Ανάλυση για τη διάσκεψη της Αλάσκας: Το σχέδιο Πούτιν για τον διχασμό ΗΠΑ – Ευρώπης

Είναι οι κουρασμένοι από τον πόλεμο Ουκρανοί έτοιμοι για ειρήνη με οποιοδήποτε τίμημα; Οι Ουκρανοί έχουν πράγματι κουραστεί από τον πόλεμο που τους έχει επιβάλει η Ρωσία, από τις τεράστιες θυσίες, καταστροφές και υπολογίσιμες απώλειες που έχουν υποστεί, καθώς και από την αναβλητικότητα των δυτικών υποστηρικτών τους, ειδικά των ΗΠΑ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίες τώρα επιμένουν, σύμφωνα με τα λόγια του αντιπροέδρου Τζέι ντι Βανς, ότι η Ρωσία και η Ουκρανία μπορούν να «αναγκαστούν» να συνάψουν ειρήνη υπό τον εκκεντρικό Αμερικανό πρόεδρο.

Ναι, οι Ουκρανοί θέλουν τον τερματισμό του πολέμου, αλλά όχι με οποιοδήποτε τίμημα: πάνω απ’ όλα, δεν θέλουν να παραδοθούν, δίνοντας στη Ρωσία όλα όσα έχει καταλάβει ή απαιτεί αυτή τη στιγμή. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, το έχει καταστήσει σαφές, τονίζοντας ότι το Σύνταγμα της χώρας του δεν επιτρέπει σε αυτόν ή σε οποιονδήποτε άλλο να παραχωρήσει ουκρανικά εδάφη σε τρίτους.

Ερωτήματα

Αυτό εγείρει ερωτήματα: Τι γίνεται με το Διεθνές Δίκαιο και τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών; Δεν θα πρέπει η Ρωσία να πληρώσει βαρύ τίμημα για τις τρομερές συνέπειες του πολέμου; Ωστόσο, γεγονός είναι ότι η Ρωσία κατέχει περίπου το 19%-20% των ουκρανικών εδαφών και ότι η κυβέρνηση Τραμπ έχει αρκεστεί στο να κατευνάσει τη Μόσχα, αποδυναμώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο οποιαδήποτε κοινή δυτική αντίδραση. Ετσι, αν αναμένεται να επικρατήσουν ο ρεαλισμός και ο πραγματισμός υπό δύσκολες συνθήκες, ο συμβιβασμός θα μπορούσε να είναι ότι το status quo επί του εδάφους θα γίνει προσωρινά αποδεκτό de facto, αλλά σίγουρα όχι de jure.

Και εδώ, υπάρχουν άλλα άμεσα ερωτήματα: τι πρέπει να γίνει με τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων από αυτά τα κατεχόμενα εδάφη που έχουν γίνει πρόσφυγες στο εξωτερικό ή εσωτερικά εκτοπισμένοι στην Ουκρανία; Ποιος θα βοηθήσει την Ουκρανία να αντιμετωπίσει το τεράστιο έργο της ανοικοδόμησης, αν η ασφάλεια και οι προοπτικές της υπονομευτούν από ισχυρές εξωτερικές δυνάμεις που ενεργούν προς το δικό τους κυνικό συμφέρον; Τι πρέπει να λάβει η Ουκρανία ως αντάλλαγμα για αναγκαστικές παραχωρήσεις του είδους που προφανώς συζητείται – γη έναντι ειρήνης;

Σίγουρα όχι απλώς μια προσωρινή εκεχειρία ή το κλείσιμο του εναέριου χώρου; Ποιες εγγυήσεις ασφαλείας θα λάβει η Ουκρανία ως αντάλλαγμα για την προσωρινή αποδοχή της άνομης και -στην πραγματικότητα- βάρβαρης κλοπής και λεηλασίας των εδαφών της από τη Ρωσία, της απέλασης ή της εκκαθάρισης των Ουκρανών κατοίκων της και της επικίνδυνης παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου;

Πρέπει να είναι κάτι σαν επιταχυνόμενη ενσωμάτωση στο ΝΑΤΟ ή/και στην Ε.Ε. Διαφορετικά, όπως όλοι γνωρίζουν, οι Ρώσοι απλώς θα ανασυνταχθούν και θα επιτεθούν ξανά όταν τους βολεύει. Μαζί με την Κίνα, το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τα κράτη BRICS, η Ρωσία θα δει τη Δύση ως μια εξαντλημένη δύναμη που μπορεί να αμφισβητηθεί ατιμώρητα.

Εν ολίγοις, σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν με την ειρήνη με οποιοδήποτε κόστος. Αλλά αποτελούν μειοψηφία. Και είναι εξαιρετικά αποθαρρυντικό να ακούς τον Βανς να δηλώνει ανεύθυνα εκ μέρους του αφεντικού του ότι «οι Αμερικανοί, νομίζω, έχουν βαρεθεί να συνεχίζουν να στέλνουν τα χρήματά τους, τα δολάρια των φόρων τους στη συγκεκριμένη σύγκρουση». Οι Ουκρανοί έχουν δει πολύ καλά τι σημαίνει ρωσική κατοχή και κυριαρχία – τη βάρβαρη καταστροφή του έθνους τους, του δημοκρατικού προμαχώνα τους στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης και τον θρίαμβο του ρωσικού δεσποτικού αντιδυτικού ιμπεριαλισμού.

Οι Ουκρανοί γνωρίζουν ότι πρέπει να επιμείνουν, ακόμα κι αν εγκαταλειφθούν ή προδοθούν από τους υποτιθέμενους φίλους τους. Εξόντωση, υποτέλεια ή αντίσταση για όσο χρειαστεί. Αυτή είναι η πικρή πραγματικότητα και η επιλογή που αντιμετωπίζουν. Σήμερα, σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς, οι Ουκρανοί βασίζονται στην κατανόηση, την αλληλεγγύη και την υποστήριξη του ελεύθερου κόσμου και όχι σε τυχόν απατηλές, ιδιοτελείς συμφωνίες με τον «διάβολο», που σίγουρα θα οδηγήσουν όλους ή μερικούς από αυτούς, και ίσως και μερικούς από τους γείτονές τους, στην «κόλαση».

Το Κρεμλίνο επιχειρεί να χρησιμοποιήσει την επερχόμενη διάσκεψη του Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αλάσκα για να διαχωρίσει τις ΗΠΑ από την Ευρώπη, αντί να εμπλακεί σε ουσιαστικές ειρηνευτικές προσπάθειες. Την περασμένη Κυριακή, ο αναπληρωτής πρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ισχυρίστηκε στους λογαριασμούς του στο Telegram, τόσο στην αγγλική όσο και στη ρωσική γλώσσα, ότι η Ευρώπη προσπαθεί να εμποδίσει τις ΗΠΑ να βοηθήσουν στον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία!

Την ίδια μέρα, ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας, Σεργκέι Μάρκοφ, δήλωσε στην αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» ότι το κύριο συμφέρον του Κρεμλίνου στη Διάσκεψη της Αλάσκας είναι να παρουσιάσει την Ουκρανία και την Ευρώπη και όχι τη Ρωσία ως τα εμπόδια για την ειρήνη στην Ουκρανία. Ο Μάρκοφ σημείωσε ότι η Μόσχα αρνείται να κάνει οποιαδήποτε βήματα προς τα πίσω και ότι ο μόνος συμβιβασμός που η Ρωσία είναι πρόθυμη να εξετάσει αφορά τη διακοπή των στρατιωτικών προσπαθειών για την κατάληψη των περιοχών της Οδησσού και του Χαρκόβου, καθώς και των πόλεων της Χερσώνας και της Ζαπορίζια.

Ο Μάρκοφ εξέφρασε την ελπίδα ότι ο Τραμπ θα συνειδητοποιήσει πως ο Ζελένσκι είναι ο κύριος λόγος για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία και ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι ο δεύτερος λόγος για τον πόλεμο, και όχι η Ρωσία. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα ύπουλα και ιδιαίτερα επικίνδυνα σχέδια του Κρεμλίνου…