Αποδείχθηκε ότι ήταν η αρχή του τέλους. Το κίνημα των Αγανακτισμένων σύντομα θα ξέφτιζε, το κίνημα των νέων βολεμένων του ΣΥΡΙΖΑ θα το αντικαθιστούσε και ο Αλέξης Τσίπρας, ύστερα από ένα δημοψήφισμα που ήλπιζε να χάσει, θα διαπραγματευόταν με τους Ευρωπαίους δίνοντας περιουσιακά στοιχεία που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε.

Το κίνημα των Αγανακτισμένων του 2011 είχε τελειώσει και απέμεναν δύο κατηγορίες πολιτικών να το αναπολούν. Αυτοί που πίστευαν ότι η δημοκρατία απέτυχε για να δικαιολογήσουν τη δική τους αποτυχία. Και κάποιοι νεο-συριζαίοι που μπήκαν μετά το 2019 και έχασαν τα προνόμια της εξουσίας.

Μόνο που το σημερινό Σύνταγμα των νεο-αγανακτισμένων είναι πολύ ασθενικό για να τους την ξαναδώσει. Ακόμα και λαοθάλασσες να μαζευόντουσαν στο Σύνταγμα -που μόνο λαοθάλασσες δεν είναι-, δεν περιμένουν τον ΣΥΡΙΖΑ να τους οδηγήσει. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 είναι τόσο αντισυστημικός όσο η ΔΟΥ Χαλανδρίου.

Τότε ποιος μπορεί να εκφράσει τους νεο-αγανακτισμένους; «Μόνο η Μαρία Καρυστιανού». Δεν μου το έλεγε κανένας περίεργος, αλλά ένας βετεράνος του ΣΥΡΙΖΑ που παρακολουθεί χωρίς να συμμετέχει. «Η Καρυστιανού είναι η μόνη που μπορεί να μπει μπροστά σε ένα τέτοιο κίνημα. Δεν έχει σύνδεση με κόμμα, έχει ηγετική παρουσία και κρατάει τις αποστάσεις από τους παλιούς για να μη χάσει το αντισυστημικό πλεονέκτημα».

Ισχύει. Στη θεωρία, αφού όταν ρωτήθηκε στο Mega αν σκοπεύει να πολιτευτεί, αφού σε δημοσκόπηση ένα 25% τη στηρίζει, απάντησε: «Το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους». Καταλαβαίνει ότι πρέπει να το κάνει πράξη. Ρώτησα κάποιον, που ξέρει από Χανιά, που τον περασμένο Ιούλιο η Καρυστιανού είχε μιλήσει μπροστά σε πολύ κόσμο, ποιοι τη βοήθησαν στη διοργάνωση. «Μία επιτροπή». «Γνωστοί;». «Μπα, από αυτούς που στο παρελθόν είχαν ασχοληθεί με την πολιτική αλλά όχι τίποτα φίρμες».

Με το rebranding του Αλέξη Τσίπρα να έχει αποτύχει, η Μαρία Καρυστιανού θα είναι το επόμενο πουλέν όσων τον είχαν στηρίξει. Αν κατέβει, το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι να παραμένει αντισυστημική με τα πιο ισχυρά συστήματα να τη στηρίζουν.

ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Η Παλαιστίνη σαν ανεξάρτητο κράτος είναι κάτι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ. Υπάρχει και δεν υπάρχει. Εχει διπλωματικές υπηρεσίες στο εξωτερικό, μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά δεν έχει στρατό, πρωτεύουσα και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα. Οπότε η αναγνώρισή της από τις ευρωπαϊκές χώρες είναι συμβολική.

Επίσης, η δημιουργία του Ισραήλ συνοδεύτηκε από την υποχρέωση δημιουργίας ενός παράλληλου κράτους της Παλαιστίνης που θα περιλαμβάνει τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη. Τα σύνορα δηλαδή που υπήρχαν μέχρι τον πόλεμο του 1967. Μόνο που από τότε έχουν περάσει 58 χρόνια και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή έχουν πάψει να ισχύουν. Το θέμα για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι τι γίνεται από εδώ και εμπρός. Με τις θέσεις και τις κινήσεις να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες, που δεν διαμορφώνονται από τους Ευρωπαίους.

Πριν από δύο χρόνια, όταν η Χαμάς έκανε την τρομοκρατική επίθεση στο μουσικό φεστιβάλ στο Ισραήλ, αμφιβάλλω αν θα υπήρχε Ευρωπαίος πολιτικός να καταδικάσει την ισραηλινή αντίδραση. Δύο χρόνια αργότερα, με τον Νιετανιάχου να ισοπεδώνει κυριολεκτικά τη Γάζα, αμφιβάλλω αν υπάρχει πολιτικός να το επικροτεί. Είναι όμως δευτερεύον.

Οι διαδηλώσεις στην Ευρώπη για το Ισραήλ θα συνεχιστούν, τα κράτη θα αναγνωρίζουν μία χώρα που υπάρχει και δεν υπάρχει, με το δεύτερο να αντικατοπτρίζει όλο και περισσότερο την πραγματικότητα.

Από το ταξίδι στη Νέα Υόρκη στην εγχώρια πραγματικότητα

Λένε ότι όταν οι πρωθυπουργοί νιώθουν πιεσμένοι, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα διπλωματικό ταξίδι στο εξωτερικό. Η περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι κλασικό παράδειγμα.

Μπορεί το ταξίδι στη Νέα Υόρκη να μη συνοδεύτηκε από συνάντηση με τον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε την ευκαιρία να δείξει την άνεσή του στα Μέσα με τη συνέντευξη στη «Wall Street Journal». Λέγοντας ότι έχει μιλήσει επτά φορές με τον Ερντογάν, αλλά για τη συμφωνία με τη Chevron που πρόκειται να ψάξει για υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης δεν έχουν να πουν τίποτα. Και εάν αυτό προξενεί δυσφορία στην Τουρκία, «C’ est la vie», που θα έλεγαν και οι Γάλλοι και τραγουδούσε ο Τσακ Μπέρι.

Μόνο που τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν και οι πρωθυπουργοί έχουν να αντιμετωπίσουν την εγχώρια καθημερινότητα. Η οποία για τον Μητσοτάκη θα είναι η ακρίβεια και κυρίως η στάση των τραπεζών και των σούπερ μάρκετ που έχει προκαλέσει την οργή των πολιτών. Στην περίπτωση των πρώτων, η προνομιούχος θέση που έχουν και την εκμεταλλεύονται για να χρεώνουν υπηρεσίες. Στην περίπτωση των δεύτερων, η σύγκριση με τις τιμές σε άλλες χώρες όπου η αγοραστική δύναμη των πολιτών είναι μεγαλύτερη από των Ελλήνων.