Στο πλαίσιο της συνέντευξης στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε» ο Προκόπης Αγαθοκλέους περιέγραψε πώς ένιωσε από την αρχή: «Όταν μου έγινε η πρόταση για τη σειρά, φυσικά και υπήρξε ένας μικρός φόβος. Ένας τέτοιος ρόλος όμως δεν είναι κατάρα, είναι ευλογία σίγουρα να αναμετριέται κανείς με τέτοια πνευματικά βάθη. Είναι μεγάλη ευλογία γιατί από την ίδια την προσωπικότητα, δηλαδή τον Άγιο Παΐσιο όσο τον μελετούσα και τον γνώριζα, είχα μείνει άναυδος για το πόσο μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος και πόσο μπορεί να μοιραστεί με έναν άλλον άνθρωπο ή πόσο πόνο μπορεί να απορροφήσει». Αυτές οι λέξεις αποτυπώνουν τον σεβασμό και τη διστακτικότητα που συνοδεύουν την υποκριτική όταν συναντά το ιερό και το συλλογικό βίωμα.

Ο Αγαθοκλέους αναφέρθηκε επίσης στην επαγγελματική πλευρά: «Το άλλο κομμάτι, αυτό της ταύτισης, είναι πρακτικά μια κατάσταση η οποία οφείλει να αντιμετωπιστεί. Ας πούμε, φέτος είχα οκτώ θεατρικές προτάσεις και καμία τηλεοπτική πρόταση. Δεν είναι παράλογο, για φέτος. Αν συνεχίσει, όμως, είναι παράλογο για μένα», σημείωσε, δείχνοντας την αντίστιξη ανάμεσα στην αναγνώριση ενός δύσκολου ρόλου και στην απτή κινητικότητα της αγοράς εργασίας για τον ηθοποιό.

Στο τέλος θέλησε να υπερασπιστεί την τέχνη του: «Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να “δούμε” έναν ηθοποιό. Δηλαδή η ακριβής ετυμολογία της λέξης σημαίνει αυτός που πλάθει χαρακτήρα, που ποιεί χαρακτήρα, γιατί το ήθος στην αρχαία Ελλάδα ήταν ο χαρακτήρας. Άρα έναν χαρακτήρα ποιεί ένας ηθοποιός; Όχι βέβαια. Είμαι 15 χρόνια στη δουλειά και έχω κάνει πολλούς χαρακτήρες στο θέατρο και στην τηλεόραση. Έτυχε να κάνω έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα, πολύ δυνατό, πολύ επιδραστικό». Η τοποθέτησή του συνοψίζει την πίστη στην εργασία και την ευθύνη που φέρει η ερμηνεία όταν συναντά την προσωπική πίστη των θεατών.