Το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι μόνο η ιστορία μιας οικογένειας είναι καθρέφτης της χώρας μας, από τον εμφύλιο μέχρι το σήμερα, και μια πρόκληση στον αναγνώστη: να κοιτάξει κατάματα το Κακό, να νιώσει τον τρόμο και να αναζητήσει την αθέατη σπίθα της λύτρωσης. Μια ιστορία που διασχίζει το αποτρόπαιο για να βρει τη λεπτή χαραμάδα της ανθρωπιάς.

_Ο Ιωσήφ γίνεται η προσωποποίηση του Κακού. Πώς αποφασίσατε να δείξετε ταυτόχρονα την ανθρώπινη ανάγκη του για αγάπη;

Ο συγγραφέας με τις ιστορίες που αφηγείται υποδύεται τον Θεό. Γνωρίζοντας όλη την τρέλα του εγχειρήματος. Είναι φορές που μεταμορφώνει ένα αρπακτικό, κακόβουλο πλάσμα της ζούγκλας σε πληγωμένο μυρμήγκι. Γράφοντας ανατρέπει τους νόμους της φύσης. Υπονομεύει την παντοδυναμία του κακού. Αναζητά ρωγμές στο απόλυτο σκοτάδι. Ενα ισχνό φως για να μην καταπιεί η νύχτα τους ήρωές του. Μέσα από κάθε λέξη, καθώς προχωρά η αφήγηση, πασχίζει να μην παραιτηθεί από την οργάνωση του υλικού του. Και λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, στο τέλος καταφέρνει μέσα από τη δύναμη της επιθυμίας του να αμβλύνει τη δύναμη του κακού. Ο Ιωσήφ που οδήγησε σε αυτοκτονία τους γονείς του, που σκότωσε τον σύζυγο της ερωμένης του που λίγο έλειψε να πνίξει την αδελφή του, είναι ταυτόχρονα ένα φοβισμένο παιδί, που, σε ώτα μη ακουόντων, ψιθυρίζει «Αγάπησέ με». Κι αν φτάσεις στο σημείο να νιώσεις μια σπίθα τρυφερότητας γι’ αυτό το αποτρόπαιο πλάσμα; Ε, ναι! Οι φανταστικές αλήθειες είναι πλέον οι μόνες που δεν φθείρονται. Η λογοτεχνική γραφή, στον μετακόσμο μας, έχει εδώ την τιμητική της. Τη δυνατότητα να φαντασιώνει τη ριζική μεταμόρφωσης του κακού.

_Πόσο σας επηρέασε η ιστορική μνήμη της χώρας μας και πώς ενσωματώνεται στη σκοτεινή αφήγηση;

Η ίδια η ιστορία που μου εμπιστεύτηκε η «Θάλεια» με τάραξε. Θέλησα να την αφηγηθώ. Να μεταμορφώσω μέσα από τη γραφή το τραύμα σε δέρμα με πόρους που αναπνέει. Το κέλυφος της ιστορίας ήταν καμωμένο από σκληρό μέταλλο. Οταν το άγγιζες μάτωνες. Θέλησα να κάνω κάτι να σταματήσω την αιμορραγία. Η ιστορική μνήμη, ο συλλογικός πόνος και οι μικρές καθημερινές πράξεις είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύσσονται τα πάθη των χαρακτήρων. Δεν ήθελα να κάνω θεωρητική ανατομία της εποχής ήθελα, να δείξω πώς οι ιστορίες των ανθρώπων γίνονται το υλικό της μυθοπλασίας.

_Τι θέλετε να νιώσει ο αναγνώστης όταν κλείσει το βιβλίο: σοκ, ελπίδα, λύτρωση ή τη συνειδητοποίηση ότι το Κακό μπορεί να κρύβεται μέσα μας;

Θα ήθελα πέρα από τη βία που διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου να μείνει κάτι σαν μια υπόσχεση τρυφερότητας και ελπίδας, κάτι ικανό να κάνει ένα μικρό παιδί να συλλαβίσει τον κόσμο από την αρχή.

_ Η οικογένεια στο βιβλίο συνθλίβεται μπροστά στις ακραίες πράξεις του Ιωσήφ. Ηταν δύσκολο να γράψετε αυτές τις σκηνές βίας χωρίς να χάσετε την ψυχολογική αλήθεια;

Η αφήγηση της ιστορίας βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Οσο κι αν είναι δύσκολο να γίνει αυτό πιστευτό, το βιβλίο μου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Οι ακρότητες συγκλονίζουν τις καλά τακτοποιημένες σκέψεις στα συρτάρια του μυαλού μας. Και αυτό το «μα πώς είναι δυνατόν» σε καταδιώκει από την αρχή. Η απάντηση είναι «και όμως είναι δυνατόν». Η ιστορία του Ιωσήφ δεν επιδιώκει να σοκάρει μέσα από την ακρότητά της. Θέλησα να αφηγηθώ την ιστορία μιας οικογένειας που θα μπορούσε να είναι και η ιστορία ενός τόπου. Του τόπου μας. Θέλησα να πω μια αληθινή και ταυτόχρονα επινοημένη ιστορία. Γιατί η αλήθεια θα εξακολουθεί πάντα να είναι κάτι διαφορετικό από την ακρίβεια. Η αλήθεια του βιώματος έχει μια δική της δυναμική που υπερβαίνει το συμβάν. Αυτή την αλήθεια προσπαθώ μέσα από τη γραφή μου να προσεγγίσω… μια επίπονη δίχως τέλος διαδικασία.