Πρόκειται για ένα φαινόμενο διαρκούς κυκλικής ανατροπής, έναν άνθρωπο που μετατρέπει την πολιτική σε σίριαλ με συνεχείς ανατροπές, πισωγυρίσματα και θεατρικά ξεσπάσματα. Την ώρα που η μεγαλύτερη πολεμική σύρραξη στον πλανήτη μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, με χιλιάδες νεκρούς, βρίσκεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος στα χέρια του και δίνει προσωπική εντολή για τη μαζικότερη αποστολή πυραύλων Patriot στην Ουκρανία και ενώ έχει ρωτήσει τον Ζελένσκι αν με αυτούς μπορεί να βομβαρδίσει τη Μόσχα, βρίσκει τον χρόνο και ανακοινώνει ότι σκοπεύει να αλλάξει τη συνταγή της Coca-Cola. Ναι, να βγάλει το γλυκαντικό από καλαμπόκι και να το αντικαταστήσει με την κανονική, την «υγιεινή, γνήσια, αμερικανική ζάχαρη».

Ενα μήνα μετά τον βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, την ώρα που το Ισραήλ ξανανοίγει μέτωπο με τη Συρία, ο Πούτιν συνεχίζει να σκοτώνει αμάχους στην Ουκρανία και ο Τραμπ βομβαρδίζει καθημερινά το παγκόσμιο εμπόριο με βαλλιστικούς… δασμούς, τους οποίους ανακοινώνει, ανεβοκατεβάζει τα ποσοστά, μετά τους παίρνει πίσω και λίγο αργότερα τους επαναφέρει για να διαπραγματευτεί κάτι άλλο, ο ίδιος άνθρωπος ανακοινώνει σχεδιαζόμενη επέμβαση στη συνταγή του πιο διάσημου αναψυκτικού στον πλανήτη. Και αυτή ακριβώς είναι η φράση-κλειδί: «πιο διάσημο».

Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται για τη σταθερότητα· ενδιαφέρεται για το σασπένς. Δομεί την παρουσία του στον παγκόσμιο δημόσιο λόγο με κριτήριο να κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Το ξέρει καλά το παιχνίδι, ο πρώτος στο θέαμα κερδίζει και το μπόνους, στην προκειμένη περίπτωση, την εξουσία.

«Ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιον ηγέτη;», είναι το ερώτημα που κυριαρχεί σε πολλά κυβερνητικά κτίρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, πάντως, η Φον ντερ Λάιεν, ο Μακρόν, ο Μερτς, ακόμα και η ιδεολογικά σχεδόν ομόσταβλη Μελόνι, το ζουν σχεδόν καθημερινά. Για να μη μιλήσουμε για τον Ζελένσκι, η χώρα του οποίου ζει τη ρωσική βαρβαρότητα και ο ίδιος τα σκοτσέζικα ντους του ανθρώπου που ήθελε να επεκτείνει τις ΗΠΑ αγοράζοντας τον Καναδά σαν ψιλικατζής που επεκτείνεται αγοράζοντας το διπλανό μαγαζί του ράφτη της γειτονιάς. Ούτε να μιλήσουμε για την Κίνα, τη Μέση Ανατολή, τη Γάζα της παγκόσμιας τραγωδίας, που ο θείος από την Αμερική θέλει να κάνει μεσογειακή Ριβιέρα.

Ολα αναμιγνύονται σε ένα κυκλοθυμικό, πλην όμως προσεκτικά οργανωμένο αφήγημα. Αυτή είναι η κεντρική του ιδέα: Ο προβλέψιμα απρόβλεπτος ηγέτης σε ένα παιχνίδι ρόλων με προκρατημένο τον ρόλο του νικητή για τον ίδιον, ακόμα και αν επί της ουσίας είναι χαμένος ή τουλάχιστον ακυρωμένος. Ετσι είναι χτισμένη άλλωστε η κοινωνία του θεάματος, σήμερα έχει τηλεθέαση, αύριο όχι. Και πάντα έχει κόλπα για να ανεβάζει τα νούμερα…