Λες και ξέχασαν τις περιπτώσεις Πισπιρίγκου (καταδικάστηκε, αλλά η ίδια δεν ομολόγησε ποτέ) ή της Μουρτζούκου (καθ’ ομολογίαν). Στην απέναντι πλευρά, υπάρχουν άλλοι που υποτιμούν το θέμα ως ένδειξη …αλληλεγγύης (!) και αποδίδουν το έγκλημα στο κράτος που δεν έδωσε άσυλο στην 32χρονη. Λες και όποιος δεν παίρνει άσυλο δικαιούται να γίνει δολοφόνος για να τιμωρήσει την κακούργα κοινωνία.

Από την εξίσωση του παραλογισμού να μη βγάλουμε εκτός και όσους τσαντίζονται που η κρίσιμη μαρτυρία ήταν ενός Ισραηλινού τουρίστα -ευτυχώς που δεν τον είχαν διώξει οι αλληλέγγυοι- αλλά και όσους δεν μπορούν να καταπιούν το γεγονός ότι οι κάμερες αποδείχθηκαν πολύτιμες για την εξιχνίαση της υπόθεσης επειδή τους χαλάει το επιχείρημα του κράτους- big brother. Φυσικά και οι μεν και οι δε, από όποια πλευρά και αν βρίσκονται, το μόνο που κάνουν είναι να αυτοτροφοδοτούν τις εμμονές τους. Και όλα αυτά σε μία υπόθεση που είναι από μόνη της γροθιά στο στομάχι. Μία μάνα σκότωσε το παιδί της και γύρισε σπίτι της σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τι πιο φρικιαστικό υπάρχει από αυτό; Γιατί όλες οι διαφωνίες πρέπει να μετατρέπονται σε εμφυλίους;

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά, και ακόμα δυστυχέστερα δεν θα είναι ούτε η τελευταία που θα κοιτάμε το δέντρο και θα χάνουμε το δάσος. Και σε αυτό έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη εκείνοι οι πολιτικοί που ποντάρουν στον φανατισμό για να κερδίσουν ψήφους. Που επιστρατεύουν τον πιο τοξικό, δηλητηριώδη και πολωτικό λόγο που διαθέτουν, που διασπείρουν θεωρίες συνωμοσίας και φθάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους ως εχθρούς που πρέπει να εξοντώσουν. Το είδαμε στα Μνημόνια, το είδαμε στην πανδημία, το είδαμε στην τραγωδία των Τεμπών, το βλέπουμε σε κάθε μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που συνταράσσει την κοινωνία. Θα πείτε είναι άμοιροι και άβουλοι όσοι αναπαράγουν τις ακρότητες από όπου και αν προέρχονται; Οχι, αλλά όσοι εκφέρουν δημόσιο λόγο έχουν και δημόσια ευθύνη. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να λογοδοτήσουν.