Ο Τόμας και η Κλόι ζουν στο Τόκιο με την κόρη τους, ώσπου μια φαινομενικά αθώα φιλία με ένα άλλο ζευγάρι θα αποδειχθεί μοιραία. Ένα τριήμερο ταξίδι στο όρος Φούτζι γίνεται η απαρχή μιας σειράς γεγονότων που θα οδηγήσουν σε δύο ανεξήγητες εξαφανίσεις. Με φόντο δύο πόλεις που δεν κοιμούνται ποτέ, το βιβλίο συνθέτει ένα ψυχολογικό θρίλερ για τη ρευστότητα των ανθρώπινων σχέσεων και το τίμημα της αλήθειας. Τίποτα δεν μένει κρυφό και κανείς δεν παραμένει αλώβητος. Ο αναγνώστης καλείται να ανατρέψει όσα θεωρούσε δεδομένα.

Το «Ουδέν Κρυπτόν» εξερευνά τα όρια ανάμεσα στη φιλία και την εξαπάτηση. Τι σας ενέπνευσε να γράψετε μια ιστορία όπου η εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε παγίδα;

Θα έλεγα ότι το «Ουδέν Κρυπτόν» εξερευνά τα όρια ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις, στο δίκαιο και το άδικο, αλλά κυρίως στο κατά πόσον έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας. Είναι ένα καθαρά ηθικό ερώτημα. Λογικά, δεν είναι ηθικό να είμαστε εμείς οι τιμωροί. Υπάρχει Θεός και υπάρχει και το Συνταγματικό Δίκαιο, ωστόσο μήπως σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα είναι τόσο άδικα που η ηθική αλλάζει διαστάσεις; Ο λόγος που αποφάσισα να θέσω αυτό το ερώτημα μέσα από την ιστορία του βιβλίου μου είναι γιατί το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον και δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ούτε κι εγώ.

Οι γεωγραφικές μετακινήσεις (Τόκιο-Νέα Υόρκη) λειτουργούν σχεδόν ως χαρακτήρας στο βιβλίο. Πώς επιλέξατε αυτές τις πόλεις και τι συμβολίζουν για τους ήρωές σας;

Όπως πολύ σωστά το αναφέρατε στην εισαγωγή σας, η ιστορία εκτυλίσσεται με φόντο δύο μεγαλουπόλεις κι αυτό γιατί η ενέργεια και οι ταχύτητες αυτών των πόλεων δίνουν στην ιστορία ένα ιδιαίτερο ύφος. Αυτό όμως που λειτουργεί ως ένας από τους ήρωες είναι το όρος Φούτζι. Το όρος Φούτζι δεν είναι μόνο το ιερότερο βουνό της Ιαπωνίας, αλλά και ένα από τα πιο ιδιαίτερα γεωλογικά φαινόμενα του πλανήτη. Πρόκειται για ενεργό ηφαίστειο το οποίο έχει σχηματιστεί μέσα από αλλεπάλληλες εκρήξεις, ροές λάβας και στρώματα στάχτης. Το έδαφος που περιβάλλει το Φούτζι -ιδίως στις πλαγιές και στα δάση του- αποτελείται από πορώδη, αφρώδη ηφαιστειακή πέτρα, αποτέλεσμα της ψύξης και στερεοποίησης της λάβας. Αυτή η ιδιαίτερη σύνθεση έχει μια παράξενη ιδιότητα: απορροφά τον ήχο. Ετσι, περιοχές όπως το Δάσος Αοκιγκαχάρα -το γνωστό «Δάσος της Σιωπής»- είναι σχεδόν απόκοσμα ήσυχες. Ο ήχος των βημάτων, ακόμη και των πουλιών, πνίγεται μέσα στο ηφαιστειακό έδαφος, δημιουργώντας μια αίσθηση απομόνωσης που πολλοί περιγράφουν ως «αντιφυσική». Οι πυκνοί κορμοί, η έλλειψη ανέμου και η ηχητική απορρόφηση της λάβας κάνουν τον χώρο να μοιάζει έξω από τον κόσμο των ζωντανών. Αυτή η σιωπή έχει εμπνεύσει πλήθος ιαπωνικών θρύλων: Λένε πως οι ψυχές όσων χάθηκαν στο δάσος αιωρούνται ανάμεσα στα δέντρα, εγκλωβισμένες ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Κάποιοι μοναχοί θεωρούν ότι το έδαφος του Φούτζι «ρουφά» όχι μόνο τους ήχους, αλλά και τα συναισθήματα – ότι απορροφά τον ανθρώπινο πόνο και τη φωνή του πνεύματος. Από επιστημονικής πλευράς, η ηφαιστειακή στάχτη και η βασαλτική λάβα λειτουργούν σαν φυσικός ηχομονωτικός σπόγγος: Κάθε μικροκοιλότητα δρα σαν παγίδα για τα ηχητικά κύματα, μετατρέποντας την ενέργειά τους σε θερμότητα. Γι’ αυτό, ακόμη και κοντά στους δρόμους, ο θόρυβος μειώνεται δραματικά· σε ορισμένα σημεία, ο ήχος της ίδιας της αναπνοής μοιάζει να πνίγεται μέσα στη γη.

Οι εξαφανίσεις λειτουργούν σαν καθρέφτης ενοχής και μνήμης. Πώς προσεγγίσατε τη γραφή των σκηνών αγωνίας ώστε να διατηρείται η ένταση χωρίς υπερβολή;

Νομίζω ότι η υπερβολή λειτουργεί ενάντια στην αληθοφάνεια. Αν και η ζωή η ίδια μερικές φορές είναι τόσο υπερβολική που τα γεγονότα της μοιάζουν απίστευτα, προσπαθώ να μη γράφω με βάση αυτόν τον γνώμονα. Προσπαθώ να κινούμαι σε ρεαλιστικά πλαίσια με πολλές ανατροπές.

Η γονεϊκή ευθύνη και η εγκατάλειψη εμφανίζονται με έντονο τρόπο. Πώς βλέπετε τον ρόλο των γονέων στο βιβλίο σας, ως σωτήρες ή ως δυνατότητα κινδύνου;

Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να αποκαλύψω γιατί φοβάμαι ότι θα αποδυναμώσω ένα τέχνασμα. Ο αναγνώστης κάνει τις δικές του υποθέσεις ως προς τους συγκεκριμένους γονείς κι αποτελεί κι αυτό ένα παιχνίδι του μυαλού.

Ο τίτλος «Ουδέν Κρυπτόν» είναι σχεδόν μια προειδοποίηση. Αν έπρεπε να το συνοψίσετε σε μία φράση, ποιο θα ήταν το μυστικό που αποκαλύπτει το βιβλίο σας;

Το όρος Φούτζι, όπως ανέφερα, απορροφά τους ήχους και γεννά σιωπές. Όμως ο τίτλος του βιβλίου δηλώνει το αντίθετο. Βλέπετε στο εξώφυλλο το Φούτζι και με κεφαλαία τον τίτλο «ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ». Είναι μια εύστοχη αντίφαση. Για να απαντήσω στο ερώτημά σας, το μυστικό είναι ότι το απρόβλεπτο είναι κι αυτό μια οπτική από μια σκοπιά ίσως, όμως από μια άλλη να ήταν το αναμενόμενο.