Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Θα έπρεπε να μιλούμε για παταγώδη αποτυχία, εάν την Κυριακή, ο Χαφτάρ είτε δεν δεχόταν την εθνική αποστολή μας, είτε είχε ακυρώσει τη συνάντηση με τον επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, κ. Γεραπετρίτη λίγες ώρες πριν την άφιξη του αεροπλάνου του στη Βεγγάζη. Η εθνική αποστολή μας έκανε κάτι πάρα πολύ έξυπνο. Ενώ αναγνωρισμένη από τη Διεθνή Διπλωματία είναι η κυβέρνηση της Τρίπολης, αντίθετα ο κ. Γεραπετρίτης, ενώ ακόμα και στα λιβυκά sites, αναφερόταν απλά η μετάβαση του Έλληνα ΥπΕξ στη Λιβύη, χωρίς να δίνονται περισσότερες πληροφορίες με ποια από τις δύο κυβερνήσεις θα συναντιόταν πρώτα (διότι ακολουθεί και επόμενη μετάβασή του τις προσεχείς ημέρες), έκανε μία πολύ έξυπνη κίνηση και προφανώς η ήδη εδώ και αρκετό καιρό γνωστοποίηση του ταξιδιού του, είχε πρώτο προορισμό τη Βεγγάζη. Γιατί τη Βεγγάζη; Διότι πολύ απλά, οι περισσότερες καραβιές διακινούνται από εκεί (πλέον).

Αντίθετα, χθες ο κ. Θάνος Πλεύρης δεν μετέβη στη Λιβύη μεμονωμένα, αλλά ως μέλος αποστολής της ΕυρωπαΪκής Ένωσης, που επικεφαλής του συγκεκριμένου group ήταν ο αρμόδιος επίτροπος για τη μετανάστευση της ΕΕ, κ. Μάγκνους Μπρούνερ, ο οποίος εκπροσωπούσε το Θεσμό Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι την Αυστρία, κράτος καταγωγής του. Όπως, επίσης η αντιπροσωπεία για τη Λιβύη θα μπορούσε να απαρτίζεται πχ από τον Γάλλο αρμόδιο υπουργό, τον Πορτογάλο, τον Κύπριο κτλ και όχι από τους υπουργούς Μετανάστευσης της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Μάλτας. Προφανώς, η ελληνική πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση εν προκειμένω, κινητοποίησε λόγω της έξαρσης των αφίξεων των μεταναστών την αρμόδια επιτροπή της ΕΕ, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προκρίθηκε η συμμετοχή του κ. Θάνου Πλεύρη. Επομένως, χθες , κοινώς “έφαγε πόρτα” η Ευρωπαϊκή Ένωση… και όχι η Ελλάδα…

Από την άλλη, φανταστείτε τι θα ακούγαμε πάλι από τους «πανεπιστήμονες» διαδικτυακών μέσων και συγκεκριμένων εντύπων και ιστοσελίδων, εάν στην Ευρωπαϊκή Αντιπροσωπεία ένας εκ των εκπροσώπων δεν ήταν ο Έλληνας υπουργός μετανάστευσης! Τι ό,τι οι Ευρωπαίοι δεν μας δίνουν σημασία, τι ό,τι είμαστε ανυπόληπτοι ως κράτος… και όλα αυτά τα ωραία και τα μοιραία, συχνά από τους εγχώριους “καταστροφολόγους”.

Η άρνηση του Χαφτάρ να συναντήσει την Ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία ωστόσο, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Και φυσικά υφίσταται πρόβλημα, ωστόσο το ζήτημα δεν είναι (μόνο) εθνικό. Παρά το γεγονός, ότι τον Μάιο του 2024 έχουμε νέα Συμφωνία στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τη Μετανάστευση και την παροχή ασύλου, εντούτοις ως αποδεικνύεται, το συγκεκριμένο κείμενο στην πράξη δεν λύνει το πρόβλημα. Η Μετανάστευση και μάλιστα η παράτυπη είναι ένα ενωσιακό πρόβλημα με κοινωνικό-οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις, άσχετα εάν τα νότια κράτη της ΕΕ και κυρίως αυτά της Μεσογείου έχουν το μεγαλύτερο θέμα.

Από εκεί και ύστερα, ο Χαφτάρ, προφανώς δεν “παίζει μόνο το παιχνίδι” των Ρώσων, αλλά επίσης, καθώς η ΕΕ και μεμονωμένα κράτη αυτής, με πρώτη και κύρια την Ιταλία επειδή δίνουν πολύ χρήμα στην κυβέρνηση της Τρίπολης σε ζητήματα επενδύσεων. Εάν επισκεφτείτε ακόμα και στο libyareview, (ένα site που πρόσκειται στο Χαφτάρ και τον Αλ Σάλεχ), θα δείτε πόσες ευρωπαϊκές εταιρείες έχουν αναπτύξει τα τελευταία χρόνια επενδυτικά προγράμματα στην περιοχή που διοικείται από τον τουρκόφιλο Ντμπεϊμπά, ο οποίος από την στιγμή που το χρήμα της ΕΕ ρέει άφθονο πολύ απλά προσπαθεί πλέον να έχει μία σαφή απόσταση από την τουρκική κυβέρνηση, δρώντας ουσιαστικά στο πλαίσιο: “όλοι οι καλοί χωράνε… αρκεί το χρήμα να ρέει”. Μέχρι και οι Αμερικανοί έχουν αναλάβει την στρατιωτική εκπαίδευση των αξιωματικών του στρατού που πρόσκειται στην κυβέρνηση Εθνικής Συμφιλίωσης.

Σε ότι αφορά το μέγιστο ζήτημα του Μεταναστευτικού, για άλλη μία φορά την Ευρωπαϊκή Ένωση την πρόλαβαν οι εξελίξεις…και κυρίως οι χειρισμοί της, μη μπορώντας να αξιολογήσει το μέγεθος του προβλήματος και να κινηθεί στην αποκλειστική βάση αυτού και όχι μίας άκαιρης γραφειοκρατίας με διπλωματική “αίσθηση”. Δεν μπορεί να έχεις καταρράκτη στο μάτι και να κάνεις επέμβαση ανοιχτής καρδιάς! Κάτι ανάλογο συνέβη με την απόφαση του Επιτρόπου Μετανάστευσης της ΕΕ, που προκρινε- φυσικά με υπόδειξη των αρμοδίων αξιωματούχων της ΕΕ- τη συνάντηση με Ντμπεϊμπά από τη συνάντηση με Χαφτάρ. Εδώ, ολόκληρη ΕΕ καθίζει στο ίδιο τραπέζι έναν ηγέτη Κράτους και μάλιστα ευρωπαϊκού (Κύπρο) με έναν Κοινοτάρχη και μάλιστα Κατοχικό (Τατάρ) , και τον Μάγκνους τον έπιασε ο πόνος ότι η επίσκεψη πρώτα στο Χαφτάρ θα σήμαινε αναγνώριση της οντότητας που ο τελευταίος διοικεί;(!) Είναι αστεία και τελείως γελοία τα πράγματα, καθώς εκτός των άλλων η Λιβύη είναι ένα failed state.

Συγχρόνως η ΕΕ, με το να δίνει θεσμοθετημένα “τρελό “χρήμα στην Τουρκία για την παραμονή των μεταναστών από τις ασιατικές και αφρικανικές χώρες, δεν επένδυσε στο βαθμό του έπρεπε στις χώρες του Μαγκρέμπ, οι οποίες εκτός των άλλων- κάποιες εξ αυτών – λειτουργούν ως Δούρειοι Ίπποι Ρωσίας και Τουρκίας.

Σε ότι αφορά την κατάσταση που ζούμε τις τελευταίες ημέρες στην Κρήτη, θεωρώ ότι ο αρμόδιος υπουργός, κ.Πλεύρης ήταν πολύ σαφής στις δημόσιες τοποθετήσεις του για τον τρόπο που θα διαχειριστεί η κυβέρνηση το ζήτημα, καθώς εξαντλήθηκε από μεριάς της κάθε μέτρο. Αφού ως αποδεικνύεται, η λιβυκή πλευρά -και εννοούμε αυτή του Χαφτάρ – δεν είναι συνεργάσιμη, ενώ εκτός των άλλων στο παιχνίδι της λαθροδιακίνησης συμμετέχουν ολόκληρα δίκτυα εμπορίου ανθρώπων και ΜΚΟ, που αυτοί ακόμα περισσότερο ευθύνονται για τη συγκεκριμένη κατάσταση, καθώς εκτός των άλλων ενεργούν ως εντολοδόχοι των γνωστών κρατών του αναθεωρητισμού.

Η ελληνική πλευρά στη βάση της τελευταίας ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τη μετανάστευση έχει το δικαίωμα όταν παρατηρήσει μαζικές αφίξεις, να αιτηθεί στο Συμβούλιο της ΕΕ (και αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει να κάνει δεκτό το σχετικό αίτημα) να παρεκκλίνει ορισμένων ευρωπαϊκών Κανόνων και να ζητήσει μέτρα αλληλεγγύης και στήριξης από τον Θεσμό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Ακόμα κι αν όλο αυτό ακούγεται αρκετά θεωρητικό, δεν παύει να είναι ένα πρώτο σκαλοπάτι, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η υβριδική απειλή των τελευταίων ημερών, που είναι ικανή να κλονίσει την εθνική μας ασφάλεια.

Από εκεί και ύστερα, το κάθε κράτος δημιουργεί στη βάση (ευτυχώς) Οδηγιών από την ΕΕ, όλο εκείνο το θεσμικό πλαίσιο, ώστε το Μεταναστευτικό να μην αποτελέσει διαμόκλειος σπάθη για την εθνική του επιβίωση.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), Συνεργάτιδα του Canadian Hellenic Congress