Οι απόψεις, ακόμα και σε πολύ σοβαρά θέματα, όπως είναι η φύλαξη του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, διατυπώνονται με τον ίδιο προβληματισμό που ξοδεύουμε για να καταλήξουμε αν ήταν ή όχι πέναλτι η φάση που σφύριξε ο διαιτητής εις βάρος της ομάδας μας. Και, φυσικά, εννοείται ότι δεν ήταν πέναλτι, καθώς αφορά τη «δική μας ομάδα…».

Οσοι έχουν γράψει πολλές ώρες των φοιτητικών χρόνων τους στα γραφεία αριστερών παρατάξεων και κομματικών νεολαιών, αποκλείεται να έχουν ξεχάσει το κλασικό ερώτημα όταν η συζήτηση απαιτούσε την ιδεολογική περιγραφή κάποιου τρίτου: «Είναι δικός μας ή φασίστας;». Κάπως έτσι εξελίσσεται και η δημόσια συζήτηση μετά την ανακοίνωση που έκανε ο πρωθυπουργός για την ευθύνη φύλαξης του Μνημείου, θεωρώντας αυτονόητο ότι ο ρόλος του στρατού σε μια υπερδεδομένη δημοκρατία όπως η ελληνική, είναι αυστηρά προκαθορισμένος σε συγκεκριμένα πλαίσια και ρόλους. Μόνο που για αρκετούς -και περιέργως- δεν είναι δεδομένος, όπως και η απολύτως ασφαλής θεσμική θωράκιση της δημοκρατίας. Μία συζήτηση που είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Ακούστηκαν πολλά, για «τον στρατό που θα κατεβάσει η κυβέρνηση στους δρόμους», για «τον τραμπισμό του πρωθυπουργού με τους στρατιώτες έτοιμους να καταπνίξουν τις λαϊκές αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις» και πολλά άλλα. Το Μνημείο, ούτως ή άλλως, φυλάσσεται από την Προεδρική Φρουρά. Το να μπει τάξη στο χάος που παρατηρείται στο Σύνταγμα και ο επαναπροσδιορισμός του γραφειοκρατικού κυκεώνα μεταξύ Βουλής των Ελλήνων, ΕΛ.ΑΣ, υπ. Πολιτισμού, Δήμου Αθηναίων δεν μπορεί να σημαίνει ότι κάτι βγαίνει από τα σπλάχνα των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων ή της τραγικής μνήμης της δικτατορίας. Στις μέρες μας και στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Οι διευκρινίσεις που δόθηκαν μετά την ανάρτηση του πρωθυπουργού επισημαίνουν ότι όλες οι ευθύνες για τη φύλαξη της ιερότητας του Μνημείου περνούν στο υπ. Αμυνας. Είναι απολύτως περιττό να θυμίσουμε ότι το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν είναι απλώς ένα αρχιτεκτονικό έργο· είναι ένα σύμβολο συλλογικής θυσίας και εθνικής αυτογνωσίας, ένας χώρος όπου η χώρα μνημονεύει όσους χάθηκαν χωρίς όνομα. Τόσο η αρχιτεκτονική όσο και η μνήμη έχουν τον δικό τους αδιατάρακτο ρόλο στη συλλογική ιστορική μνήμη κάθε λαού. Ο Αγνωστος Στρατιώτης δεν είναι τοίχος επίδειξης της όποιας κρατικής εξουσίας· είναι τόπος σιωπής και, κυρίως, δεν έχει ιδιοκτήτες.

Οι πολιτικοί χειρισμοί σε μία τέτοια απόφαση, όσον αφορά τον συγχρονισμό τους με την επικαιρότητα, έχουν κάθε δικαίωμα να είναι άστοχοι ή ατυχείς. Ομως, ας κρίνονται ως τέτοιοι χωρίς να ανακαλύπτουμε φαντάσματα.