουρο στο κρυστάλλινο ποτήρι. Ελάχιστες μέρες μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχει γνωρίσει η χώρα με τους 126 νεκρούς και τους δεκάδες εγκαυματίες στο Μάτι.

Ενώ κατηγόρησε τους υπουργούς του ότι πηγαίνοντας στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο, με τα όσα έλεγαν για προσλήψεις, κρατικοποιήσεις κ.λπ., «ανέβαζαν ο καθένας μία μονάδα τα spreαds», απέφυγε να πει έστω μια κουβέντα για τις δικές του ανεκδιήγητες και άκρως επικίνδυνες κοτσάνες. Λέξη για το σκίσιμο των Μνημονίων με έναν νόμο κι ένα άρθρο, λέξη για τη διαγραφή του χρέους, λέξη για τα νταούλια που θα χτύπαγε και θα χόρευαν οι αγορές, λέξη για την «κατάργηση της λιτότητας», λέξη για τη μεγαλειώδη αλλά και θλιβερή ατάκα ότι θα παρακαλάνε οι αγορές να μας δανείσουν.

«Ξέχασε» να πει πώς και γιατί η «νέα εθνική ενότητα» των νέων «Αρη Βελουχιώτη και Ναπολέοντα Ζέρβα» συμπυκνώθηκε στο αξέχαστο «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Το κόμμα Τσίπρα πριν καν δημιουργηθεί έγινε ένα ανάδελφο κόμμα, χωρίς συνομιλητές και καμπουριασμένο από τα αμαρτωλό και βαρύ φορτίο που κουβαλάει στις αδύναμες πλάτες του.

ΑΙΧΜΗ

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ Ν.Δ. Η ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ

Η καλή πορεία της οικονομίας, η οποία σε λιγότερο από δύο μήνες θα γίνει αισθητή στην τσέπη των πολιτών, και το ακόμα πιο γενναιόδωρο 2026, που έρχεται λόγω των καλύτερων επιδόσεων της οικονομίας.

Οι πρόσφατες ενεργειακές συμφωνίες με τις ΗΠΑ -κι οι νέες που ακολουθούν- ισχυροποιούν τη χώρα και δίνουν νέους πόρους στη χώρα, οι οποίοι θα επιστραφούν ως κοινωνικό μέρισμα στους πολίτες στην διάρκεια του 2026.

Η δημοσκοπική σταθεροποίηση της Ν.Δ. στο 30+%, που θυμίζει την αντίστοιχη πραγματικότητα πριν από τις εκλογές του 2023 και οδήγησε τελικά στο 41%.

Το ξεφούσκωμα του κόμματος Τσίπρα πριν καν υπάρξει σε συνδυασμό με την «κολλημένη βελόνα» του ΠΑΣΟΚ και την ηχηρή απουσία εναλλακτικής λύσης απέναντι στη Ν.Δ.

Και η εν τοις πράγμασι αδυναμία- τουλάχιστον επί του παρόντος- για κυβερνήσεις συνεργασίας οδηγούν το Μ. Μαξίμου στον μονόδρομο της αυτοδυναμίας, η οποία, χωρίς να είναι δεδομένη, θεωρείται πλέον εφικτή.

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει προκρίνει τις εκλογές της «μίας κάλπης» το 2027, χωρίς την προεξόφληση ότι θα ακολουθήσουν και δεύτερες και ίσως και τρίτες εκλογές. Τα ποσοστά των κομμάτων, ο συσχετισμός των δυνάμεων και το δεδομένο ότι το άθροισμα των εδρών της Ν.Δ. και του ΚΚΕ θα είναι από 150 και πάνω, όπερ σημαίνει ότι και μαθηματικά δεν μπορεί να σχηματιστεί οποιαδήποτε κυβέρνηση χωρίς τη Ν.Δ. Αφού το ΚΚΕ απέχει συστηματικά και με συνέπεια από οποιαδήποτε συζήτηση κυβερνητικών συνεργασιών με οποιοδήποτε κόμμα. Επομένως, ή θα υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση Ν.Δ. ή κυβέρνηση συνεργασίας της Ν.Δ.

Στον δεδομένο πολιτικό χάρτη το μόνο κόμμα με το οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί η Ν.Δ. είναι το ΠΑΣΟΚ. Αλλά το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη δεν είναι το ΠΑΣΟΚ της Φ. Γεννηματά ή του Β. Βενιζέλου. Είναι το ΠΑΣΟΚ που συνυπογράφει πρόταση δυσπιστίας με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και τον ΣΥΡΙΖΑ και που υιοθέτησε την ακραία συνωμοσιολογική ρητορική των άκρων στην τραγωδία των Τεμπών.

Ο συνδυασμός όλων των παραμέτρων οδηγεί τον Κ. Μητσοτάκη στον όχι εξασφαλισμένο, αλλά εφικτό στόχο-μονόδρομο της αυτοδυναμίας.