Δύο επιλογές που θα παρατείνουν την πολιτική αστάθεια, θα τροφοδοτήσουν κοινωνικές αναταραχές και θα αυξήσουν τον οικονομικό κίνδυνο. Στις 25 Αυγούστου, ο Γάλλος πρωθυπουργός, Φρανσουά Μπαϊρού, ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης στις 8 Σεπτεμβρίου, καθώς η κυβέρνησή του αγωνίζεται να εξασφαλίσει τη νομοθετική στήριξη για τον προϋπολογισμό του 2026, ο οποίος περιλαμβάνει περικοπές δαπανών ύψους 43,8 δισ. ευρώ και άλλα αμφιλεγόμενα μέτρα, όπως την κατάργηση δύο δημόσιων αργιών, για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας.

Οι μεγαλύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο και η ακροαριστερή «Αδάμαστη Γαλλία», καθώς και μικρότερα κόμματα, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχουν όλα δηλώσει ότι δεν θα υποστηρίξουν τον Μπαϊρού. Το γαλλικό Χρηματιστήριο αντέδρασε αρνητικά στην ανακοίνωση της διεξαγωγής ψήφου εμπιστοσύνης, ενώ η διαφορά απόδοσης μεταξύ των γαλλικών και γερμανικών 10ετών ομολόγων έχει φτάσει στη μεγαλύτερη διαφορά τους από τον Απρίλιο.

Στην πιθανή περίπτωση που ο Μπαϊρού χάσει την ψήφο εμπιστοσύνης, ο Μακρόν θα μπορούσε να διορίσει νέο πρωθυπουργό. Αυτό, όμως, δεν θα έθετε τέλος στο πολιτικό αδιέξοδο της Γαλλίας. Τις επόμενες ημέρες, ο Μπαϊρού θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει τη στήριξη των μετριοπαθών βουλευτών και την αποχή ορισμένων από τους αντιπάλους του, προκειμένου να «επιβιώσει» από την ψηφοφορία. Ωστόσο, στην περίπτωση που ο Μπαϊρού δεν καταφέρει να συγκεντρώσει επαρκή κοινοβουλευτική στήριξη και εκδιωχθεί, ο Μακρόν θα έχει δύο βασικές επιλογές.

Η πρώτη είναι να διορίσει έναν ακόμη νέο πρωθυπουργό με στόχο τη διαπραγμάτευση του προϋπολογισμού με την Εθνοσυνέλευση. Αλλά ακόμη και αν αυτός ο πρωθυπουργός προχωρήσει σε παραχωρήσεις στην αντιπολίτευση, θα αντιμετωπίσει τους ίδιους περιορισμούς με τον Μπαϊρού και τους προκατόχους του, κάτι που πιθανότατα θα τον αναγκάσει να χρησιμοποιήσει τις συνταγματικές εξουσίες του για να περάσει τον προϋπολογισμό χωρίς ψηφοφορία (όπως έκανε ο Μπαϊρού για να περάσει τον προϋπολογισμό του 2025 τον Φεβρουάριο).

Αν και η έγκριση του προϋπολογισμού για το 2026 θα απέτρεπε προσωρινά την επιδείνωση των οικονομικών προβλημάτων της Γαλλίας, αυτή η στρατηγική θα εξακολουθούσε να είναι επικίνδυνη, καθώς η ψήφιση του προϋπολογισμού χωρίς ψηφοφορία επιτρέπει στην αντιπολίτευση να προωθήσει ψήφο άρσης εμπιστοσύνης εναντίον του πρωθυπουργού και του προϋπολογισμού του. Θα οδηγούσε, επίσης, σε νέους κύκλους αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και θα συνέβαλε στην ενίσχυση του ήδη έντονου αντισυστημικού συναισθήματος στη Γαλλία, ενισχύοντας τις εκλογικές προοπτικές της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς στις επόμενες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές.

Η δεύτερη επιλογή του Μακρόν είναι να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, αλλά αυτό πιθανότατα θα οδηγήσει σε ακόμη ένα κατακερματισμένο νομοθετικό σώμα. Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές θα μετριάσουν προσωρινά τον κίνδυνο μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα οδηγήσουν σε μια άλλη κατακερματισμένη Εθνοσυνέλευση. Αυτό, πιθανότατα, θα επιδεινώσει την πολιτική κρίση στη Γαλλία, καθώς ο Μακρόν θα δυσκολευτεί και πάλι να διορίσει έναν πρωθυπουργό ικανό να επιτύχει επαρκή συναίνεση για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Υπάρχει, επίσης, η πιθανότητα η Ακροδεξιά ή -λιγότερο πιθανό- η Ακροαριστερά να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κάτι που θα ανάγκαζε τον Μακρόν να μοιραστεί την εξουσία με έναν πρωθυπουργό με αντίθετη ιδεολογία.

Επιπλέον, τόσο η Ακροδεξιά όσο και η Ακροαριστερά επικρίνουν τα μέτρα λιτότητας, πράγμα που σημαίνει ότι μια κυβέρνηση από οποιοδήποτε από τα δύο στρατόπεδα θα ενέτεινε την αβεβαιότητα των αγορών για τη Γαλλία και θα μπορούσε να οδηγήσει σε χρηματοπιστωτική κρίση. Σε ένα σενάριο, μικρής πιθανότητας αλλά υψηλού κινδύνου, ο Μακρόν θα μπορούσε να παραιτηθεί, γεγονός που θα προκαλούσε πρόωρες προεδρικές εκλογές (οι επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία έχουν προγραμματιστεί για τις αρχές του 2027). Ωστόσο, ο Μακρόν θα παραιτηθεί μόνο ως έσχατη λύση, αφού εξαντλήσει όλες τις άλλες επιλογές (διορισμός νέων πρωθυπουργών και διεξαγωγή πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών).

Ανεξάρτητα από την τύχη του Μπαϊρού, η πολιτική κρίση στη Γαλλία θα συνεχιστεί. Ακόμη και αν η τρέχουσα κρίση επιλυθεί βραχυπρόθεσμα, οι μακροπρόθεσμες κοινωνικές και πολιτικές τάσεις υποδηλώνουν μια συνεχιζόμενη κατακερματισμένη εικόνα του γαλλικού πολιτικού συστήματος. Τόσο η Ακροδεξιά όσο και η Ακροαριστερά θα παραμείνουν ισχυρές, ενώ το κέντρο θα δυσκολευτεί να καθιερώσει μια σαφή ταυτότητα ικανή να κερδίσει τις εκλογές (και θα χρειαστεί να βρει έναν νέο ηγέτη, καθώς ο Μακρόν δεν μπορεί να επανεκλεγεί). Αυτή η διαίρεση σε τρεις ομάδες παρόμοιου μεγέθους θα δημιουργεί επαναλαμβανόμενη αβεβαιότητα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, είτε νομοθετική είτε προεδρική. Αν και το γαλλικό εκλογικό σύστημα δύο γύρων έχει παραδοσιακά εμποδίσει τους ακραίους να αποκτήσουν εξουσία, η Ακροδεξιά και, σε μικρότερο βαθμό, η Ακροαριστερά είναι όλο και πιο ικανές να ξεπεράσουν αυτά τα εμπόδια, αυξάνοντας την πιθανότητα να καταλάβει, τελικά, κάποιος την προεδρία ή την πρωθυπουργία.

Ταυτόχρονα, ο συνεχιζόμενος ιδεολογικός κατακερματισμός θα τροφοδοτήσει επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες, απεργίες και αντικυβερνητικά κινήματα, περιορίζοντας τη δυνατότητα οποιασδήποτε μελλοντικής κυβέρνησης να θεσπίσει συνεπείς δημοσιονομικές ή διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό θα υπονομεύσει την ικανότητα της Γαλλίας να αντιμετωπίσει σημαντικά ζητήματα, όπως το δημόσιο χρέος, η ανεργία και οι κοινωνικές ανισότητες. Εάν συμβεί αυτό, οι επενδυτές θα αρχίσουν πιθανώς να θεωρούν τη Γαλλία ως ένα περιβάλλον υψηλότερου κινδύνου, αυξάνοντας το κόστος δανεισμού και επιδεινώνοντας τη χρηματοπιστωτική επισφάλεια. Τέλος, ως βασικό μέλος της Ε.Ε., η αστάθεια της Γαλλίας θα επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη.