Το έργο, πολυβραβευμένο διεθνώς, φωτίζει τις μικρές στιγμές της απώλειας και προτείνει έναν τρόπο να κοιτάξουμε την ανθρώπινη τραγικότητα με την απλότητα και την ειλικρίνεια της παιδικής ματιάς. Η φράση «Σαν τα κλαδιά, κάποιοι λυγίζουμε και σπάμε, άλλοι τεντωνόμαστε ξανά» λειτουργεί σαν άξονας που συνδέει το προσωπικό με το συλλογικό, το σπάσιμο με την αντοχή.

Η παράσταση έρχεται μετά το «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» και δείχνει μια συνεχόμενη σκηνοθετική και υποκριτική αναζήτηση γύρω από το σώμα, τη μνήμη και την απώλεια.

Η προσέγγιση της Ζωής Ξανθοπούλου και η ερμηνεία της Δημητροπούλου προτιμούν την καθαρότητα της αφήγησης και την αφαίρεση, ώστε να αναδειχθούν οι λεπτές μεταβάσεις ανάμεσα στον πόνο και την τρυφερότητα. Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που προκαλεί στοχασμό και αφήνει χώρο για προσωπικές αναμνήσεις και συνδέσεις με το κοινό.

Για τον θεατή, το έργο δεν δίνει εύκολες απαντήσεις αλλά ανοίγει ένα πεδίο συναισθημάτων όπου η απώλεια γίνεται εργαλείο γνώσης της ανθρώπινης κατάστασης. Η παράσταση αξίζει να την προσεγγίσει κανείς με αργό βλέμμα, αφήνοντας τα θεατρικά αποτυπώματα να δουλέψουν μέσα του.

Πηγή: Marie Claire