Είναι χαρακτηριστικό και αποδεικτικό ταυτόχρονα ότι το πρώτο εξάμηνο του χρόνου οι ροές στη διαδρομή των Δυτικών Βαλκανίων έχουν μειωθεί κατά 56% και στη διαδρομή της Aνατολικής Μεσογείου κατά 28%, όταν στην Κεντρική Μεσόγειο αυξήθηκαν κατά 7%. Μάλιστα το 93% των παράνομων διελεύσεων της συγκεκριμένης διαδρομής προέρχεται από τη Λιβύη, με το μεγαλύτερο βάρος να σηκώνει για μία ακόμα φορά η Ελλάδα.

Μέσα σε 48 ώρες έφθασαν στη Γαύδο και τα νότια παράλια της Κρήτης περισσότεροι από 1.200 μετανάστες, ενώ από τον Ιανουάριο έως και τις αρχές Ιουνίου είχαν φθάσει στο νησί περισσότεροι από 5.000, αριθμός μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο που είχε καταγραφεί για όλο το 2024. Τι κάνουμε λοιπόν; Οι πολιτικές επαφές μεταξύ Αθήνας και Βεγγάζης δεν έχουν σταματήσει και τα τελευταία 24ωρα βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένας διπλωματικός μαραθώνιος στον οποίο μετέχει και ο Ευρωπαίος επίτροπος Μετανάστευσης. Μέχρι, όμως, να αποκατασταθούν -κάπως- οι γέφυρες επικοινωνίας, δεν γίνεται να μην υπάρχουν οργανωμένες υποδομές για τη φιλοξενία των μεταναστών.

Οι εικόνες με εκατοντάδες ανθρώπους να παραμένουν σε ανοιχτούς χώρους, κάτω από τον καυτό ήλιο, ή σε γήπεδα, στεγασμένα μεν, ακατάλληλα δε για τη φιλοξενία οικογενειών με μικρά παιδιά, δεν περιποιούν τιμή ούτε για το νησί ούτε για τη χώρα. Η μεταφορά τους στην ενδοχώρα κατά ομάδες είναι μια κάποια λύση, όμως γιατί δεν προχωρά το σχέδιο δημιουργίας δομών στο νησί; Η Κρήτη είναι μεγάλο νησί και σίγουρα διαθέτει χώρους, ανάμεσά τους και ανενεργά στρατόπεδα, που με ελάχιστες μετατροπές μπορούν να γίνουν κέντρα οργανωμένης φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες. Είναι κάτι το οποίο έχει εξεταστεί στο παρελθόν από το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και οι τοπικές αρχές δεν φαίνεται να έχουν αντίρρηση. Αλλωστε οι οργανωμένες υποδομές θα βοηθήσουν στην καλύτερη διαχείριση του ζητήματος από την περιφέρεια και τους δήμους.