Της Ιστορικού-Διεθνολόγου, δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Από εκεί και ύστερα όμως, η σύγχρονη διπλωματία με όλες αυτές τις προκλήσεις και τους ανταγωνισμούς (που δεν επαφίονται μόνο στα συμβατικά όπλα, αλλά και στα υβριδικής “μορφής όπλα”) δεν μπορεί να καθοριστεί από ιστορικές πικρίες, αλλά από στρατηγική ψυχραιμία στη βάση φυσικά στόχων και σκοπών που δεν υπερβαίνουν τις “κόκκινες γραμμές” της εθνικής κυριαρχίας μας.

Η Ελλάδα με τη χθεσινή υπογραφή στρατηγικής συμφωνίας -και μάλιστα η ελληνική ΔΕΠΑ υπόγραψε και για λογαριασμό της αντίστοιχης αμερικανικής -δεν κέρδισε απλά μία ιστορική μάχη, αλλά κέρδισε έναν ιστορικό πόλεμο απέναντι στην Ουκρανία που όχι μόνο στο ιστορικό παρελθόν, αλλά στο πολύ πρόσφατο (2019-2021) ο κ. Ζελένσκι τασσόταν υπέρ της Τουρκίας, έχοντας υπογράψει στρατηγική αμυντική συμφωνία με το τουρκικό κράτος και μάλιστα για την συμπαραγωγή drones, ενώ συγχρόνως την ιστορική, εθνική μειονότητά μας στην Μαριούπολη και την Οδησσό, την έριχνε στην αφάνεια, δίνοντας υπέρμετρα δικαιώματα και αναγνωρίζοντας μόνο τουρκική μειονότητα στην Ουκρανία. Ωστόσο, τη δεδομένη χρονική στιγμή η Ουκρανία, καθώς η ενέργεια είναι μόνο μία πτυχή που ωστόσο θα καθορίσει τις ταχύτατες γεωπολιτικές εξελίξεις στη ΝΑ Ευρώπη, περνάει μέσα από την Ελλάδα με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Ενώ παράλληλα, η Ελλάδα κερδίζει επίσης έναν ιστορικό πόλεμο απέναντι σε μία όχι οποιαδήποτε δύναμη, αλλά απέναντι στη Ρωσία, άλλη μία ιστορική πολέμιο του Ελληνισμού. Και πώς κερδίζει τον ιστορικό πόλεμο απέναντι στο ρωσικό Κράτος; Η Ρωσία ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και κυρίως κατά την κρίσιμη δεκαετία του 1950-1960 ήταν το κράτος αυτό που στήριξε την πολιτική του, στήριξε την ισχύ του στην ενέργεια, καθώς οι χώρες της Βορειοδυτικής Ευρώπης είχαν υπογράψει “στιβαρά” συμβόλαια με την ΕΣΣΔ για τη μεταφορά και διύλιση του ρωσικού πετρελαίου. Και τώρα, η Ελλάδα αναβαθμίζεται ως χώρα- κλειδί για την ευρωπαϊκή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Η Ελλάδα καθίσταται το “μακρύ ενεργειακό χέρι” των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι πιο δεδηλωμένη στρατηγική σχέση ανάμεσα στα δύο κράτη, μαζί δε, με την αμυντική Συμφωνία ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ το 2021, η οποία ενώ τυπικά λήγει τον Οκτώβριο του 2026, ουσιαστικά και στη βάση όλων αυτών των εξελίξεων, Ελλάδα και ΗΠΑ συμπλέκονται σε ζεύγος με τεράστιο μέλλον, που κάθε άλλο παρά και η αμυντική συμφωνία θα έχει λήξη. Αντίθετα, αναμφισβήτητα ο στρατηγικός σχεδιασμός της περιόδου 2020-2023 της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη με ΥΕΘΑ Νίκο Παναγιωτόπουλο και Α/ΓΕΕΘΑ, Στρατηγό Κωνσταντίνο Φλώρο ήταν (και) η ρίζα για τα σημερινά αποτελέσματα ακόμα και σε μία πτυχή, τα ενεργειακά, που φαινομενικά δείχνει ότι δεν έχει σχέση με την Άμυνα… Όμως η Ενέργεια είναι Όπλο.

Η Ελλάδα καθίσταται το “μακρύ ενεργειακό χέρι των ΗΠΑ” διότι: α. Το 20ετές συμβόλαιο για ενεργειακή συμφωνία ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ δεν είναι απλά μία οικονομική και επιχειρηματική σύμβαση, αλλά αντίθετα είναι μια βαθιά πολιτική και διπλωματική ενέργεια και δήλωση, καθώς σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των Αμερικανών αξιωματούχων που υπόγραψαν τη συμφωνία, η Ελλάδα είναι “κεντρικός εταίρος” στις αμερικανικές προσπάθειες διαφοροποίησης των ενεργειακών ροών στην Ευρώπη,

β. Η χώρα μας μέσω της χθεσινής συμφωνίας δεν λειτουργεί απλά ως μεσάζων, αλλά ως στρατηγικός ενεργειακός κόμβος που προσφέρει, εκτός των άλλων, ασφάλεια σε κάθε επίπεδο στην ευρύτερη περιοχή, πολλώ δε μάλλον σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο στη ΝΑ Μεσόγειο,

γ. Η Ελλάδα για τις ΗΠΑ είναι ένας στρατηγικός σύμμαχος, είναι ένας σοβαρός συνομιλητής, είναι μία χώρα που προσφέρει σταθερότητα για την ανάπτυξη των αμερικανικών συμφερόντων όχι μόνο στην ανατολική περιφέρεια, αλλά στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ελλάδα χθες, με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πέτυχε όχι μόνο να αναβαθμίσει το αξιακό της αποτύπωμα στη νέα γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά κέρδισε τον πόλεμο με την ίδια την ιστορία της…