Τον δεύτερο κανόνα, με πρόφαση τον πρώτο, επιχειρεί να τον σπάσει η Μ. Καρυστιανού. Μετά από πολλά μπρος-πίσω η «άλλοτε μάνα των Τεμπών» και νυν απλώς «παιδίατρος μητέρα της Μάρθης» πήρε τη μεγάλη απόφαση. Ανακοίνωσε ότι «είμαι στην πρώτη γραμμή για δημιουργία κινήματος που μπορεί να γίνει κόμμα». Προσθέτοντας, για όσους πιθανώς δεν κατάλαβαν, ότι «πάμε για κάτι πολύ μεγάλο». Προκαλώντας την άμεση αντίδραση και τη διαφοροποίηση μελών του Δ.Σ. του Συλλόγου των Γονέων Θυμάτων, οι οποίοι ήταν από τους πρώτους που κατάλαβαν «τι εστί Καρυστιανού».

Υπήρξαν τουλάχιστον τρεις φορές που η Μ. Καρυστιανού είχε φτάσει στο τσακ να ανακοινώσει, αυτό που για τους ασχολούμενους με την πολιτική και την ανάλυση ήταν ολοφάνερο σχεδόν μετά την τραγωδία των Τεμπών. Η τεράστια δημοσιότητα που απέκτησε με αφορμή το τραγικό γεγονός της απώλειας της κόρης της φούσκωσε εξ ίσου απότομα και ξαφνικά την τεράστια φιλοδοξία που κουβαλούσε μέσα της. Να παίξει, με αφορμή την τραγωδία, ευρύτερο ρόλο. Εναν ρόλο που την υπερβαίνει, αλλά και τη φωτίζει…

Φωτίζει πλέον πεντακάθαρα, τι έλεγε, πώς το έλεγε, γιατί το έλεγε. Ο κόμπος που σε έσφιγγε στον λαιμό, κάθε φορά που χρησιμοποιούσε την τραγωδία μιλώντας στυγνά πολιτικά και για άσχετα θέματα (από το άρθρο 86 του Συντάγματος μέχρι το δίκιο των αγροτών είναι τεράστια η γκάμα), τώρα εξηγείται και λύνεται επισήμως. Κάθε φορά που διοργάνωνε συλλαλητήρια ή συναυλίες στο Παναθηναϊκό Στάδιο ή στις πλατείες. Και κάθε φορά που πήγαινε πρόθυμα σε διεθνή φόρα για να κατηγορήσει τη χώρα, δεν ήταν στο πλαίσιο του πένθους. Ηταν βήμα για να αποκτήσει το λαϊκό έρεισμα της «αδιάφθορης» και διεθνές πολιτικό έρεισμα.

Το μαρτυρούν και τα πολιτικά πρόσωπα που ήταν δίπλα της. Ο Κ. Αρβανίτης, Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο Στ. Κασσελάκης και Ν. Φαραντούρης κι άλλοι εκπρόσωποι της ψεκασμένης ακραίας Αριστεράς και ακραίας Δεξιάς. Μόνο που όλους αυτούς, οι οποίοι απλώς προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την τραγωδία των Τεμπών προσεταιριζόμενοι την «μάνα των Τεμπών» -λες και οι υπόλοιπες δεν ήταν μανάδες των Τεμπών-, τώρα η Μ. Καρυστιανού τους «δούλεψε» κατά το κοινώς λεγόμενο. Υπήρξαν «τα κοροϊδάκια της κυρίας». Αντί να την εκμεταλλευτούν όπως νόμιζαν, τους εκμεταλλεύτηκε εκείνη. Μαζί με τα ΜΜΕ, τους «ισχυρούς» που συγκινήθηκαν, τόσο πολύ, ώστε να θελήσουν να «ρίξουν τον εγκληματία Μητσοτάκη». Μαζί και τους υπόλοιπους συγγενείς, που χθες έπεσαν από τα σύννεφα. Μαζί και τα «γατόνια», τους «υπερευαίσθητους» δημοσιογράφους, που είναι μονίμως «με τον άνθρωπο», αλλά πάντα «αλλού».

Δούλεψε όμως «ψιλό γαζί» τις εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που βγήκαν στους δρόμους, για άλλο λόγο, απ’ αυτόν που νόμιζαν. Ιδιαίτερη μνεία νιώθω την ανάγκη να κάνω στα πολλές χιλιάδες παιδιά, που πραγματικά συγκλονίστηκαν, περισσότερο από όλους μας. Και συγκλονίστηκαν δικαίως με το απλό επιχείρημα «θα μπορούσα να είμαι κι εγώ σε αυτό το τρένο».

Συμπέρασμα: Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών είχε πολλούς ανόητους που «τσίμπησαν» ή υπερεκτίμησαν τους εαυτούς τους και μία «πονηρή». Ο Ν. Καραχάλιος φαίνεται, εκ των πραγμάτων, ότι είχε δίκιο σε όλα όσα είχε πει για τη Μ. Καρυστιανού. Γι’ αυτό και η υποψήφια αρχηγός κόμματος ή κινήματος δεν διέψευσε τίποτα. Ούτε τη θρησκοληψία ούτε τις αστρολόγους και τις ξεματιάστρες ούτε την πολύ συνάφεια με ψεκασμένους αντιεμβολιαστές. Αλλά αυτά πραγματικά είναι αδιάφορα.

Δεν είναι αδιάφορο, όμως, ποιο πρόσωπο μπορεί να ψηφίσουν πολλοί Ελληνες ψηφοφόροι. Αποδεδειγμένα στη χώρα υπάρχει, καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμητικά, ψεκασμένο κοινό. Απ’ αυτό η Μ. Καρυστιανού διεκδικεί ίσως και τη μερίδα του λέοντος. Ο Κ. Βελόπουλος, η Ζ. Κωνσταντοπούλου και ο Δ. Νατσιός καλά κάνουν και ανησυχούν. Επίσης, τμήμα της αμέριμνης Αριστεράς, που πάει τυφλά σαν υπνωτισμένο πίσω από κάθε τι που δείχνει, χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι, «με τον άνθρωπο», είναι δυνητικοί ψηφοφόροι της εναλλακτικής παιδιάτρου, η οποία καταφανώς δεν έχει ιδέα ούτε από οικονομία ούτε από εξωτερική πολιτική ούτε από το Σύνταγμα ούτε από Παιδεία ούτε από Υγεία ούτε από τα ενεργειακά ούτε από το ΑΙ ούτε από το Κυπριακό. Και σίγουρα δεν έχει τα χέρια, για να σηκώσει το τεράστιο βάρος της μάχης με τη διαφθορά. Ισως το αντίθετο. Τόσο θέατρο δεν προοιωνίζεται καλά νέα για την πραγματική ζωή, ακόμα κι όταν χάνεται…

ΑΙΧΜΗ

ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΟΥΣ…

 Αντε πάλι, φτου κι από την αρχή. Οι δημοσκόποι έχουν προσπαθήσει ως τώρα να μετρήσουν δύο υπό δημιουργία (;) κόμματα, σε συνθήκες ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού. Το κόμμα Τσίπρα και το κόμμα Σαμαρά. Στην εξίσωση τώρα μπαίνει και ένα τρίτο υπό δημιουργία κόμμα, το κίνημα της Μ. Καρυστιανού, που θα γίνει κόμμα. Ακόμα πιο σύνθετη και δύσκολη η δουλειά τους.

Αντε τώρα να βρουν από ποια κόμματα και πόσο παίρνει το κόμμα Καρυστιανού, το οποίο, σύμφωνα με τις τότε μετρήσεις, ως «ιδέα» ακόμα, θα μπορούσε να πάρει εν δυνάμει μεγαλύτερα ποσοστά από τα κόμματα Τσίπρα και Σαμαρά. Το κόμμα Σαμαρά, με τα υπάρχοντα δημοσκοπικά ευρήματα, είναι το πιο πιθανόν να μην υπάρξει ποτέ ως τέτοιο.

Το κόμμα Τσίπρα, παρότι μετά το μέγα ταρατατζούμ με την «Ιθάκη», κάνει χαμηλότερες πτήσεις απ’ ό,τι πριν, θα κατέβει στις εκλογές. Οχι βέβαια για να γίνει αντίπαλος του Κ. Μητσοτάκη. Ισως ούτε για να απειλήσει το ΠΑΣΟΚ. Θα κατέβει γιατί ο Α. Τσίπρας δεν αντέχει «έξω», αλλά και γιατί, όπως είπε ο μέγας Ν. Μαραντζίδης, θα χάσει όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να κερδίσει. Από την εμβριθή ανάλυση του καθηγητή, στην οποία υπάρχει μια αθέλητη νομίζω προσβολή στην αξιοπρέπεια του Α. Τσίπρα, λείπει το ενδεχόμενο να μην κερδίσει ποτέ ο «μεσσίας».

Με το κόμμα-κίνημα Καρυστιανού το πεδίο της αντιπολίτευσης ρευστοποιείται κι άλλο. Το κόμμα της απέκτησε στη διάρκεια των «κοινών αγώνων» επαφή με τις εκλογικές δεξαμενές όλων των κομμάτων αντιπολίτευσης: του ΣΥΡΙΖΑ, της ποικιλώνυμης Αριστεράς, του ΚΚΕ, της Πλεύσης Ελευθερίας, της Ελληνικής Λύσης και της Νίκης. Ακόμα και με του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διέπραξε το μέγα πολιτικό σφάλμα, για ικανό διάστημα να ταυτιστεί με τα χαμένα τρένα και τα ξυλόλια, αλλά και με όλες τις πολιτικές κινήσεις που συνυπέγραψε με τα κόμματα των Τεμπών. Προτάσεις μομφής, προτάσεις για Προανακριτικές και για Εξεταστικές.

Δεδομένου ότι για κανέναν από τα υπάρχοντα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν ξεκολλάει η βελόνα, ένα «φρέσκο» και δήθεν «αντισυστημικό» κόμμα μπορεί να κορφολογήσει απ’ όλα τα κόμματα. Περισσότερο από τα πιο «συγγενικά» λόγω των κοινών αγώνων (ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας, Ελληνική Λύση, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας, Μέρα25 και Νίκη).

Το νέο ερώτημα το οποίο έχουν να απαντήσουν οι δημοσκόποι, μέχρι να μιλήσει η κάλπη, είναι μάλλον το «ποιο θα είναι το δεύτερο κόμμα;».