Από τη μία μεριά, ο αντιδημοκρατικός τυφώνας Τραμπ και των Ρεπουμπλικανών, που όχι μόνο αποδέχονται κάθε πληγή που η μονοκρατορία του Τραμπ ανοίγει στο σώμα της Δημοκρατίας, αλλά και με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση ρίχνουν αλάτι από πάνω για να την κάνουν ακόμα πιο οδυνηρή. Και, από την άλλη, ένα περίεργο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο. Οι Δημοκρατικοί μοιάζουν ακόμα αιφνιδιασμένοι. Στην αρχή ήταν λογικό, το ένα σοκ μετά το άλλο είχε παγώσει τις δυνατότητες αντίδρασής τους στον τυφώνα Ντόναλντ. Ο καιρός, όμως, πέρασε. Θα έπρεπε ήδη να είχαν συνέλθει και να έχουν κινητοποιήσει κάθε εργαλείο της αμερικανικής Δημοκρατίας.

Το νέο θύμα χθες ήταν ο σατιρικός παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ. Η εκπομπή του διακόπηκε βιαίως από το NBC λόγω ενός αρνητικού σχολίου που είχε κάνει σχετικά με τη δολοφονία του Κερκ. «Η συμμορία του MAGA προσπαθεί απεγνωσμένα να παρουσιάσει αυτόν τον νεαρό που σκότωσε τον Τσάρλι Κερκ ως οτιδήποτε άλλο εκτός από έναν από αυτούς, κάνοντας τα πάντα για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από την υπόθεση», είχε πει. Ο πρόεδρος της FCC, της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Επικοινωνιών, Μπρένταν Καρ, απόλυτος εκφραστής των απόψεων Τραμπ, αφού σε αυτόν χρωστά και τον διορισμό του, εμφανίστηκε σε podcast του ακροδεξιού Μπένι Τζόνσον. Με ύφος και φρασεολογία βγαλμένη από ταινία με μαφιόζους είπε ότι πρόκειται για πολύ σοβαρό ζήτημα και ότι το NBC πρέπει να λάβει μέτρα: «Μπορούμε να το κάνουμε με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο», είπε επί λέξει.

Μερικές ώρες αργότερα ανακοινώθηκε η διακοπή της εκπομπής του Κίμελ. Το σύστημα είχε κερδίσει. Μόλις είχε αποδεχθεί ακόμα μία μεγάλη υποχώρηση στο κορυφαίο ζήτημα της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου. Οι Στίβεν Λεβίτσκι και Ντανιέλ Ζίμπλατ είναι οι συγγραφείς του «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» (εκδ. Μεταίχμιο, μτφρ. Ανδρέας Παπάς). «Ενώ κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, στην εποχή μας σπανίζουν. Επικρατούν άλλες μορφές λιγότερο δραματικές, αλλά εξίσου μοιραίες για την αστική δημοκρατία. Κυριαρχεί το φαινόμενο θανάτου της δημοκρατίας όχι στα χέρια ενός στρατηγού στασιαστή, αλλά ενός εκλεγμένου ηγέτη, προέδρου ή πρωθυπουργού, ο οποίος υποσκάπτει και τελικά ακυρώνει τις διαδικασίες χάρη στις οποίες ανέλαβε την εξουσία, διατηρώντας ένα θεσμικό κέλυφος, που έχει το όνομα δημοκρατία, χωρίς να είναι δημοκρατία». Καθόλου εύκολη κατάσταση.