Η ενέργεια είχε πραγματοποιηθεί στις 14 Ιουνίου 2023, όταν οι δύο νεαρές γυναίκες βούτηξαν τα χέρια τους στην μπογιά και άπλωσαν το χρώμα πάνω στη βιτρίνα του πίνακα Le Jardin de l’artiste à Giverny (1900), το οποίο είχε δανείσει τότε το μουσείο Ορσέ στο Nationalmuseum στο πλαίσιο έκθεσης αφιερωμένης στους κήπους και τη φύση. Το περιστατικό προκάλεσε ευρεία κάλυψη και συζητήσεις στην Σουηδία για τον ρόλο των πολιτικών ακτιβισμών σε πολιτιστικούς χώρους. Λόγω του ονόματος του καλλιτέχνη και της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας του έργου, η υπόθεση προσέλκυσε επίσης διεθνές ενδιαφέρον.

Η οργάνωση Återställ Våtmarker ανέλαβε την ευθύνη και ανάρτησε βίντεο με τις ακτιβίστριες να φωνάζουν «η κατάσταση του κλίματος είναι επείγουσα» και «η υγεία μας απειλείται». Σε δήλωσή του εκείνη την περίοδο ο διευθυντής του μουσείου Ορσέ είχε διαβεβαιώσει ότι ο πίνακας δεν υπέστη ζημιά, ενώ τα μέσα ενημέρωσης μετέφεραν αντιδράσεις που σχολίαζαν τον συμβολισμό της πράξης. Οι δύο γυναίκες και άλλες τέσσερις ακτιβίστριες είχαν κατηγορηθεί για βανδαλισμό. Ο Per Hedström, πρώην αναπληρωτής επικεφαλής επιμελητής του Nationalmuseum, σχολίασε ότι «Man kan ju tolka det som en signal att det är okej att göra så här», επισημαίνοντας την πιθανότητα η απόφαση να ερμηνευτεί ως ανοχή τέτοιων δράσεων. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια μετά από έρευνες και συλλογή αποδεικτικού υλικού που περιλάμβανε βίντεο, μαρτυρίες και αναφορές του μουσείου. Η αντίδραση της κοινής γνώμης και των επαγγελματιών του χώρου ήταν διχασμένη: βουλευτές, επιμελητές και νομικοί σχολίασαν δημόσια το θέμα, με ορισμένους να εκφράζουν ανησυχία για τα όρια της διαμαρτυρίας.

Στην απόφασή του το δικαστήριο τόνισε πως οι κατηγορούμενες αρνήθηκαν ότι επιδίωξαν να προκαλέσουν μόνιμες φθορές και ότι είχαν επιλέξει εσκεμμένα μπογιά που ξεβγάστηκε εύκολα. Κατέγραψε όμως ότι μικρή ποσότητα μπογιάς κατέληξε στο πλαίσιο του πίνακα. Οι υπερασπιστικές γραμμές βασίστηκαν στην πρόθεση και στα τεχνικά χαρακτηριστικά της παρέμβασης: η χρήση βιτρίνας ως προστατευτικού μέσου, η επιλογή διαλυτής με το νερό μπογιάς και η καταγραφή της δράσης σε βίντεο που παρουσίαζε τη διαμαρτυρία ως έμπρακτη έκκληση για την αντιμετώπιση της κλιτικής αλλαγής. Το δικαστήριο απέδωσε κεντρική βαρύτητα στην έλλειψη απόδειξης ότι οι ενέργειες αποσκοπούσαν σε μόνιμη ζημιά, γι’ αυτό και αθώωσε τις δύο γυναίκες. Νομικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι η απόδειξη του δόλου αποτελεί κρίσιμο στοιχείο σε ανάλογες υποθέσεις και ότι η απόφαση θα αξιοποιηθεί ως σημείο αναφοράς σε μελλοντικές δίκες σχετικά με ακτιβιστικές παρεμβάσεις σε πολιτιστικούς χώρους. Στην ακροαματική διαδικασία εξετάστηκαν στοιχεία σχετικά με τη σύσταση της μπογιάς και την αποτελεσματικότητα της βιτρίνας ως φράγματος ανάμεσα στο χρώμα και τον καμβά, ώστε να κριθεί εάν υπήρξε πραγματική απειλή για το πρωτότυπο έργο. Η απόφαση, όπως αναγνώρισε το δικαστήριο, στηρίχθηκε στην εκτίμηση των στοιχείων αυτών.