Η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου του 2025 έδειξε ότι το εκκρεμές της Ιστορίας, που κινείται ανάμεσα στην επανάσταση και τη συντήρηση, έχει αλλάξει φορά. Στη μαθητική παρέλαση της Θεσσαλονίκης τα σχολεία παρέλασαν υπό καταρρακτώδη βροχή. Στην τηλεόραση η μετάδοση της παρέλασης από την ΕΡΤ3 «χτύπησε» μέχρι και 43άρια κατατροπώνοντας τα πρωινάδικα. Ενώ οι αναφορές ότι την 28^η Οκτωβρίου ο ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε για να πολεμήσει τον φασισμό άρχισαν να αμφισβητούνται από όσους πιστεύουν ότι θα ξεσηκωνόταν να πολεμήσει κάθε εισβολέα. Αφαιρώντας από την επέτειο τον πολιτικό χαρακτήρα που δόθηκε μετά τη μεταπολίτευση και δίνοντας τον εθνικό που είχε η επέτειος στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Σημαίνει ότι περνάμε σε μία νέα εποχή; Ναι. Αλλά όχι αμέσως. Από το 1974, με την Αριστερά να έχει το δικαίωμα να δίνει πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, δύο γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν ακούγοντας ότι η Αριστερά έχει ένα απροσδιόριστο ηθικό πλεονέκτημα. Ενας Ελληνας πολιτικός μπορούσε να αρνηθεί να ορκιστεί στο Ευαγγέλιο. Δεν μπορούσε όμως να μην πει «τιμώ τους αγώνες της Αριστεράς». Οι πολίτες σκεφτόντουσαν «για να το λένε αυτοί, κάτι θα ξέρουν». Ακόμα και αν δεν συμφωνούσαν, το βούλωναν.

Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία, αυτοί οι ανώνυμοι κυρ Παντελήδες που για δεκαετίες ήταν αμφίβολο και αν υπάρχουν, κάνουν σήμερα αισθητή της παρουσία τους. Και σιγά σιγά μαθαίνουν να απαιτούν.

Απαιτούν τους δρόμους ανοιχτούς, τους τοίχους καθαρούς και μια πολιτεία λιγότερο ψοφοδεή όταν κάποιος κάνει τον επαναστάτη στη Γάζα και πρέπει όλοι να χρεωθούν τα έξοδα επιστροφής του. Απαιτούν απόδοση ευθυνών για δημόσια σκάνδαλα, όπως στον ΟΠΕΚΕΠΕ, επειδή «Μαζί δεν τα φάγαμε». Ακόμα και αυτοί που τα φάγανε, άλλοι φάγανε εκατομμύρια και άλλοι δηλώσαν τα πρόβατα 120 αντί για 100.

Και δεν τους ενδιαφέρει αν για να είναι μοντέρνοι και σωστοί πρέπει να το κάνουν όπως στην Ευρώπη. Υπάρχουν στιγμές που μια κοινωνία πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Υπάρχουν άλλες που για να επιζήσει πρέπει να κοιτάξει στην Ιστορία της. Την 28^η Οκτωβρίου η Ελλάδα έδειξε ότι θέλει να κοιτάξει ξανά προς την Ιστορία της. Η κίνηση είναι προς αυτό που ονομάζεται συντήρηση. Απομένει να φανεί αν η κυβέρνηση θα το καταλάβει.

ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ

Αντίθετα με τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες, η λειψυδρία είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δίνει σε μια κυβέρνηση τον χρόνο για να αντιμετωπιστεί. Φτάνει να είναι προετοιμασμένη.

Η ελκυστικότερη λύση για κάθε κυβέρνηση είναι η αύξηση των τιμών. Οχι μόνο δεν απαιτεί παρεμβάσεις, αλλά οι τιμές, όταν αυξηθούν, ποτέ δεν πέφτουν. Από την άλλη, οι αυξήσεις των τιμών ευνοούν τους λίγους και είναι αντιδημοφιλείς.

Το δελτίο είναι πιο δίκαιο. Αφορά την προσωρινή απαγόρευση πλυσίματος των αυτοκινήτων στα πλυντήρια και στους δρόμους, αφού στις αυλές των σπιτιών είναι δύσκολο να ελεγχθεί, το σταμάτημα του ποτίσματος των δημόσιων κήπων, το πλύσιμο των δρόμων και πεζοδρομίων σε συνδυασμό με όριο στην οικιακή χρήση. Το δελτίο, όμως, επικοινωνιακά είναι καταστροφικό αφού υποδηλώνει κυβερνητική αποτυχία.

Η αύξηση της παραγωγής νερού με αφαλατώσεις, γεωτρήσεις ή μεταφορά νερού στην Αττική είναι μία ανώδυνη λύση. Απαιτεί όμως αυτό που ούτε ο Ναπολέων μπορούσε να δώσει. Χρόνο, που ήδη έχει σπαταληθεί.

Εμπειρία από τη λειψυδρία υπάρχει. Αντίστοιχο πρόβλημα είχε αντιμετωπίσει το 1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μόνο που τότε η Ελλάδα δεν ήταν η σημερινή, των κήπων με τα γκαζόν, τις πισίνες και τα χιλιάδες Airbnb. Οπότε δεν μπορεί να αποτελέσει πατρόν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης άμεσα πρέπει να βρει τις δικές του λύσεις.

Το… τριπλ νταμπλ της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η ηρωίδα μιας κατηγορίας Ελλήνων. Αυτών που λένε ιστορίες τύπου «Ανοιξα την πόρτα και μπήκα στο γραφείο του διευθυντή. Χτύπησα το χέρι στο γραφείο και είπα δεν φεύγω από εδώ μέσα πριν τακτοποιήσεις την υπόθεση που έχω». Οταν στην πραγματικότητα περίμεναν δύο ώρες, έβγαλαν το καπέλο και ξεκίνησαν να λένε «Δεν θέλω να σας ενοχλήσω…». Για αυτή την κατηγορία των ανθρώπων η Ζωή γεφυρώνει τις φαντασιώσεις με την πραγματικότητα. Η Ζωή ξέρει ότι κάθε φορά που θα τη… βγει στους δικαστές ή στη Βουλή, το κοινό της θα τη λατρέψει. Μιας λοιπόν που το σόου με τις σκούπες στον Αγνωστο Στρατιώτη δεν έδωσε νούμερα, επέστρεψε στα δοκιμασμένα σόου στη Βουλή.

Πετυχαίνοντας το μυθικό τριπλ νταμπλ. Να εξοργίσει ταυτόχρονα βουλευτές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. Δηλαδή τη Λιάνα Κανέλλη, την Ολγα Γεροβασίλη και τον Αδωνη Γεωργιάδη, που με τη φράση «είναι η πιο κακιά γυναίκα» έκλεισε το ματς. Το πρόβλημα της Ζωής είναι ότι με τις αντιδράσεις να γίνονται όλο και πιο υστερικές, θα γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στον αντισυστημισμό και τη γραφικότητα. Και τότε έρχεται το γέλιο.