Ο Ορμπαν ασκεί «δική» του εθνική πολιτική απέναντι στη Ρωσία, από την οποία προμηθεύεται πετρέλαιο, ενώ βλέπει την Ουκρανία ως αγροτικό ανταγωνιστή. «Προτού ο χορός των mainstream φιλελεύθερων αρχίσει να με αποκαλεί “μαριονέτα του Πούτιν”, σπεύδω να εξηγήσω τη στάση μου», δήλωσε ο βιδωμένος στην καρέκλα, από το 2010, Ούγγρος πρωθυπουργός.

Κατά τη λογική του Ορμπαν, είναι μεν κακό που η Ευρώπη αφέθηκε εκτός Αλάσκας, αλλά οι παρεμβάσεις της κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. «Η μόνη λογική αντίδραση των ηγετών της Ε.Ε. θα ήταν να εργαστούν για μία σύνοδο Ε.Ε.-Ρωσίας, βασισμένης στο παράδειγμα της αμερικανορωσικής συνόδου.

Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην ειρήνη!», ήταν το επιχείρημά του. Να υποθέσουμε ότι ύστερα από το «κράξιμο» που έφαγε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (ακόμη και από τον καγκελάριο Μερτς) για την επαχθή εμπορική συμφωνία με τον Τραμπ, ο Ορμπαν θα την εξουσιοδοτούσε εν λευκώ να διαπραγματευτεί και με τον Πούτιν; Ή θα απαιτούσε να βρίσκονται 27 νοματαίοι απέναντι στον Ρώσο πρόεδρο- συμπεριλαμβανομένου του ιδίου; (Αλήθεια, φαντάζεστε την εικόνα;).

Μπορεί ο Ορμπαν να είναι λαϊκιστής, αυταρχικός, υπερσυντηρητικός και αντίπαλος των ελληνικών συμφερόντων (δεν κρύβει τις αδελφικές σχέσεις του με την Τουρκία), αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη σοβαρότητας. «Οι Ουκρανοί έχασαν τον πόλεμο και η Ρωσία τον κέρδισε. Το μόνο ερώτημα είναι πότε θα το παραδεχτούν οι Δυτικοί που στηρίζουν τον Ζελένσκι και τι θα προκύψει από όλο αυτό», δήλωσε με ρεαλιστικό κυνισμό στο κανάλι Patriot του Youtube. «Οταν δεν είσαι στο τραπέζι, τότε είσαι το μενού», πρόσθεσε ακόμη, χαρακτηρίζοντας «γελοίες και αξιοθρήνητες» τις εκ του μακρόθεν φωνασκίες των Ευρωπαίων έξω, για να τους ακούσουν μέσα στην αίθουσα του Ανκορατζ οι δύο μεγάλοι.