Η ντετέκτιβ Γκρέις Αρτσερ δεν είναι μια ακόμα ηρωίδα του crime. Είναι μια γυναίκα φτιαγμένη από πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ. Δεν κυνηγά απλώς τον δολοφόνο – κυνηγά τη σιωπή που αφήνουν πίσω τους οι απώλειες, οι ενοχές την παγωμένη λογική εκείνων που σκοτώνουν χωρίς τύψεις. Ο Fennell μιλάει για όλα αυτά χωρίς φιλολογικές μάσκες. Για το πώς η φρίκη μεταμορφώνεται σε αφήγηση. Για τους «ήσυχους» ψυχοπαθείς που τρυπώνουν στις ζωές των άλλων σαν φίλοι, σαν σωτήρες. Για το πώς ένα βιβλίο τρόμου μπορεί να είναι, τελικά, μια μορφή εξιλέωσης.

_Οι σκηνές εγκλήματος στο «Δεν Είδες Τίποτα» είναι σχεδόν τελετουργικές και εξαιρετικά σοκαριστικές. Υπήρξε κάποια αληθινή υπόθεση που σας ενέπνευσε; Κι αν ναι, πού σταματά η έμπνευση και πού αρχίζει η μυθοπλασία;

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι δεν υπήρξε κάποια πραγματική υπόθεση (τουλάχιστον όσο γνωρίζω εγώ) που να ενέπνευσε τους φόνους στο «See No Evil». Με ενέπνευσε μια ταινία. Σχεδόν όλοι έχουμε δει «Τα Πουλιά» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, μια ελεύθερη διασκευή από το ομώνυμο διήγημα της Δάφνης ντι Μοριέ. Υπάρχει μια σκηνή όπου η μητέρα του Μιτς Μπρένερ, η Λίντια, επισκέπτεται τον φίλο της, Νταν, στο σπίτι του. Μπαίνει μέσα στο εξοχικό του και ξαφνιάζεται βλέποντας σπασμένα πιάτα και γυαλιά διάσπαρτα στην κουζίνα. Η κάμερα ακολουθεί τη Λίντια καθώς προχωρά διστακτικά στον διάδρομο ψάχνοντας τον φίλο της. Η ένταση κορυφώνεται καθώς μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα και τη βρίσκει ρημαγμένη από μανιασμένα πουλιά, πολλά απ’ τα οποία είναι νεκρά. Ξαπλωμένος στο πάτωμα είναι ο Νταν, με τις πιτζάμες του λερωμένες με αίμα, τα μάτια του βγαλμένα από τις κόγχες τους και στη θέση τους δύο μαύρες, σκοτεινές τρύπες πηγμένες στο ξεραμένο αίμα. Ο Χίτσκοκ εστιάζει δύο φορές στο πρόσωπο του Νταν με κοντινά πλάνα που εντείνουν το σοκ και τον τρόμο – για εμάς και για τη Λίντια. Οταν είδα αυτή τη σκηνή για πρώτη φορά, ήμουν περίπου έντεκα ετών. Τραυματίστηκα. Από τότε, κάθε φορά που έβλεπα δύο ή περισσότερα πουλιά μαζεμένα κάπου τρόμαζα. Ευτυχώς, αυτή η φάση πέρασε. Ομως, το σοκ εκείνης της σκηνής με σημάδεψε για πάντα και ήταν μαζί μου σε κάθε λέξη που έγραφα στο «See No Evil». Ηθελα να μεταφέρω εκείνη την αίσθηση στο χαρτί. Για να το καταφέρω, έπρεπε να βρω την ισορροπία ανάμεσα στην εμπιστοσύνη (στην ιστορία) και τον τρόμο. 

_Η Γκρέις Αρτσερ κουβαλά έναν βαθιά σκοτεινό εσωτερικό κόσμο. Πιστεύετε πως το τραυματικό της παρελθόν την κάνει καλύτερη ντετέκτιβ ή μήπως της θολώνει την κρίση;

Πιστεύω πως την κάνει καλύτερη. Το τραύμα της Γκρέις από την παιδική ηλικία τής χαρίζει μια ενσυναίσθηση που οι περισσότεροι συνάδελφοί της αποκτούν μόνο μέσω εγχειριδίων ή στην αίθουσα διδασκαλίας. Εχει γνωρίσει το σκοτάδι από νωρίς, όμως χάρη στην αγάπη και τη στήριξη του παππού της έμαθε να μην το αφήνει να την ορίζει.

_Ο Ααρον Κρόνιν είναι χαρισματικός, επικίνδυνος και γοητευτικός. Πόσο δύσκολο είναι να αποδοθεί ένας «ήρεμος ψυχοπαθής» χωρίς να εξιδανικεύεται; Μπορεί ένα «τέρας» να είναι ταυτόχρονα γοητευτικό;

Φυσικά και μπορεί ένα τέρας να είναι γοητευτικό. Ο Τεντ Μπάντι είναι το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Ο Κρόνιν δεν είναι ο Μπάντι, παρ’ όλα αυτά είναι ένας ψύχραιμος, επαγγελματίας, σχεδόν πατρική φιγούρα με σκοτεινό παρελθόν. Οι πιο ενδιαφέροντες «ψυχοπαθείς» χαρακτήρες για να γράψει κανείς είναι εκείνοι που, επιφανειακά, μοιάζουν απολύτως φυσιολογικοί. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν ανάμεσά μας. Κι αυτό είναι πραγματικά τρομακτικό.

_Οι αναγνώστες λένε ότι το βιβλίο τους καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. Ξεκινήσατε να γράφετε γνωρίζοντας το τέλος ή αφήσατε το μυστήριο να σας οδηγήσει, όπως συμβαίνει με τη Γκρέις στην έρευνά της;

Συνήθως ξέρω από πριν την αρχή, τη μέση και το τέλος. Σκέφτομαι μια ιστορία για καιρό, την «ψήνω» στο μυαλό μου, μετά γράφω μια σύνοψη και στη συνέχεια χαράσσω ένα πλάνο.

_Το «Δεν Είδες Τίποτα» (See No Evil) είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τη Γκρέις ρτσερ. Τι να περιμένουμε στη συνέχεια; Υπάρχει κάτι για την ηρωίδα που δεν έχετε αποκαλύψει ακόμη;

Η Γκρέις έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Δύο βασικές παράλληλες ιστορίες που ξεκίνησαν στα Βιβλία 1 και 2 θα ολοκληρωθούν στο Βιβλίο 3. Συμβαίνουν πολλά. Είναι μια σκοτεινή ιστορία, αλλά, σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες, η τρίτη είναι η πιο φορτισμένη συναισθηματικά. Δεν θα πω περισσότερα. Ποιος θέλει spoilers; Κανείς.

_Το «Δεν Είδες Τίποτα» («See No Evil») αγγίζει θέματα όπως η θρησκευτική εμμονή, ο φανατισμός και η ηθική της εξουσίας. Πιστεύετε πως τα σύγχρονα θρίλερ έχουν -ή θα έπρεπε να έχουν- κοινωνικό και πολιτικό βάθος πέρα από την αγωνία και τη δράση;

Δεν νομίζω πως είναι πάντα απαραίτητο. Οι περισσότεροι απλώς θέλουμε να ψυχαγωγηθούμε – κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε βιβλίο της σειράς με τη Γκρέις Αρτσερ, υπήρξαν στοιχεία από την πραγματική ζωή που με ενέπνευσαν. Τα θύματα στο «The Art of Death» είναι άνθρωποι που παγιδεύτηκαν στο Διαδίκτυο από απατεώνες. Στο «See No Evil», η εστίαση είναι στις σέκτες και το πώς επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων. Υπάρχουν κι άλλα βιβλία στη σειρά. Αλλά αυτά σε άλλη συζήτηση.