Από κάπου τέλος πάντων που ο κόσμος ξέρει από τέχνη και το τετραγωνικό πάει πάνω από το δεκαχίλιαρο. Τη στιγμή που θα ακουστεί προσφορά από πιο λαϊκή περιοχή, πάει να πει ότι κάποιος τσίμπησε. Σε λίγες μέρες, σε ένα σαλόνι στο Καματερό ή το Μοσχάτο, δίπλα στον πίνακα της Τσιγγάνας με το γαρίφαλο ή του γερο-ναυτικού με το τσιμπούκι, θα κρεμαστεί το αριστούργημα του Ντίμη Πινέλου.

Το σκεφτόμουνα την περασμένη Τετάρτη όταν βγήκε η είδηση για τη σπείρα που προσπάθησε να πουλήσει πλαστογραφημένο έργο του Πάμπλο Πικάσο σε αστυφύλακα του Τμήματος Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Αρχαιοτήτων έναντι 25 εκατ. ευρώ.

Περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να υπάρχει πίνακας του Ντίμη Πινέλου που να κάνει 25 εκατ. ευρώ από το να υπάρχει γνήσιος πίνακας Πικάσο τέτοιας αξίας που να βγαίνει στην παράνομη αγορά στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα όταν η αγοραπωλησία γίνεται κάτι σαν τρεις μπόμπες των τριών και ο «Πικάσο» συνοδεύεται από δυο πίνακες του Πόλοκ, έναν πίνακα του Κλοντ Μονέ και 3 θρησκευτικές εικόνες στα 100 χιλιάρικα και πέντε πίνακες του Παρθένη συν δύο εικόνες στα 150 χιλιάρικα. Να βγουν σε τηλεοπτική δημοπρασία και να βαράνε τα τηλέφωνα από το Ψυχικό και το Καβούρι μέχρι τα χαράματα.

Τέλος πάντων, 13 άτομα συνελήφθησαν από την αστυνομία. Κάποια νομίσματα και αρχαία μικροαντικείμενα που κατασχέθηκαν μπορεί να είναι γνήσια και μια υπόθεση εμπόρων πλαστογραφημένων έργων τέχνης που θα έπρεπε να δουλεύουν σε κορνιζάδικο έφτασε στο τέλος της.

Το σίγουρο είναι ότι δεν πρωτοτύπησαν. Τα έργα του Πικάσο είναι τα πιο συχνά πλαστογραφημένα έργα στον χώρο της μοντέρνας τέχνης. Οπως και του Σαλβαντόρ Νταλί από τους σουρεαλιστές και του Κλοντ Μονέ από τους ιμπρεσιονιστές. Τα περισσότερα πλαστογραφημένα έργα μεγάλων ζωγράφων είναι κακέκτυπα. Με την εξαίρεση του Βερμέερ που οι πλαστογραφίες του βαν Μέγκερεν παραπλανούσαν και ειδικούς.

Κέντρο της «γκρίζας» αγοράς των αγοραπωλησιών έργων τέχνης, ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’60, ήταν η Ζυρίχη. Τα έργα που μετά την επικράτηση του κομμουνισμού είχαν μπει στα υπόγεια των μουσείων σαν παρηκμασμένη τέχνη στην Ανατολική Ευρώπη, εμφανιζόντουσαν ξανά στην αγορά της Ζυρίχης.

ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ

Η ανακοίνωση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για τη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Τριμελές Εφετείο Λαμίας, που δεν την κατονομάζει, αλλά είναι προφανές σε ποιον αναφέρεται, φέρνει στην επικαιρότητα το θέμα των βουλευτών-δικηγόρων και εάν έχουν πλεονέκτημα απέναντι στους συναδέλφους τους.

Το πρόβλημα, όχι στο επίπεδο της εκδίκασης της υπόθεσης Κορκονέα στο Εφετείο Λαμίας, αλλά γενικότερα, είχε εντοπιστεί και στο παρελθόν. Για μια περίοδο οι δικηγόροι που εκλεγόντουσαν βουλευτές δεν επιτρεπόταν να πηγαίνουν στις δίκες. Επειδή, όμως, το δικηγορικό λόμπι στη Βουλή είναι πανίσχυρο, η απαγόρευση, που είχε αρχίσει το 2001, έπαψε να υπάρχει με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2008. Οπως μου έλεγε ένας έγκριτος δικηγόρος, οι δικηγόροι του παρελθόντος χρησιμοποιούσαν τη βουλευτική ιδιότητα για να έχουν χρηματικά οφέλη. Η Ζωή τη χρησιμοποιεί για να έχει πολιτικά οφέλη.

Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Ο τρόπος που αποδίδεται δικαιοσύνη στα ελληνικά δικαστήρια είναι το λιγότερο τριτοκοσμικός. Οι δικαστές πρέπει να αποφασίσουν υπό την παρουσία έξαλλων συγγενών, οικογενειών Ρομά και ομάδων αλληλέγγυων που ζητούν να αποδοθεί η δική τους «δικαιοσύνη».

Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί. Φτάνει να δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί όταν εκβιάζεται η δικαιοσύνη. Και το «είναι ένοχοι» ή αθώοι ακούγεται μόνο από τον δικαστή.

«Ακουσα να φωνάζουν “βοήθεια” και βοήθησα»

Ηταν και ο τρόπος που τα έλεγε: «Εγώ έπινα καφέ, άκουσα “βοήθεια” και πήρα το αυτοκίνητο. Είπαν “βοήθεια, πνίγονται δύο παιδιά” και ήρθα. Μπήκα μέσα, έβγαλα το ένα και μετά μου είπαν πως υπάρχει και άλλο. Πήγα για να το βρω, έκανα βουτιά και δεν το βρήκα. Μετά πήδηξα από τη βάρκα μέσα, ήταν πολύ βαθιά, πέντε-έξι μέτρα. Είδα ξαπλωμένο το παιδί, το έπιασα, με το ζόρι να το βγάλω έξω, να πάρει ανάσα… Εγώ ξένος είμαι, έκανα καλό, ό,τι εθνικότητα είναι δεν με ενδιαφέρει. Μακάρι να ζήσουν τα παιδιά, κάναμε προσπάθεια όλοι μαζί. Ο Θεός βοηθός, η Παναγία να είναι μαζί τους, να βοηθήσει να ξυπνήσουν, να κάνουν τη ζωή τους».

Τα λόγια του Γκόγκα Λεβιάν, που βούτηξε στον Αραχθο για να σώσει τα δύο παιδιά, που είχαν μπει για να κολυμπήσουν. Λόγια απλά, χωρίς υστερίες, από έναν χαρακτήρα που όλο και περισσότερο χάνεται.

Οι κρατικές διακρίσεις και μετάλλια έχουν φθαρεί. Μπορεί να γίνει μια νέα αρχή. Αν ο Κώστας Τασούλας δεν το έχει ήδη αποφασίσει, ας το κάνει τώρα. Ας δώσει τη μεγαλύτερη δυνατή διάκριση στον Γκόγκα Λεβιάν. Ετσι για να ξανακουστεί το «άκουσα να φωνάζουν “βοήθεια” και βοήθησα».