«Και όμως, τα περισσότερα από τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού και του σταλινισμού δεν πέθαναν σε ειδικά στρατόπεδα αλλά στον τόπο όπου ήταν τα σπίτια τους ή κάπου εκεί γύρω». Η ανάλυση αυτής της οπτικής θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.

Το κύμα απεριόριστης συμπαράστασης και αλληλεγγύης στο δράμα των Παλαιστινίων σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, άρα και στην Ελλάδα, καταγράφει -και εδώ- πολλές ακρότητες αντισημιτικής πολιτικής συμπεριφοράς και μάλιστα από έναν πολιτικοϊδεολογικό χώρο που θεωρεί καθήκον του να δικαιολογεί και να ταυτίζεται ακόμα και με τις δολοφονικές επιθέσεις της Χαμάς. Γιατί, μην ξεχνάμε, από μία εξ αυτών ξεκίνησε το τωρινό απάνθρωπο καλειδοσκόπιο των σφαγών. Από το βάρβαρο πογκρόμ της 7ης Οκτωβρίου.

Η εξίσωση: Ο ελληνικός αντιεβραϊσμός, υπό το πρόσχημα της αλληλεγγύης σε έναν λαό (παλαιστινιακό) που δοκιμάζεται από τις βαρβαρότητες της ηγεσίας του «απέναντι» (Ισραήλ). Ο «απέναντι» τη δικαιολογεί ως απάντηση στη βαρβαρότητα των ισλαμοναζιστών που εξουσιάζουν τους κατοίκους της Γάζας, της Χαμάς. Το αποτέλεσμα στην ελληνική του εκδοχή: Φέρνει πολύ κοντά, πιο κοντά δεν γίνεται, τη «Χρυσή Αυγή» με την πατροπαράδοτη και αυτοσυστηνόμενη ως αντιεξουσιαστική έκφραση των Εξαρχείων καθώς και με την «προοδευτική» μεταμφίεση του αντισημιτισμού.

Η εισβολή «ανθρώπων του χώρου του βιβλίου» στην έκθεση της Θεσσαλονίκης σε εκδήλωση για την ισραηλινή λογοτεχνία με την εύσχημη δικαιολογία ότι στρεφόταν κατά της ισραηλινής πρεσβείας που τη διοργάνωνε, λες και θα μπορούσε να ήταν άλλος ο πολιτισμικός φορέας μιας τέτοιας χώρας κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Η βίαιη επίθεση εναντίον Ισραηλινού πολίτη στα Εξάρχεια όπου τον ξυλοκόπησαν φωνάζοντας «ψόφα, Εβραίε», σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες.

Η επίθεση σε καφέ στην ίδια περιοχή (στην οδό Διδότου) όπου οι «αντιεξουσιαστές-αλληλέγγυοι» κόλλησαν αφίσες με προειδοποιήσεις που απαγορεύουν την είσοδο σε «όλους τους Ισραηλινούς που δεν είναι πελάτες – είναι δολοφόνοι». Οι εκτοξεύσεις κόκκινης μπογιάς σε κτίρια της Αθήνας και όχι μόνο που διατίθενται σε Ισραηλινούς πολίτες μέσω της πλατφόρμας Airbnb. Το πανό που κρεμάστηκε και πάλι στην περιοχή των Εξαρχείων με το σύνθημα «Θάνατος στο Ισραήλ». Η αφίσα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που απεικόνιζε μόνο την Παλαιστίνη δίχως άλλο κράτος δίπλα της, υιοθετώντας την πρόταση για μία ακόμα «ιστορική λύση» εναντίον του Ισραήλ.

Ολα αυτά μαζί φτιάχνουν ένα σκηνικό αφελούς ιδεολογικής μάζας που έχει μία ιστορική ιδιότητα: Να μεταλλάσσεται ακαριαία και να εμφανίζεται με την πιο αποκρουστική μορφή που υπάρχει. Και συνήθως συνοδεύεται από την ομολογία της δολοφονικής άγνοιας: «Μα κανείς δεν το περίμενε…».