Είναι ένα έωλο ερώτημα που προκαλεί τη φυσιολογική αντίδραση για το είδος του: Μία απάντηση όχι μόνο εν θερμώ, αλλά και εν κενώ. Αν τη λάβει κανείς τοις μετρητοίς θα καταλήξει σε ένα πρώτο συμπέρασμα καθόλου αισιόδοξο: Ενα πιθανό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα- και με δεδομένο ότι κανένα ιδεολογικό ή άλλο ποιοτικό κομματικό χαρακτηριστικό δεν είναι γνωστό- βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα ακόμα και από την εποχή μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές του ήττες, όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και άνοιξε τον δρόμο για τη διαδοχή του.

Θεωρείται βέβαιο ότι ο ίδιος επιδιώκει να κινηθεί σε άλλους δρόμους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες του δεν υπάρχει η λέξη «Αριστερά». Κοντολογίς, δεν είναι γνωστό -πιθανώς ούτε και ο ίδιος το γνωρίζει- το κενό που θα επιδιώξει να καλύψει. Οι θεωρητικές γενικολογίες δεν είναι ικανές να καλύψουν την ανάγκη για ιδεολογικό – πολιτικό στίγμα. Μέγα ατόπημα, επίσης, στα όρια της βάναυσης προσβολής, ο χαρακτηρισμός «δημοκρατικά απογυμνωμένη» για τη Βουλή. Αν, πράγματι, κατανόησε πλήρως αυτό που είπε, τότε ο Αλέκος Αλαβάνος θα έχει ακόμα έναν λόγο να τον καλέσει να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και μάλιστα «γονατιστός σε έναν δεσπότη». Η απαξίωση και η προσβολή της δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής δεν είναι χαρακτηριστικό του Κοινοβουλίου, αλλά της πολιτικής προσωπικότητας αυτού που την εκφράζει.

Στο σημερινό ελληνικό πολιτικό τοπίο, που ούτως ή άλλως δέχεται επιρροές από το παγκόσμιο ιδεολογικό και γεωπολιτικό κομφούζιο, ο αντιμνημονιακός λόγος, στον οποίο πάτησε και ανελίχθηκε αρχικά ο Αλέξης Τσίπρας, έχει εξαντληθεί. Τα αποτελέσματα της διαχείρισης της εξουσίας του 2015-2019 έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο εκλογικό σώμα που δεν ταυτίζεται με τα άκρα ούτε και φανατικά με τα υπάρχοντα κόμματα και έχει επιλέξει τη σταθερότητα και όχι τις αερολογίες που οδηγούν σε περιπέτειες. Ο ίδιος ούτε καν στο κλασικό «αντιδεξιό μέτωπο» δεν αναφέρεται με σαφήνεια, καθώς θεωρεί σημαντικότερο όλων να ηγείται ανεξάρτητα από την ιδεολογική ακρίβεια του φορέα στον οποίον θα ηγείται.

Χωρίς ταυτότητα και χωρίς αφήγημα, τρεις είναι οι σχεδόν βεβαιότητες: Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει στον δρόμο της εξαΰλωσης. Οτι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το έχει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Και ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να βρει τρόπο να πείσει ότι διδάχθηκε από τα λάθη του και όχι να ανακυκλώσει την αίσθηση του μεγαλείου που πιστεύει ότι διαθέτει…