Σε κανονικές συνθήκες αυτή η συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να σταθεί και να γίνει μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής. Κι, όμως, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έχει «πετύχει» να συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση του τοξικού κλίματος, το οποίο χαρακτηρίζει τις συνεδριάσεις της Βουλής και προκαλεί απέχθεια στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, η οποία γυρίζει την πλάτη της σε αυτό το πολιτικό ξεκατίνιασμα, που υποκαθιστά την πολιτική αντιπαράθεση, όσο σκληρή κι αν είναι. Αλλωστε η Ζ. Κωνσταντοπούλου δεν χρησιμοποιεί πολιτικά επιχειρήματα. Ο λόγος της έχει μόνο κατηγορίες, χαρακτηρισμούς και καταγγελίες. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πολύωρες αγορεύσεις της δεν κάνει σχεδόν ποτέ κάποια συγκεκριμένη πρόταση για την επίλυση κάποιου συγκεκριμένου προβλήματος. Είναι σαν να έχει μπροστά της μια στοίβα από «δικόγραφα» και όποιον πάρει ο χάρος.

Η πολιτική περίοδος που ζει η χώρα έχει έντονη τη σφραγίδα της. Ο τρόπος που «αντιπαρατίθεται», επιθετικός και προσβλητικός, έχει κυριαρχήσει στο τοξικό Διαδίκτυο, αλλά και στα τηλεοπτικά πάνελ, ακόμα κι αν δεν συμμετέχει η ίδια. Προσωπικές επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από το τραπέζι, αρκεί να υπηρετούν με στρατιωτική πειθαρχία το εκάστοτε αφήγημά της. Το οποίο ως δικηγόρος που είναι, έχει πάντοτε «ενόχους», οι οποίοι «δικάζονται» σε λαϊκά δικαστήρια και πλατείες. Η ίδια αναγνωρίζει στο εαυτό της το δικαίωμα να λέει ότι να ’ναι για όποιον/α να ’ναι. Δεν διστάζει να μιλά για «εγκληματίες», «δολοφόνους», «συμμορίες» και «διεφθαρμένους», αναφερόμενη πάντα σε πολιτικούς αντιπάλους της. Μετά την αξέχαστη βραδιά του Δεκαπενταύγουστου του 2015, όταν ως πρόεδρος της Βουλής έπαιζε απροκάλυπτα με τα νεύρα και την τύχη όλης της χώρας έως τα ξημερώματα, η «καλύτερη» στιγμή της ήταν η τραγωδία στα Τέμπη και ό,τι επακολούθησε μετά απ’ αυτήν. Ψεύδη, στρεψοδικίες, εργαλειοποίηση, πολιτική κερδοσκοπία επί πτωμάτων και τραγικά σενάρια συνωμοσίας, απ’ αυτά που γεννά μόνο ο νους ανθρώπων, οι οποίοι κουβαλούν και σπέρνουν πολιτική διαστροφή, εμμονή και εκδικητικότητα.

Εκτός των αηθών προσωπικών επιθέσεων που έχει εισάγει στον δημόσιο διάλογο, δεν δίστασε να κατηγορήσει και να σπιλώσει τη μνήμη νεκρών. Ο νεκρός μηχανοδηγός της εμπορικής αμαξοστοιχίας είναι το μεγάλο θύμα της, γιατί έπρεπε να υπάρχει «ένοχος» για το ανύπαρκτο -σύμφωνα με τα επίσημα πορίσματα- «παράνομο φορτίο», που προκάλεσε την έκρηξη και τον θάνατο 27 ανθρώπων από την πυρκαγιά που ξέσπασε μετά τη σύγκρουση. Κι, όμως, στυγνά και στεγνά ενοχοποίησε τον μακαρίτη, ο οποίος όλως τυχαίως πριν από αρκετά χρόνια είχε δουλέψει ως εθελοντής στο γραφείο του Κ. Μητσοτάκη. Ατράνταχτο «επιχείρημα» και επαρκέστατη «απόδειξη» της ενοχής του.

Αν και ακολούθησε τον πρώτο διδάξαντα της ανηθικότητας στο όνομα της ηθικής και της απονομής της δικαιοσύνης στα κανάλια και στα πεζοδρόμια, τον Κ. Βελόπουλο, τον υπερκέρασε και πήρε στα χέρια της την μπαγκέτα της πιο άθλιας ορχήστρας που γνώρισε η χώρα μετά τη Novartis. Το μέγα επίτευγμά της όμως, είναι ότι έσυρε σε αυτή την ξέφρενη και άφρονα κούρσα που δίχασε την κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά και το ΚΚΕ και την Ελληνική Λύση και τη Νίκη, αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Ολοι έγιναν ουρά της, πληρώνοντας το αναλογούν τίμημα.

Η ίδια ξετρελάθηκε βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να τη βγάζουν δεύτερο κόμμα για ένα διάστημα, μέχρι που άρχισε η απότομη και διαρκής πτώση της. Κι αμέσως μετά ήρθε η άρση της ασυλίας της, η οποία θα την οδηγήσει πάλι στα γνώριμα σε αυτήν δικαστήρια. Μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι κατήγορος, ούτε υπερασπιστής κάποιου «βιαστή με την τυρόπιτα». Θα είναι υπερασπιστής του κακού εαυτού της.

ΑΙΧΜΗ

ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΣΙΠΡΑ

Ωδυνεν όρος κι έτεκεν μυν. Η ανακοίνωση των ονομάτων του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα προκάλεσε βαθιά χασμουρητά στην κοινωνία, αλλά και γκρίνια στο αριστερό οικόπεδο, το οποίο δεν αποδεικνύεται άρτιο και οικοδομήσιμο. Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ που αυτοκαταργήθηκε, πριν καν πάρει πρόσκληση για την κλειστή γιορτή που διοργανώνει ο τέως πρωθυπουργός τους.

Αν τα «βαριά» ονόματα του συμβουλίου είναι ο Κ. Γαβρόγλου, ο Ν. Μαραντζίδης, ο Γ. Χουλιαράκης και ο Ν. Λιάκος, τότε ιδού η τρύπα στο νερό. Ολοι τους υπήρξαν υπουργοί ή αποτυχημένοι σύμβουλοι του Α. Τσίπρα, όταν ήταν πρωθυπουργός, αλλά και όταν προσπάθησε ανεπιτυχώς να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Παλιά και φθαρμένα πρόσωπα χωρίς φρεσκάδα, τα οποία δεν σηματοδοτούν κάτι πέραν του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Αν η διεύρυνση και το άνοιγμα είναι ο Α. Παπαγιαννίδης, πρόκειται για έναν δημοσιογράφο, ο οποίος εδώ και χρόνια είχε ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ του 17%.

Αν οι ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες είναι η αντιστράτηγος, Ζ. Τσιριγώτης, που διαχειρίστηκε επιχειρησιακά το Μεταναστευτικό των ανοιχτών συνόρων και ήταν ο «πορτιέρης» στο συνέδριο του μπουζουκτσίδικου, τότε που «εσφάγη στο γόνατο» ο Στ. Κασσελάκης, εντάξει υπάρχει και επιχειρησιακός βραχίονας με έντονο άρωμα παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Αν το άνοιγμα στην Τέχνη είναι ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Θ. Μαμουλίδης, έχει κι αυτός «εκτελεστικό» χαρακτήρα στα θρίλερ της αριστερής ίντριγκας, καθώς ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα κατά του Στ. Κασσελάκη, στέλνοντας τον τότε εκλεγμένο πρόεδρο του κόμματος στην Επιτροπή Δεοντολογίας, θέτοντας θέμα διαγραφής του εκλεγμένου από τη βάση προέδρου.

Υπάρχουν και ορισμένα καλά βιογραφικά με επιστημονικό ή ακαδημαϊκό αποτύπωμα, αλλά άγνωστοι χωρίς πολιτικό ίχνος. Αν το Επιστημονικό Συμβούλιο είναι ο προάγγελος του νέου κόμματος, τότε δεν έχει να πει και πολλά. Κάτι που είναι πιθανό να αποτυπωθεί και στις δημοσκοπήσεις του επόμενου διαστήματος.

«Σοσιαλμανία» Μητσοτάκη

Εκτεταμένο και μακροπρόθεσμο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του προβλήματος της λειψυδρίας για τα επόμενα 30 χρόνια. Το σχέδιο αποσκοπεί στην επαρκή και σταθερή τροφοδοσία του ταμιευτήρα του Ευήνου, ώστε η ύδρευση της Αττικής να είναι ασφαλής. Κρίσιμο ρόλο, ώστε αυτό το σχέδιο να γίνει εφικτό χωρίς μεγάλη αύξηση της τιμής του νερού, έπαιξε η απόφαση της κυβέρνησης να ανακτήσει το Δημόσιο το 51% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ.

Οι μετοχές της ΕΥΔΑΠ επί ΣΥΡΙΖΑ είχαν μεταβιβαστεί στο Υπερταμείο, καθιστώντας την εταιρία ασταθή και χωρίς επενδυτική προοπτική. Η επιστροφή του 51% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ στο Δημόσιο εξασφαλίζει την υδροδότηση της Αττικής, αλλά και τον δημόσιο χαρακτήρα της εταιρίας. Οπως λένε κυβερνητικά στελέχη, «εξασφαλίσαμε ότι η ΕΥΔΑΠ θα παραμείνει για πάντα μια κρατική εταιρία, που θα διαχειρίζεται το μοναδικό αγαθό του νερού».

Στους πιο πολλούς από τους παλιούς, αυτή η επιλογή της κυβέρνησης θύμισε τη «σοσιαλμανία» για την οποία είχε κατηγορηθεί ένας από τους κορυφαίους υπουργούς του Κων/νου Καραμανλή, ο Παναγής Παπαληγούρας, ο οποίος είχε καταφύγει επιτυχώς σε κρατικοποιήσεις, σταθεροποιώντας τότε την οικονομία…