Γνωριστήκαμε το 2013, στην προπαραγωγή για την τηλεοπτική σειρά “Κάτω Παρτάλι”. Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μας συνάντηση, το μπλοκ που ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, γεμάτο κολάζ, σχέδια και υφάσματα για τον κάθε χαρακτήρα, όπως τους είχε φανταστεί ενδυματολογικά. “Αυτός είναι ο κόσμος τους”, θυμάμαι να μου λέει, καθώς βάλαμε μπροστά να δημιουργήσουμε παρέα αυτόν τον κόσμο. Έτσι ξεκίνησε ο καλλιτεχνικός μου διάλογος με την Κατερίνα Παπανικολάου, ένας διάλογος που, ευτυχώς, κυλάει υπέροχα μέχρι σήμερα.

ΑΜΑΛΙΑ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ: Κατερίνα, θες να μας συστηθείς μέσα από τις σημαντικότερες δουλειές – σταθμούς της καριέρας σου; Τι σου έχει μείνει αξέχαστο;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Στο θέατρο μια πολύ σημαντική περίοδος για μένα, ήταν όταν εργάστηκα δίπλα στον Διονύση Φωτόπουλο, και πραγματικά νιώθω ευλογία που είχα την τύχη να δουλέψω κοντά του. Ξεχωρίζω τις δουλειές μου στην Επίδαυρο, είτε ως βοηθός του, είτε κάνοντας τα δικά μου κοστούμια ως ενδυματολόγος. Επίσης, έχω εργαστεί σε αξιόλογες παραστάσεις στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ έχω κάνει πολύ όμορφες συνεργασίες τόσο σε κεντρικές σκηνές όσο και σε μικρότερα θέατρα.

Ήμουν τυχερή γιατί από πολύ νωρίς βρέθηκα  σε μεγάλες δουλειές, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση.  Κάποιες συνεργασίες στην τηλεόραση που έχουν αφήσει μέσα μου ένα πολύ ευχάριστο αποτύπωμα,  είναι τα “Εγκλήματα”, “Είσαι το Ταίρι μου”, ” Κάτω Παρτάλι”, “Το Ευτυχισμένοι Μαζί”, όχι μόνο γιατί σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, αλλά γιατί μου χάρισαν συνεργασίες και φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα.

Ευτυχώς δεν έχω μόνο ένα  αξέχαστο γεγονός να αναφέρω, υπάρχουν πολλές αξέχαστες στιγμές.  Πολλές συγκινήσεις, όμορφες συναντήσεις, στιγμές χαράς και δημιουργίας που έχω ζήσει όλα αυτά τα χρόνια και που με κάνουν να νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη δουλειά μου.

Α.Γ.: Σε έχω ακούσει να λες πως για την παράσταση «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα» σχεδίασες 200 κοστούμια. Μίλησε μας για αυτό το πρότζεκτ, τις προκλήσεις και τις ιδιαιτερότητές του, και τη δουλειά σου πάνω σε αυτό.

Κ.Π.: Ήταν πραγματικά ένα μεγάλο στοίχημα, όχι μόνο γιατί ήταν μια απαιτητική παράσταση, αλλά γιατί έπρεπε να ολοκληρωθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Η παράσταση είναι η αναβίωση  μιας παλαιότερης παράστασης που είχαμε κάνει,  στο θεατρο Αλικη το 2017, το “Μάλιστα Κύριε”, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.

Με τη Βίκυ Σταυροπούλου στον πρωταγωνιστικο ρόλο, και χωρίς να ενσαρκώνεται από κάποιον ηθοποιό ο Γιώργος Ζαμπέτας, παρακολουθούμε την πορεία του, που ξεδιπλώνεται μέσα από το οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό περιβάλλον του και ταξιδεύουμε σε διάφορες δεκαετίες , από το 1925 μέχρι το 1992.

Χρειάστηκε να δείξουμε την κοινωνία εκείνων των εποχών, τον κόσμο του Ζαμπέτα, τη γειτονιά, τα γλέντια, και να κατασκευαστούν περίπου 200 κοστούμια για 23 ηθοποιούς. Προσπάθησα να κρατήσω μια ισορροπία, να αναγνωρίζεται η κάθε εποχή,  να ξεχωρίζουν οι χαρακτήρες μέσα στο πλήθος, άλλες φορές με χιούμορ άλλες με συγκίνηση, ενώ παράλληλα να είναι λειτουργικά και πρακτικά, λόγω των πολλών και γρήγορων αλλαγών.

Ήταν για μένα μια πολύ νοσταλγική αλλά και ευχάριστη δουλειά. Μια καλοκαιρινή, δροσερή παράσταση γεμάτη κέφι, που το κοινό μπορεί να απολαύσει έως και τον Σεπτέμβρη.

Α.Γ.: Τί είναι αυτό που σε τραβάει σε κάποιο πρότζεκτ; Τί σε ιντριγκάρει;

Κ.Π.: Με έλκουν σίγουρα οι άνθρωποι, οι συντελεστές, αυτοί που δημιουργούν την ιστορία πίσω από το έργο, το ίδιο το έργο αν έχει να πει κάτι σε εμένα, αλλά και το τι θέλει να πει στο σήμερα. Με ιντριγκάρει όταν υπάρχει ανάγκη για έρευνα, χώρος για πειραματισμό, και σίγουρα η ανατροπή.

Α.Γ.: Σε ποιες συνθήκες νιώθεις πιο χαρούμενη και δημιουργική;

Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη και ελευθερία! Όταν υπάρχει χρόνος! Επίσης, όταν υπάρχει οικονομική ευχέρεια από την παραγωγή, γιατί μιλάμε για κατασκευή κοστουμιών οπότε το μπάτζετ παίζει κρίσιμο ρόλο, εφόσον πίσω από κάθε πρότζεκτ υπάρχει μια αλυσίδα ανθρώπων που εργάζονται, όπως μοδίστρες, κατασκευαστές, τεχνίτες κλπ.

Νιώθω επίσης μεγάλη χαρά, όταν συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που προτιμώ στο κατασκευαστικό κομμάτι, και εδώ θέλω να αναφέρω ότι κάποιες απώλειες κατασκευαστών του θεάτρου είναι σχεδόν αναντικατάστατες, όπως εκείνη της Ελένης Μελισσάρη, της πρώτης μου αγαπημένης μοδίστρας, που έφυγε πέρυσι από τη ζωή. Ήταν μια μοδίστρα – καλλιτέχνης, με ήθος, ευγένεια και αφοσίωση στην τέχνη της, με ποιότητα που σπάνια βρίσκεις πια. (Φ5)

Α.Γ.: Πού θα δούμε δουλειά σου τον επόμενο χειμώνα;

Κ.Π.: Στο θέατρο, στην  παράσταση “Οι βλαβερές συνέπειες του γάμου” στο θέατρο Άνεσις, όπου θα σκηνοθετήσει και θα παίξει ο Γιάννης Μπέζος.

Στην τηλεόραση θα προβληθούν τρεις σειρές των οποίων τα γυρίσματα έχουν ήδη ολοκληρωθεί: “Τα Φαντάσματα” στο Star, ” Σέρρες” στον Αντέννα και “Να με λες Μαμά” στον Αlpha. Επίσης, θα συνεχιστεί το “Αλ Tσαντίρι” με τον Λάκη Λαζόπουλο, ενώ θα ξεκινήσω κάποια νέα  πρότζεκτ τα οποία  δεν είναι  ακόμα ανακοινώσιμα.■