ΝΑ ΓΙΝΕΙ κομμάτι της κανονικοποιημένης βίας, της καθημερινότητας του αίματος και του αφανισμού της ανθρώπινης ζωής, ως κρίκου μιας αλυσίδας όπου εξασφαλίζεται η συνύπαρξη με το Τέρας. Υπό την ιδιότητα, βεβαίως, του ιδιοφυούς παρατηρητή και υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχει έρθει ακόμα η σειρά μας να γίνουμε εμείς το δείπνο του. Ενα τέτοιο σκηνικό φαίνεται να καλλιεργείται και στην ελληνική σφαίρα του δημόσιου διαλόγου, όπου οι αντιθέσεις, οι χυδαιότητες και η έκφραση πηχτού μίσους, τοξικότητας και ακραίου φανατισμού είναι πλέον καθημερινότητα. Ακόμα και με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο ενός ανθρώπου, όπως του Απόστολου Βεσυρόπουλου.

Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ κληρονομιά της αδιανόητης εχθροπάθειας εναντίον πολιτικών αντιπάλων ή απλώς αντίθετων απόψεων και διαφορετικών αναγνώσεων της εσωτερικής και της διεθνούς πολιτικής, που άφησε πίσω του το κλίμα του 2015-2019, διογκώθηκε σε μέγιστο βαθμό τόσο λόγω του ουκρανικού θέματος, όσο και της υπόθεσης της Γάζας.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ τυφλά φανατισμένοι και οπαδοποιημένοι έχουν υιοθετήσει ως πρώτη τους προσέγγιση το βρίσιμο και την ακραία επίθεση σε άλλους για θέματα που λίγες ώρες πριν είτε γνώριζαν ελάχιστα είτε αγνοούσαν παντελώς. Σχεδόν από το πουθενά ο διαδικτυακός κόσμος γέμισε ειδικούς στο ουκρανικό θέμα, στη διεθνή διπλωματία, στη Σοβιετική Ιστορία, στο Παλαιστινιακό, στην Ιστορία του ισραηλινού κράτους, σε λεπτομέρειες πολύπλοκων συμφωνιών και ιστορικών συνθηκών που ρύθμισαν την πορεία εθνών, της Ευρώπης, των υπερδυνάμεων, όρισαν το πλαίσιο μεγάλων πολέμων με ανυπέρβλητες συνέπειες.

ΣΗΜΑΣΙΑ δεν έχει η γνώση ή έστω η απορία και η αναζήτησή της. Σημασία έχει η διάθεση να μπει κάποιος στο τεράστιο ρινγκ της απίστευτης τοξικότητας και να αναμασήσει όσο περισσότερο βαρβαρικό λόγο μπορεί, ικανοποιώντας τη σχεδόν πρωτόγονη ανάγκη του για συμμετοχή σε κάτι ευρύτερο από το στενό, φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον. Η βάση, δηλαδή, κάθε ταυτοτικής διαταραχής. Ανθρώπινο είναι. Αλλά όχι πολιτισμένο. Και ακόμα χειρότερο είναι όταν ένας πολιτικός σχηματισμός -είτε προϋπήρξε είτε σχεδιάζει να ξαναϋπάρξει- επενδύει σε αυτές τις συμπεριφορές. Τότε είναι ζήτημα επιβίωσης της δημοκρατίας…