Ο σύμβουλος του Κρεμλίνου Γιούρι Ουσακόφ, αναφερόμενος στην τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ – Πούτιν μετά τις κρίσιμες συναντήσεις, μίλησε απλώς για «εξέταση της δυνατότητας αναβάθμισης του επιπέδου των εκπροσώπων» των δύο πλευρών, χωρίς αναφορά σε ηγέτες. Σε αντίστοιχο πνεύμα, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε σε χθεσινή συνέντευξή του ότι η Μόσχα δεν απορρίπτει καμία μορφή συνομιλιών, είτε αυτές είναι διμερείς ή τριμερείς, τονίζοντας πάντως πως «επαφές ανώτατου επιπέδου απαιτούν ιδιαίτερη προετοιμασία».

Όπως επισημαίνει το αμερικανικό δίκτυο, αυτό στη γλώσσα του Κρεμλίνου σημαίνει ότι η ρωσική πλευρά απέχει πολύ από το να συμφωνήσει σε μια τέτοια προοπτική, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη.

Ο Πούτιν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο αναγνωρίζοντας μονομερώς ένα κομμάτι ουκρανικής γης (τις αποκαλούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» Ντονέτσκ και Λουχάνσκ) ως ανεξάρτητο. Έχει υποστηρίξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι η Ουκρανία αποτελεί «αναπόσπαστο μέρος της (ρωσικής) ιστορίας, κουλτούρας και πνευματικού χώρου», και ότι ο διαχωρισμός της από τη Ρωσία ήταν ιστορικό λάθος.

Παρά την αρχική αισιοδοξία για μια συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι, όπως φάνηκε από τις επαφές του Τραμπ με Ευρωπαίους αξιωματούχους, η προοπτική κατέρρευσε μετά την αντίδραση της Μόσχας, σύμφωνα με ανάλυση του CNN.

Η Ορύσια Λούτσεβιτς από το Chatham House σημείωσε πως ο Πούτιν θα έπρεπε να αποδεχτεί μια «αποτυχία» αν καθόταν στο ίδιο τραπέζι με έναν πρόεδρο που θεωρεί «γελοίο» από μια χώρα «που δεν υπάρχει». Μια τέτοια συνάντηση θα ανέτρεπε το αφήγημα του Κρεμλίνου προς τον ρωσικό λαό, καθώς η ρωσική προπαγάνδα έχει παρουσιάσει τον Ζελένσκι ως «ναζί» και «μαριονέτα της Δύσης».

Το Κρεμλίνο αμφισβητεί συστηματικά τη νομιμότητα του Ζελένσκι λόγω της αναβολής εκλογών στην Ουκρανία και απαιτεί τη διεξαγωγή τους πριν από οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία. Χαρακτηριστικό είναι πως τον αποκαλούν «καθεστώς του Κιέβου» και όχι με το όνομά του.

Η Τατιάνα Στανόβαγια από το Carnegie Russia Eurasia Center σημείωσε πως ο Πούτιν δεν θεωρεί κρίσιμη μια τέτοια συνάντηση, αφού για εκείνον ο πόλεμος αφορά κυρίως τη Δύση. Θα το σκεφτόταν μόνο αν «πίστευε ότι θα είχε επιτυχία». Όμως, τα βασικά αιτήματα της Ρωσίας – όπως η παραχώρηση εδαφών – απορρίπτονται από το Κίεβο, και ο Πούτιν βλέπει τον Τραμπ ως «κλειδί» για να αλλάξει αυτή η στάση.

Η Ρωσία ίσως προτείνει νέες συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη, με υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία. Ωστόσο, ο Πούτιν δεν θα ρισκάρει μια προσωπική συνάντηση αν δεν δει προοπτική επιτυχίας.

Ο Τραμπ δήλωσε ότι «ξεκίνησε τις διευθετήσεις για μια συνάντηση… μεταξύ του Προέδρου Πούτιν και του Προέδρου Ζελένσκι», αλλά την επόμενη μέρα φάνηκε πιο επιφυλακτικός: «Κάπως το κανόνισα… αλλά ξέρετε, αυτοί είναι που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Εμείς είμαστε 7.000 μίλια μακριά».

Ο Πούτιν, χωρίς παραχωρήσεις, έχει ήδη κερδίσει πολλά: σύνοδο στην Αλάσκα, την άρση της απαίτησης για κατάπαυση πυρός και αναστολή των κυρώσεων. Παρά τις πιέσεις του Τραμπ στον Ζελένσκι, η στρατιωτική ισχύς παραμένει η εναλλακτική της Μόσχας, με τις επιθέσεις να εντείνονται ξανά. Το μόνο απρόβλεπτο για τη Ρωσία είναι «ποιον θα κατηγορήσει ο Τραμπ όταν ναυαγήσει και αυτή η τελευταία προσπάθεια ειρήνευσης».