Πλήθος ανθρώπων βρέθηκε στην κηδεία της 10χρονης Ματίλτα, δίνοντας την υπόσχεση πως θα τη θυμούνται ως σύμβολο του φωτός. Για τον κόσμο, ήταν το νεότερο θύμα της πιο θανατηφόρας τρομοκρατικής επίθεσης στην Αυστραλία, αλλά για τον πατέρα της ήταν απλά η «Μπι». Είναι το μεσαίο της όνομα και το σύμβολο με το οποίο ζητά από μια χώρα που πενθεί να την θυμάται.

Σε όλα τα ανατολικά προάστια του Σίδνεϊ, πλήθος κόσμου ανταποκρίθηκε σε ένα κάλεσμα μνήμης. Το μνημείο με λουλούδια στο σημείο του μακελειού, γέμισε με μέλισσες σε κάε μορφή, λούτρινα κουκλάκια, μπαλόνια, εικόνες πάνω σε κεριά, αυτοκόλλητα στα πέτα.

Ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα ξεχωρίζει μια αφίσα με την επιγραφή «Waltzing Matilda», μια συγκινητική αναφορά στην απόφαση των Ουκρανών γονιών της να της δώσουν το πιο αυστραλιανό όνομα που μπορούσαν να βρουν – ένα όνομα που συμβόλιζε την τυχερή χώρα που είχαν επιλέξει.

Και στην κηδεία της Ματίλντα, όμως το μοτίβο της μέλισσας ήταν παντού.

Στους πενθούντες μοιράστηκαν αυτοκόλλητα με το όνομά της σε μοβ χρώμα – το αγαπημένο της χρώμα – πάνω από την εικόνα μιας μικρής μέλισσας.

Η Ματίλντα αγαπούσε τα μαθηματικά και ήθελε να γίνει δασκάλα. Ένας από τους εκφωνητές του επικήδειου αναπόλησε πώς, μόλις μια εβδομάδα πριν, στην τελετή αποφοίτησης του σχολείου της, κράτησε με ενθουσιασμό το χέρι της καλύτερης φίλης της, πιστεύοντας ότι η φίλη της επρόκειτο να λάβει ένα βραβείο. Αντ’ αυτού, το όνομα που ανακοινώθηκε ήταν αυτό της Ματίλντα.

Ο τρόμος που προκάλεσε ο θάνατος της Ματίλντα σε τόσο μικρή ηλικία δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν. Και καθώς το μικρό, λευκό φέρετρο μεταφερόταν έξω, η βαθιά θλίψη της τελετής ξεχείλισε στον δρόμο. Τα μέλη της οικογένειάς της αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον κλαίγοντας, και η νεκροφόρα δυσκολευόταν να προχωρήσει μέσα από το πλήθος.

Ο ραβίνος Ντόβιντ Σλάβιν είπε ότι οι εβραϊκές κηδείες είναι πάντα πολύ ομοιόμορφες. «Ωστόσο, σήμερα είναι πολύ, πολύ διαφορετικό σε πολλά επίπεδα – ένα παιδί που πεθαίνει σε μικρή ηλικία, ακόμη και λόγω ασθένειας, είναι μια τεράστια τραγωδία, επειδή δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή του και να γίνει αυτό που ήταν, αυτό που θα μπορούσε να γίνει», είπε.

«Το μόνο έγκλημα της Ματίλντα ήταν ότι προσπάθησε να έρθει σε ένα από τα πιο εμβληματικά μέρη αυτής της χώρας και ίσως όλου του κόσμου, για μια εκδήλωση που δεν ήταν κάποιο ακραίο άθλημα, αλλά μια οικογενειακή συγκέντρωση με τον πιο αγνό, όμορφο, στοργικό και χωρίς αποκλεισμούς τρόπο, και το γεγονός ότι τελείωσε με αυτόν τον τρόπο είναι σπαρακτικό για την οικογένεια, δεν υπάρχουν λόγια», είπε.

Ο Σλάβιν θυμήθηκε πώς οι γονείς της Ματίλντα αναγκάστηκαν να κρύψουν την εβραϊκή τους ταυτότητα ζώντας στη Σοβιετική Ένωση. Και οι δύο μετανάστες από την Ουκρανία, η Βαλεντίνα έφτασε με τον μικρό γιο της και έζησε στο Μελβούρνη για τέσσερα χρόνια. Μετακόμισαν στο Σίδνεϊ αφού γνώρισε τον Μάικλ.

Το ζευγάρι ήταν ευτυχισμένο που στην Αυστραλία μπορούσαν να παντρευτούν με θρησκευτική τελετή, καθώς και με πολιτικό γάμο, είπε. Και τότε, μια δεκαετία αργότερα, μια απροσδόκητη ακτίνα ηλιοφάνειας μπήκε στη ζωή τους.

Η χαρά τους για τη γέννηση της Ματίλντα ήταν τόσο μεγάλη που αποφάσισαν να κάνουν ένα ακόμα παιδί. Τώρα η μικρότερη αδελφή της Ματίλντα, η Σάμερ, που ήταν επίσης στις εορταστικές εκδηλώσεις του Χανουκά με την οικογένειά της την Κυριακή, μένει σε ένα σπίτι που ξαφνικά σκοτείνιασε.

Η φυσική παρουσία της ζωηρής μικρής Ματίλντα έχει φύγει, είπε ο ραβίνος, αλλά το πνεύμα της παραμένει μια ενεργή υποχρέωση για τους ζωντανούς.

«Βλέπουμε πράγματα που μπορούμε να αγγίξουμε, να αισθανθούμε, να ζυγίσουμε, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν φαίνονται με τα μάτια», είπε. «Και το πνεύμα είναι εδώ και μένει εδώ και δεν θα φύγει ποτέ».