Ετσι, θέλησε να δώσει έμφαση στην αντιμετώπισή του ως ενός ζητήματος που αφορούσε πρωτίστως την ασφάλεια, χωρίς να υπολογίσει ότι η νίκη της Ν.Δ. στις εκλογές θα συνέπιπτε με την αύξηση των ροών στο Αιγαίο.

Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Επρόκειτο για μία ψευδαίσθηση: Το χειρότερο που μπορεί να κάνει μία κυβέρνηση είναι να υποτιμήσει ένα πρόβλημα που δεν εξαρτάται από την ίδια, αλλά από την κυβέρνηση μίας γειτονικής χώρας, που δεν έχει την αλληλεγγύη ως προτεραιότητά της.

Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες σε Λέσβο και Χίο -με τις επιθέσεις των ΜΑΤ και τις αντεπιθέσεις στα δωμάτια των ξενοδοχείων την ώρα που αναπαύονταν οι αστυνομικοί- ήταν η προσγείωση στην πραγματικότητα, η οποία πάντοτε είναι σκληρή: Οι τοπικές κοινωνίες, που κάποτε είχαν θεωρηθεί ως πρότυπα φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που περνούσαν από τις απέναντι ακτές του Αιγαίου, έχουν κουραστεί να σηκώνουν το βάρος αυτής της υπόθεσης, που μοιάζει να μην έχει τέλος.

Δεν είναι παράλογο – οι νησιώτες είχαν μείνει στο 2015, όταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες περνούσαν άμεσα στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια έφευγαν για τις χώρες που ήταν ο αρχικός τους προορισμός. Και εννοείται ότι η Ελλάδα των Μνημονίων δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς…

Ομως, έκτοτε τα σύνορα έκλεισαν και τώρα η Λέσβος έχει βρεθεί με 25.000 – 30.000 ανθρώπους να καθιστούν τη Μόρια μεγαλούπολη, για τα μέτρα του νησιού. Οπότε, είναι λογικό κάποιοι να βλέπουν ότι τα Τοκμάκια, οι νησίδες που «κοιτούν» προς την Τουρκία, όχι μόνο χωρούν τους ανθρώπους που έρχονται, αλλά έχουν και τις… απαραίτητες υποδομές.

Το αδιέξοδο είναι ορατό και η κυβέρνηση δεν έχει άλλον δρόμο από τη δημιουργία των κλειστών δομών. Ομως, έχει καθυστερήσει πολύ και, κυρίως, έχει καθυστερήσει τη διαμόρφωση τέτοιων χώρων στην ηπειρωτική Ελλάδα. Μόνον κάτι τέτοιο θα έδινε στους νησιώτες την αίσθηση ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με όρους κάποιας –σχετικής- αλληλεγγύης…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής