«Ήμουνα από μία αστική οικογένεια, η οποία έβλεπε την καλλιτεχνία ως κάτι που είναι ένα εφόδιο για μια γυναίκα. Για να κάνει τραπέζια, να καλεί τους φίλους, να παίζει πιάνο, να τραγουδάνε όλοι μαζί. Αυτή ήταν η κατάσταση που ζούσα με τους οικογενειακούς φίλους όταν ήμουν παιδί. Εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγούδαγα, και λέγανε οι φίλες της μαμάς ότι η Ελένη πρέπει να γίνει τραγουδίστρια γιατί είχα πάρα πολύ ωραία φωνή. Είχα φοβερή αίσθηση της μουσικής. Και η μαμά άλλαζε 58 χρώματα. Η τέχνη ήταν κάτι που πήγαινε μαζί με μια αστική ζωή, η οποία θα δημιουργούσε μια ωραία οικογένεια, με παιδιά που θα σπούδαζαν και θα γινόντουσαν δικηγόροι, γιατροί κλπ. Αυτή ήταν η εικόνα των γονιών μου, οι οποίοι ήταν παιδιά πολέμου. Έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή και ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που στόχευε πολύ ψηλά για τα παιδιά του. Μας έδωσε τη δυνατότητά να εκπαιδευτούμε στα καλύτερα σχολεία, με γλώσσες, με μπαλέτα, με μουσική και με ό,τι μπορούσα να μας δώσει. Εγώ όμως ήμουνα καλλιτέχνης, ήμουν γεννημένη καλλιτέχνης. Δεν θα μπορούσα να ζω αλλιώς. Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω από αυτή την εικόνα που είχαν οι γονείς μου. Αυτό εννοώ όταν λεώ ότι δεν χωρούσα στην οικογένεια», δήλωσε η Ελένη Κοκκίδου.

«Υπέφερα εσωτερικά πάρα πολύ. Ήμουνα ένα δυστυχισμένο παιδί. Πολύ χαρούμενο, γιατί είχα πολλή αγάπη, αλλά πολύ δυστυχισμένο εσωτερικά, γιατί ένιωθα ότι δεν έχω πουθενά να πατήσω και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ανθρώπους που να μου δείξουν τον δρόμο. Να με βοηθήσουν να βρω έναν δρόμο. Γι’ αυτό και οι φίλοι μου ήτανε πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Από πολύ νωρίς έμπλεξα με διανοούμενους, κατάλαβα ότι έπρεπε να καλλιεργήσω την πνευματικότητά μου και να βρω ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να βρω μια λύση ύπαρξης», τόνισε η ηθοποιός.