Δύο είναι οι αναγνώσεις της παρουσίασης. Μια πολύ αστεία και μία πολύ σοβαρή. Η Ζωή δικαστικός, η Ζωή μαθήτρια, η Ζωή αστυνομικός, η Ζωή αγρότισσα, η Ζωή πυροσβέστης, η Ζωή αρχαία Ελληνίδα, η Ζωή μαθήτρια, η Ζωή όπως είναι η ίδια η κανονική ζωή που ζούμε όλοι. Αυτή που ούτως ή άλλως έχει πολλά πρόσωπα. Αλλά δεν μιλάμε για μια προεκλογική αποθέωση της αλληγορίας. Ούτε για μία απλώς προσωποκεντρική αναπαραγωγή. Μιλάμε για μια εγωκεντρική υπερπαραγωγή, που ανεβάζει την εγωπάθεια σε νέα επίπεδα.

Και η κορύφωση της αστειότητας προκύπτει από έναν συνδυασμό που μάλλον ξέφυγε από το ευφάνταστο επικοινωνιακό επιτελείο της «Πλεύσης». Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να συνδυάσει με κάποιον τρόπο το κεντρικό σύνθημα που είπε η κ. Κωνσταντοπούλου, το «Κοινωνία ξανά μπροστά» με τη γνωστή κινηματογραφική μεταφορά του λογοτεχνικού έργου του Ρομάν Γκαρί, το «Η Ζωή Μπροστά σου», με τη Σοφία Λόρεν. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, βέβαια, να έγινε η φιλόδοξη απόπειρα σύνδεσης, αλλά να βρέθηκε κάποιος από το επιτελείο που επέδειξε και κατόρθωσε να επιβάλει τον πρέποντα σεβασμό στη λογοτεχνική αξία του βιβλίου και την αισθητική ανωτερότητα της ταινίας. Και κάπου εδώ τελειώνει το αστείο, όσο και αν πιστεύαμε ότι το κεφάλαιο του ναρκισσισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή είχε εξαντληθεί στην περίπτωση του Γ. Βαρουφάκη.

Τα πολιτικά – ιδεολογικά μηνύματα που εκπέμπει η προβολή του προγράμματος, για την εκπόνηση και την παρουσίαση του οποίου η κ. Κωνσταντοπούλου μάς πληροφόρησε ότι «δούλεψαν πάνω από 60 προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, περισσότερα από 150 στελέχη ανά την Ελλάδα, ενώ εργάστηκαν και Ελληνες της διασποράς», είναι δυστοπικά τρομακτικά. Οχι μόνο φλερτάρει, αλλά και παρουσιάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ολοκληρωτικό μοντέλο που προφανώς έχει η ίδια στο μυαλό της. Ενα μοντέλο που δεν χωράει κανείς άλλος παρά μόνο η απόλυτη δική της παρουσία που κατισχύει σε κάθε εκδοχή της πραγματικότητας. Μέσα από αυτήν την εικόνα καταργεί κάθε τι άλλο. Υπάρχει μόνο η ίδια. Και αυτό -αν το πάρει κανείς στα σοβαρά- είναι εφιαλτικό.

Μια μέση λύση και αυτή, όμως, γύρω από τη μεγαλοπρεπή εικόνα που προφανώς πρέπει να έχει κανείς για τον εαυτό του για να παραγάγει τέτοιο μήνυμα, είναι η επιδίωξη να γίνει viral με κάθε τίμημα. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι η Ζωή τα κατάφερε. Αλλωστε δεν φαίνεται να έχει διαφορετικό στόχο. Και ας κλείσουμε με ακόμα μια μεγαλειώδη φράση που αποδίδεται στον Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Να γράφουν το όνομά σου και ας το γράφουν σε τηλεφωνικό κατάλογο…».