Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν έγραφε και δεν απευθύνονταν σε μικρόψυχους. Και γιατί δεν ήθελε, αλλά και γιατί και να το ήθελε, δεν πρόκειται να τον καταλάβαιναν.

Γι’ αυτό τον λόγο και από εκεί ψηλά που παρακολουθούσε τα όσα γίνονταν στο τελευταίο του αντίο, είναι σίγουρο πως θα σχολίαζε με το γνωστό του χαμόγελο, δίπλα στον Μάνο Χατζιδάκι, τις άδειες καρέκλες με τα ταμπελάκια στην εκκλησία.

Το “γιατί”  οι πολιτικοί αρχηγοί αποφάσισαν να λάμψουν δια της απουσίας τους από την κηδεία του Σαββόπουλου, δεν μπορούμε να το ξέρουμε, μόνο να το υποθέσουμε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν μία σπασμωδική κίνηση που δεν πρόκειται να τους ωφελήσει, αντίθετα απέδειξαν για μία ακόμη φορά πως είναι κατώτεροι των περιστάσεων.

Με την απουσία τους ταυτίστηκαν πλήρως με τους ανώνυμους χυδαίους των social media που, πίσω από την προστασία που τους δίνει το πληκτρολόγιό τους, επιτίθονταν στον Σαββόπουλο γιατί δεν συμφωνούσαν μαζί του. Και αυτοί, βέβαια, δεν πρόκειται να αντιπαρατάξουν επιχειρήματα σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, αλλά το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αφορίζουν και να χυδαιολογούν.

Αν σε αυτή την πολιτική πελατεία αποσκοπούν οι απουσιάζοντες πολιτικοί αρχηγοί, ας την χαίρονται! Αρκεί, βέβαια, να έχουν το θράσος να το παραδεχθούν και όχι να κρύβονται πίσω από συνθήματα και ωραία λόγια που σκοπό έχουν να παραπλανήσουν.