Ο Αλέξης Τσίπρας σε προχθεσινή συνέντευξή του δήλωσε πως έχει έρθει «η στιγμή που πρέπει να μιλήσω, διότι έχουν μιλήσει όλοι γι’ αυτήν τη δραματική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας».

ΚΑΤ’ αρχάς είναι θετικό πως αναγνωρίζει ότι πρόκειται για «δραματικές στιγμές». Δραματικές στιγμές ήταν τα όσα βιώσαμε στο καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, όχι επειδή αυτό ήταν αναπόφευκτο, αλλά γιατί ο ίδιος επέλεξε να δεσμεύεται για «σκίσιμο των Μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο», ο ίδιος αποφάσισε να συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο, ο ίδιος διόρισε τον Γιάνη Βαρουφάκη στη θέση του υπουργού Οικονομικών, ο ίδιος πήγε στη Μόσχα και ρώτησε από τον Πούτιν αν μπορεί να τυπώσει δραχμές σε περίπτωση Grexit, ο ίδιος προκήρυξε το δημοψήφισμα όταν αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος εκτός από την περιβόητη κωλοτούμπα.

ΑΛΛΑ, για να έχουμε καλό ρώτημα, για ποιον λόγο έχει έρθει τώρα «η στιγμή που πρέπει να μιλήσει»; Γιατί, τόσα χρόνια του είχε απαγορεύσει κανείς να μιλάει; Δεν μιλούσε πριν από το 2015, δεν μιλούσε στο πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν μιλούσε από το 2015 έως το 2019 που ήταν πρωθυπουργός, από το 2019 έως το 2023 που ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

ΤΟ πρόβλημα, λοιπόν, για τον Αλέξη Τσίπρα είναι πως όλοι οι πολίτες θυμόμαστε το τι ακριβώς έλεγε κάθε στιγμή. Και δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε.

ΠΟΙΑ ήταν η ρητορική Τσίπρα; Τι υποστήριζε; Πως τα Μνημόνια ήταν αχρείαστα. Πως τα Μνημόνια τα επέβαλαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, για να εκδικηθούν και να φτωχοποιήσουν τους πολίτες. Πως η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν «συνεργάτης της Μέρκελ και του Σόιμπλε», δηλαδή «προδότες». Εργαλειοποίησε μέχρι τέλους τα επώδυνα μέτρα των Μνημονίων, που ισοπέδωσαν τα εισοδήματα των πολιτών, και υποσχέθηκε πως με μία κίνηση θα τα διέγραφε όλα. Και μαζί θα διέγραφε το δημόσιο χρέος.

Η διαπραγματευτική τακτική που υιοθέτησε το 2015 ήταν δεδομένο πως θα κατέληγε είτε σε Grexit είτε σε ένα αχρείαστο νέο Μνημόνιο. Το παραδέχεται, άλλωστε, και στο βιβλίο του, καθώς γράφει πως «την ημέρα του δημοψηφίσματος παιζόταν το μέλλον της χώρας». Μα, γιατί; Αφού ο σύντροφός του, Νίκος Παππάς, εξερχόμενος από το Μαξίμου το βράδυ που προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα είχε δηλώσει πως «ξημερώνει μια υπέροχη μέρα» και ο ίδιος ο Τσίπρας διαβεβαίωνε πως «το δημοψήφισμα δεν είναι “ναι” ή “όχι” στο ευρώ». Τότε, αλήθεια, γιατί «παιζόταν το μέλλον της χώρας»;

Ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, έγραψε το βιβλίο όχι επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει τόσα χρόνια. Το αντίθετο. Εγραψε το βιβλίο για να προσπαθήσει να «σβήσει» όσα είχε πει, όσα είχε κάνει και έφεραν την καταστροφή, να ξεπλύνει τις ευθύνες του. Επιχειρεί με μια νέα μεγαλειώδη αυτ-απάτη να κοροϊδέψει την κοινωνία. Μόνο που όλοι γνωρίζουμε τι έπραξε από το 2012 έως το 2019. Και δίχως καμία αυτοκριτική συνέχισε στον ίδιο δρόμο -της τοξικής αντιπολίτευσης και του διχασμού- και την περίοδο 2019-2023.