Ως προς τα άλλα, ούτε η Αμερική του Τραμπ θέλει να εμπλέκεται τόσο βαθιά στα ευρωπαϊκά πράγματα -μόνο εκεί και με τον τρόπο που τη συμφέρει- ούτε η Γερμανία έχει διάθεση να κάθεται άλλο με τη μούρη στο χώμα. Αυτό το τελευταίο είναι που πρέπει να μας προβληματίσει.

Στις προγραμματικές του δηλώσεις, την Τετάρτη, ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς υποσχέθηκε να διαθέσει όλους τους απαραίτητους πόρους ώστε να ξαναγίνει ο γερμανικός στρατός ο ισχυρότερος συμβατικός στην Ευρώπη. (Το «συμβατικός» το υπογράμμισε, για  να καθησυχάσει ότι δεν φιλοδοξεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Αυτό δα μας έλειπε). Εδώ όμως απαιτείται μία παύση… Πότε ήταν ο γερμανικός στρατός ο ισχυρότερος στην Ευρώπη και πώς το αξιοποίησε; Τι εγγυάται, ότι δεν θα το ξανακάνει αν του δοθεί η ευκαιρία; Μήπως ο καλπασμός ενός κόμματος όπως το AfD, που θέλει να ξεπλύνει την ιστορία των ναζί και – ώ του θαύματος- οι μυστικές υπηρεσίες απέσυραν άρον άρον τον χαρακτηρισμό του ως «εξτρεμιστικό», ύστερα από τις πρώτες διαμαρτυρίες;

ΗΠΑ και Ρωσία αδιαφορούν επιδεικτικά για το τι θα γίνει με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Τους Ευρωπαίους, όμως, πρέπει να τους νοιάζει και να τους κόφτει. Ειδικά Γάλλους και Πολωνούς, που διαθέτουν τους ισχυρότερους στρατούς στην Ε.Ε. και οι δεύτεροι ακόμη «κυνηγάνε» τους Γερμανούς για πολεμικές αποζημιώσεις 1,3 τρισ. ευρώ.

Ο Μερτς είπε ότι είναι αδιανόητο η πολυπληθέστερη και οικονομικά ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης να μην ηγείται της στρατιωτικής προσπάθειας αναχαίτισης της Ρωσίας, η οποία «δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία, όπως βαυκαλίζονται πολλοί». Το θέμα είναι πώς θα μετουσιωθεί το νέο γερμανικό δόγμα σε μία Ευρώπη όπου τα κράτη κοιτούν όλο και περισσότερο τα εθνικά τους συμφέροντα.