Η ιστορία ξεκινά στο χιόνι. Πάντα το χιόνι στους κόσμους του Fitzek είναι σύμβολο ψυχρότητας και εγκλωβισμού. Παραμονές Χριστουγέννων, ένα κορίτσι βρίσκεται αιχμάλωτο σ’ ένα απομονωμένο σπιτάκι στο Δάσος της Φραγκονίας. Ο απαγωγέας της δημιουργεί μαζί της ένα αλλόκοτο «χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο» κάθε μέρα, πίσω από μια νέα «πόρτα» του την περιμένει κι ένας νέος τρόμος. Χρόνια μετά, μια γυναίκα αναζητά απαντήσεις μέσα σ’ αυτήν την παλιά ιστορία, πιστεύοντας πως κάπου εκεί, στα αρχεία του τρόμου, κρύβεται η σωτηρία του δικού της παιδιού.

Ο Fitzek δεν γράφει για να σε τρομάξει απλώς, γράφει για να σε κάνει να κοιτάξεις τον φόβο σου κατάματα. Στην καρδιά του βιβλίου δεν βρίσκεται ο ψυχοπαθής, αλλά η ανάγκη μιας μητέρας να νικήσει το σκοτάδι, να παλέψει με το παρελθόν, να ξεθάψει μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να αντικρίσει. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την παγίδα του θρίλερ για να μιλήσει για τη μνήμη, τη μετάνοια, την ενοχή, για όλα εκείνα που κουβαλάμε σαν κρυφά ημερολόγια μέσα μας.

Η αφήγησή του, γρήγορη και ασθματική, χωρίζεται σε μικρά κεφάλαια, που λειτουργούν σαν σφυγμοί πανικού. Κάθε σελίδα τελειώνει με ένα μικρό σοκ, κάθε αποκάλυψη ανατρέπει την προηγούμενη. Είναι η γραφή ενός συγγραφέα που γνωρίζει πώς να χειρίζεται την ανθρώπινη αδρεναλίνη. Ομως, πέρα από την τεχνική δεξιοτεχνία, αυτό που καθηλώνει είναι η συναισθηματική ένταση. Η Olivia, η γυναίκα που αναζητά τη σωτηρία της κόρης της, δεν είναι άλλη μια «ηρωίδα του θρίλερ». Είναι μια φιγούρα που φέρει μέσα της τον πόνο όλων των μητέρων που φοβούνται να χάσουν.

«Το κορίτσι του ημερολογίου» δεν φοβάται να κινηθεί στα άκρα. Υπάρχουν στιγμές που το αίμα παγώνει, σκηνές τόσο ωμές που ο αναγνώστης σχεδόν ακούει την ανάσα του να βαραίνει. Ο Fitzek δεν κάνει εκπτώσεις, ξεγυμνώνει τη φρίκη, αλλά και το παράλογο της αγάπης. Ο τρόμος εδώ δεν είναι μόνο εξωτερικός, είναι και ψυχικός. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο χειρότερος εφιάλτης μπορεί να είναι αυτό που ήδη ζεις.

Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι ο Fitzek βρίσκει τρόπο να εμφυσήσει φως. Δεν είναι τυχαίο πως τοποθετεί την ιστορία του μέσα στις γιορτές, τη στιγμή της χαράς, όπου η ψευδαίσθηση της ασφάλειας καταρρέει. Ο συγγραφέας μάς θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι ποτέ απολύτως φωτεινή ή απολύτως μαύρη. Υπάρχουν στιγμές που η σωτηρία γεννιέται μέσα απ’ την ίδια την απώλεια.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ, ΔΙΔΥΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Η ελληνική έκδοση, με τη μετάφραση της Ειρήνης Γεούργα, αποδίδει με ακρίβεια τον ρυθμό και τη νευρική ενέργεια του πρωτοτύπου. Και το ίδιο το εξώφυλλο, που αποκαλύπτει κρυμμένη εικόνα, μόλις το βρέξεις μοιάζει με συμβολική πράξη: η αλήθεια του Fitzek εμφανίζεται μόνο όταν τολμήσεις να αγγίξεις το κρύο της επιφάνειας. «Το κορίτσι του ημερολογίου» είναι ένα θρίλερ που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις, μια σπουδή πάνω στο ανθρώπινο τραύμα και την ενοχή. Ο Fitzek, πιο ώριμος από ποτέ, υπογράφει ένα έργο που δεν προκαλεί απλώς τρόμο, αλλά συγκίνηση. Ενα βιβλίο που σε στοιχειώνει γιατί σου θυμίζει κάτι βαθιά αληθινό: ότι ο φόβος και η αγάπη είναι δίδυμα αδέλφια και πως καμιά φορά, για να σωθείς, πρέπει πρώτα να περάσεις μέσα απ’ το σκοτάδι.