Ακριβώς στο ίδιο σημείο, όχι του 2015, αλλά του 2014, ίσως και λίγο από το 2013. Είναι σπάνιο φαινόμενο -ίσως και ταλέντο- να ζει κάποιος σε έναν κόσμο από τον οποίον έχει αφαιρέσει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, σαν να μην έχουν υπάρξει. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, υποσχέθηκε, κυβέρνησε, απέτυχε, ηττήθηκε εκλογικώς τρεις φορές, διέλυσε το κόμμα του οποίου ηγήθηκε, με προφανείς σκοπούς επιστροφής όταν οι «συνθήκες θα ήταν ώριμες», σύμφωνα με το μαρξιστικό – λενινιστικό μοτίβο.

Και όμως ο Αλ. Τσίπρας, προχθές το βράδυ, στο «Παλλάς» ήταν αληθινός. Διότι έκανε ακριβώς αυτό που ξέρει πολύ καλά. Να μιμείται. Πριν από την έκδοση του βιβλίου και με το ταξίδι του στην Αμερική μιμήθηκε ένα ακαδημαϊκό πρότυπο που πολύ θα ήθελε αλλά προφανώς οι επιλογές της ζωής του δεν το περιελάμβαναν. Με τη συγγραφή και την αντιγραφή τσιτάτων μιμήθηκε κάποια ειλικρινή και φωτεινά παραδείγματα της αριστερής διανόησης, ελληνικής και παγκόσμιας.

Στο πολιτικό του προφίλ, ύφος, συνθήματα περί «Αλλαγής» και άλλες μεγαλόστομες κενολογίες, δίχως αντίκρισμα στη σημερινή εποχή, τη φρασεολογία, ακόμα και το ηχόχρωμα της φωνής του, μιμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Με τα «νέος πατριωτισμός» και «νέα Μεταπολίτευση» μιμήθηκε τον Αντ. Σαμαρά. Προχθές το βράδυ κατάφερε να μιμηθεί τον ίδιο του τον παλιό εαυτό.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι, πολύ περισσότερο οι πολιτικοί που εκτίθενται, έχουν συγκεκριμένα όρια. Μέχρι εκεί. Παραπέρα δεν έχει. Οι άνθρωποι έχουν όρια. Στο πολιτικό κομμάτι, πέρα από τις επαναλήψεις περί της «αναδιανομής του πλούτου», που όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό για τη μεσαία τάξη, ο Αλ. Τσίπρας προχθές περιόρισε κατά πολύ το ακροατήριο στο οποίο έδειχνε πως απευθύνεται σε προηγούμενες εμφανίσεις του, π.χ. στο συνέδριο του Economist. Στένεψε τα όρια του κοινού και αν συνδυάσει κανείς τη φράση του «Δημοκρατία δεν είναι μόνο κανόνες και θεσμοί», μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι νέες πλατείες των Αγανακτισμένων είναι μέρος της προοπτικής του.

Στο πλαίσιο της αυτοκριτικής που προφανώς ανέμενε από τον ίδιο ένα κομμάτι του Κέντρου, στο οποίο θεωρητικά απευθύνεται, ο Αλ. Τσίπρας ήταν περισσότερο από σαφής. «Είμαι όχι μόνο αμετανόητος αλλά και περήφανος…». Και ενώ οι παλιοί (και διαλυμένοι) σύντροφοί του τον παρακολουθούσαν από τον εξώστη του «Παλλάς», σε μια ιδιόμορφη και εξαιρετικά διδακτική απομόνωση, να τους λέει πόσο αποτυχημένοι ήταν, ο Αλ. Τσίπρας δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στις λεπτομέρειες. Ούτε και ήταν διατεθειμένος να αφήσει την αλήθεια να χαλάσει το αφήγημα της βραδιάς. Για αυτό και μία από τις φράσεις με τις οποίες έκλεισε ήταν «Οπως τα καταφέραμε και τότε…».